อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 351

ฮองเฮาฉู่กับเย่เฟิงไม่ยอมจากไป กู้ชูหน่วนทุ่มกำลังมากมายถึงส่งพวกเขาทั้งสองไปได้

กลางเวหามีเสียงโครมครามดังไม่ขาดสาย หมุนเกลียวไม่หยุดดุจวายุคลั่งท้องนภา

ทั่วทั้งภูเขาน้ำเต้าโลหิตสั่นสะเทือนตลอดเวลา ยอดเขาสะเทือนรุนแรงมาก ทำให้หินหลอมเหลวเดือดพล่านขึ้นมา แผ่ขยายไปถึงโขดหิน สงสารแต่ต้นไม้ใบหญ้าบนโขดหินต้องถูกกลบมิด

นี่ต้องเป็นมหาสงครามที่มีแต่ยอดฝีมือแห่งยุคถึงกระทำได้

กู้ชูหน่วนเงยหน้า กลับเห็นกลางเวหามีมังกรไฟสีทองอาบโลหิตตัวหนึ่งดีดดิ้นกรีดร้องไม่หยุด

ครั้นหางมังกรขนาดใหญ่สะบัด ยอดเขาสองสามลูกละแวกนี้ก็ราบเป็นหน้ากลอง

ที่ชวนให้ระทึกยิ่งกว่าคือ มันพ่นลูกไฟออกมา อาณาบริเวณลามออกไปครึ่งภูเขาน้ำเต้าโลหิต คล้ายจะหลอมภูเขาน้ำเต้าโลหิตทั้งหมดให้เป็นเถ้าถ่าน นอกจากมังกรไฟแล้ว ยังมีผู้เฒ่าที่ผมขาวโพลนอีกสี่คน

ฝูกวงเอ่ย “นายหญิงกู้ สี่สุดยอดผู้อาวุโสมาขอรับ วิทยายุทธ์สูงส่งมาก พวกเขาเก็บตัวหลายปี แทบไม่ถามไถ่เรื่องภายนอก คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ เผ่าเทียนเฟิ่นจะถึงกับส่งสุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่มา”

“ฝีมือร้ายกาจมาก ร้ายกาจแค่ไหน? เทียบกับเย่จิ่งหานแล้วเป็นอย่างไร?”

“น่าจะด้อยกว่าเทพสงครามหน่อยหนึ่งขอรับ แต่หากทั้งสี่ร่วมมือกัน เทพสงครามย่อมไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ เจ้าสำนักทั้งสองท่านของสำนักอสุราล้วนตายด้วยน้ำมือสุดยอดผู้อาวุโสเหล่านี้ขอรับ”

“เช่นนั้น สุดยอดผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฟิ่นพวกนี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไรนะสิ?”

“แน่นอนขอรับ พวกเขาประดาเสีย เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ผู้บริสุทธิ์ไม่รู้เท่าไรของสำนักอสุราล้วนตายด้วยน้ำมือพวกเขาขอรับ”

กู้ชูหน่วนลูบคาง

ถ้าพวกเขาไม่ใช่คนดีอะไร เช่นนั้นนางยิ่งไม่มีอะไรให้คำนึงแล้ว

“นายหญิงกู้ ตอนนี้เราจะทำอย่างไรดีขอรับ?”

“ยังจะทำอะไรอีก ก็ต้องนั่งลงสิ ดูเรื่องสนุกอย่างสงบ เจ้าเข้ามาหน่อย ระวังหินหลอมเหลวที่ล้นออกมาจะลวกเจ้า”

ฝูกวงตะลึงงัน

นายหญิงกู้ขีดๆ เขียนๆ บนพื้นนานขนาดนั้น ก็เพื่อนั่งดูเรื่องสนุกตรงนี้?

น่าจะเป็นไปไม่ได้กระมัง

“ครืนๆ...”

มหาสงครามกลางเวหาดุเดือดขึ้นทุกที พวกเขานั่งอยู่กลางภูเขา ร่างกายสั่นคลอนตามอย่างห้ามไม่อยู่

ฝูกวงขมวดคิ้ว

เป็นค่ายกลสี่เสมือนที่เลื่องชื่อลือชาของเผ่าเทียนเฟิ่น ค่ายกลนี้แม้นผู้ที่อยู่ระดับเจ็ดก็ไม่แน่ว่าจะทลายได้ อสูรมังกรตัวนั้นกลับทัดทานขึงขัง กระทั่งยิ่งสู้ก็ยิ่งดุเดือด ยิ่งสู้ก็ยิ่งหนัก

เคราะห์ดีที่คนสำนักอสุราของพวกเขาทำตามคำสั่งของนาย ไม่ออกไปโดยพลการ และไม่ไปชิงมุกมังกรโดยตรงด้วย

มิเช่นนั้นพวกเขายังมิต้องบาดเจ็บหนักหรือ?

“อุ๊บ...”

ค่ายกลสี่เสมือนหายไปแล้ว

สุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่ของเผ่าเทียนเฟิ่นล้มลงพื้นเพราะบาดเจ็บหนักช้าๆ กระอักเลือดสดออกมาคำหนึ่ง กำลังล้อมโดยรอบลดฮวบ

“สุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่แพ้แล้ว กำลังโจมตีของมังกรไฟครั้งนี้รุนแรงนัก คาดว่าสุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่ไม่น่าเหลือกำลังรบเท่าไรแล้ว นายหญิงกู้ ตอนนี้เราไปจัดการอสูรมังกรไหมขอรับ หรือว่าฉวยโอกาสกำจัดสุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่นั่น?”

“รีบอะไร อูฐผอมตายยังตัวใหญ่กว่าม้า ถึงเขาเป็นเยี่ยงนั้นก็ยังมีฝีมือ เจ้าไปตอนนี้ มั่นใจว่าจะเอาชีวิตไอ้แก่สี่คนนั่นหรือ? มังกรไฟนั่นอีก ถึงจะบาดเจ็บ ข้าเห็นมันยังมีแรงดีอยู่เลย”

“อ้าว...เช่นนี้ตอนนี้เราจะทำอะไรล่ะขอรับ?”

“ยังทำอะไรได้อีก? แทะเม็ดแตงดูเรื่องสนุกสิ”

ไม่นาน กลางอากาศก็เกิดมหาศึกอีกครั้ง นั่นเป็นภาพมหาศึกของหัวหน้ากองธงหลายคนของเผ่าปีศาจกับอสูรมังกร

สุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่ล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอสูรมังกร หัวหน้ากองธงกล้วยไม้และหัวหน้ากองธงโบตั๋นยิ่งไม่ใช่ แต่นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมียอดฝีมืออีกสองนาม ฝีมือไม่ด้อยไปกว่าพวกเขา ระดับความร่วมมือของพวกเขาเข้ากันดีมาก แม้ฝีมือไม่ดีเท่าสุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่ แต่กลับซัดอสูรมังกรจนสะบักสะบอม

“โฮรก...”

“กรร...”

“เอื๊อก...”

อสูรมังกรและเหล่าหัวหน้ากองธงของเผ่าปีศาจต่างเจ็บหนัก

ครั้งนี้เพลี่ยงพล้ำทั้งสองฝ่าย

“นายหญิงกู้ สองคนนั้นเป็นหัวหน้ากองธง หัวหน้ากองธงดอกท้อถูกอสูรมังกรทำให้บาดเจ็บสาหัส อีกทั้งบาดแผลยังอยู่ในจุดถึงชีวิต เกรงว่าไม่อาจรอดแล้ว ครั้งนี้อสูรมังกรบาดเจ็บไม่น้อย กรงเล็บมังกรหักไปหนึ่งกีบ นายหญิงกู้ ตอนนี้เราจะไปกันหรือยังขอรับ?”