อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 350

เย่จิ่งหานรวบรวมสมาธิและลมหายใจ พยายามปรับลมปราณของตัวเอง ทำให้ตัวเองรักษาสภาพที่ดีที่สุดไว้ พยายามถอนพิษร้ายที่เหลืออยู่น้อยนิดตรงส่วนขาออกไปให้หมดโดยเร็ว รีบฟื้นวิทยายุทธคืนมาให้เร็วที่สุด

มุกมังกร เขาก็ตั้งใจจะเอามาให้ได้

ในที่ราบระหว่างภูเขาทางทิศตะวันตก

สถานการณ์ของอี้เฉินเฟยแย่ลงเรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนใช้ความสามารถทั้งตัวอย่างสุดความสามารถ ก็ไม่สามารถตรวจหาต้นเหตุที่มาอาการป่วยของเขาได้ ยิ่งไม่สามารถรักษาร่างกายที่ค่อยๆทรุดโทรมย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆของเขาได้

นางกระวนกระวายใจแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกถึงความจนปัญญาอย่างลึกซึ้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ฝูกวงยืนรออยู่ข้างๆตั้งแต่ต้น บนใบหน้าอันอ่อนเยาว์สง่างามสะอาดสะอ้านไม่มีความรู้สึกใดๆ ราวกับชินชาต่อทุกอย่างแล้ว

กู้ชูหน่วนสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางของเขา เอ่ยถาม “เจ้ารู้ว่าเขาเป็นโรคอะไรหรือไม่?”

“ข้าน้อยไม่รู้” 　　

“อดีตเจ้าเคยเป็นคนของเขา ข้าจึงถามเจ้า ก่อนหน้านี้โรคของเขากำเริบบ่อยใช่หรือไม่?”

“เคยกำเริบขอรับ แต่หมอเทพผู้หนึ่งได้ยับยั้งเลือด......บาดแผลของเขาไว้ เจ้าสำนักไม่ได้อาการกำเริบนานมากแล้วขอรับ”

“หมอเทพคนไหน? เขาอยู่ที่ไหน ข้าไปหาเขา” ดวงตาของกู้ชูหน่วนเปล่งประกาย

แต่ดวงตาของฝูกวงกลับสลัวลง

หมอเทพที่ไหน?

แน่นอนว่าเป็นนาง

ก่อนหน้านี้นางใช้กำลังภายในสูงสุด ทั้งยังได้ชดใช้อะไรไม่มากมาย จึงสามารถยับยั้งคุมเจ้าสำนักชิงไว้ได้

ในเผ่าของพวกเขา เจ้าสำนักชิงไม่ได้อาการกำเริบมาปีกว่าแล้ว เป็นคนที่ทุกคนต่างอิจฉา

สถานการณ์เช่นนี้ ในเผ่าล้วนมีการแสดงอยู่ทุกวัน

เมื่อคิดถึงภาพคนในเผ่าแต่ละคนที่อาการคำสาปโลหิตกำเริบท่าทางเหมือนตายทั้งเป็น รวมทั้งภาพคนสูญเสียความทรงจำที่เปลี่ยนไปจนโหดเหี้ยมทารุณกลายเป็นเครื่องมือของนักฆ่าสังหารญาติพี่น้องคนสนิทของตัวเองแล้วก็เสียใจโทษตัวเอง ทำให้ฝูกวงกำหมัดแน่นจนเสียงดังกึกโดยตรง

“ทำไมไม่พูดจา?”

“นายหญิง หาหมอเทพผู้นั้นเจอก็ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นนางใช้ทุกวิถีทางแล้ว ก็ทำได้เพียงฝืนยับยั้งบาดแผลของเจ้าสำนักชิงเท่านั้น คิดจะรักษาให้หายขาดมีเพียงรวมมุกมังกรให้ได้เจ็ดเม็ดเท่านั้น สำนักอสุราสิ้นเปลืองคนไปแล้วหลายรุ่น หาได้เพียงสี่เม็ด ยังมีอีกสามเม็ดที่ยังหาไม่เจอ”

มุกมังกรเจ็ดเม็ด?

ไม่ใช่ว่าทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้ามีอยู่เม็ดหนึ่งหรือ?

หากว่าหาพบแล้ว ก็รวมครบสี่เม็ดแล้ว

กู้ชูหน่วนชำเลืองมองไปยังปากปล่องของภูเขาน้ำเต้า

หากมีเพียงมุกมังกรที่สามารถช่วยเขาได้ เช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องเอามุกมังกรมาให้ได้

กู้ชูหน่วนคลุมเสื้อตัวหนึ่งให้อี้เฉินเฟยที่ยังหมดสติอยู่ ตัวเองถูๆวาดๆอะไรบางอย่างบนพื้นดิน ในตาฉายแววการคำนวณอยู่บ่อยๆ

ฝูกวงรู้ นายหญิงกำลังวางแผน นางต้องการจะแย่งชิงมุกมังกรเม็ดนั้น

“ครั้งนี้สำนักอสุราของพวกเจ้ามากันกี่คน?”

“เจ้าสำนักเคยมอบหมายไว้ สำนักอสุราไม่เข้าร่วมในการแย่งชิงมุกมังกร ดังนั้นสำนักอสุรานอกจากเจ้าสำนักชิงแล้ว ก็ไม่มีใครมาสักคน”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วแน่น

“สักคนก็ไม่มา?”

“ใช่ขอรับ แต่มียอดฝีมือมากมายที่มาจากเผ่าหยกขอรับ”

“เผ่าหยก? นั่นเป็นเผ่าอะไรอีก?” ทำไมนางไม่เคยได้ยินมาก่อน

“เผ่าหยกเป็นเผ่าโบราณเผ่าหนึ่ง เหมือนกับเผ่าเทียนเฟิ่น มีประวัติศาสตร์นับพันปี เผ่าหยกและเผ่าเทียนเฟิ่นไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ แต่กลับมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับสำนักอสุราของพวกเรา พูดให้ถูกเจ้าสำนักชิงก็คือคนของเผ่าหยก สำนักอสุราเป็นเพียงแค่ที่ปิดบังตัวตนในโลกมนุษย์ของเขาที่หนึ่งเท่านั้นขอรับ”

“ดังนั้น คุณชายสามแห่งสำนักหรูเจีย ทำเพื่อปิดบังตัวตนว่าเขาเป็นเจ้าสำนักชิงแห่งสำนักอสุรา และเจ้าสำนักชิงแห่งสำนักอสุรากลับเป็นเพราะซ่อนตัวตนเผ่าหยกของเขา”

“ทำนองนั้นล่ะขอรับ”

“แล้วทำไมเขาถึงไม่สามารถเปิดเผยตัวตนเผ่าหยกไปตรงๆได้? หรือกลัวคนของเผ่าเทียนเฟิ่นจะไล่ฆ่างั้นหรือ?”

แต่สำนักอสุรากับเผ่าเทียนเฟิ่นก็เหมือนดั่งน้ำกับไฟ แม้ว่าจะไม่เปิดเผยออกมา คนของเผ่าเทียนเฟิ่นก็จะไม่ปล่อยเขาไปเช่นกัน