อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 368

พิษที่เหลือของเขายังขจัดไม่หมด เวลานี้อายพิษทะลักขึ้น เนื้อตัวเย่จิ่งหานเย็นเฉียบ หนาวจนสั่นพั่บๆ ตามตัวเขายังคล้ายมีน้ำแข็งหนาๆ ชั้นหนึ่ง บีบให้เขาจำต้องขจัดพิษต่อ

น่าหลันหลิงลั่วรวบพัดเซวียนกู่ พาเหล่าอาวุโสหุบเขาตันหุยที่เพิ่งมาถึงจากไปอย่างด่วนจี๋ ตามกู้ชูหน่วนไป

ภูเขาน้ำเต้าโลหิต เพราะการเข่นฆ่าหลายครั้ง ท่ามกลางสายลมจึงพกพากลิ่นคาวเลือด

การรวมกันของหลายกลุ่มอิทธิพลในตอนแรก บัดนี้เหลือเพียงกลุ่มของเย่จิ่งหาน คนของเผ่าเทียนเฟิ่นและหัวหน้ากองธงโบตั๋นก็ไม่รู้หายไปที่ใดแล้ว

ณ หุบเขาหยกขาว

ที่นี่ตั้งอยู่ท่ามกลางสิบหมื่นบรรพต นอกหุบเขาวางค่ายกลโบราณและม่านอาคมหลายชั้น

มวลผกาในหุบเขาบานสะพรั่ง ผีเสื้อเริงระบำ โชยสายลมอบอุ่น

เรือนหนึ่งทางตะวันออกเฉียงใต้ของหุบเขาหยกขาว

อาวุโสเจ็ดท่านในหุบเขาประสานมือ ผลาญพลังยุทธ์ทั้งชีวิตรักษาแผลของกู้ชูหน่วน

การรักษาครั้งนี้ผ่านไปสามวันสามคืนเต็มๆ

กู้ชูหน่วนสะลึมสะลือ รู้สึกเพียงในตัวคล้ายมีพลังงานสองชนิดฉีกนางไม่หยุด พลังงานนี้เหมือนห้าม้าแยกร่าง เพียงแต่ห้าม้าแยกร่างเป็นการดึงออกนอก แต่พลังงานสองชนิดนี้กลับกดเข้าข้างใน

รอขณะที่นางค่อยๆ ฟื้นขึ้น เป็นห้องไม้ไผ่งามเรียบง่ายห้องหนึ่ง

ด้านนอกมีเสียงเด็กหยอกล้อเล่นสนุก รวมไปถึงสั่งผ่าฟืนดังเข้ามาเป็นระยะๆ

ภาพก่อนหมดสติแล่นเข้าสมองนาง นางยื่นมือคลำ คลำได้มุกมังกรสีฟ้าใหญ่เท่าไข่นกพิราบจากหน้าอกของตัวเอง

เพื่อช่วยนางปกป้องมุกมังกร เย่เฟิงทุ่มโดยไม่เสียดายชีวิต กระโดดลงทะเลโลหิต พบจุดจบศพกระดูกไม่คงเหลือ

เย่จิ่งหานขจัดพิษครึ่งเดียว สถานการณ์ไม่แน่ชัด

อี้เฉินเฟยบาดเจ็บสาหัสปางตาย เป็นตายไม่รู้

กู้ชูหน่วนลุกขึ้นนั่งพรึบ แม้แต่หายใจยังทรมาน

นางไม่ได้อยู่ที่ภูเขาน้ำเต้าโลหิตหรือ?

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ล่ะ? ตายแล้วหรือยัง?

นางอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

นางปวดศีรษะมาก ทำไมหลังจากเย่เฟิงตกหน้าผาแล้วนางจำอะไรไม่ได้เลย

“แอ๊ด...”

ประตูใหญ่ถูกเปิดออก ดรุณีวัยใสนามหนึ่งถืออาหารผลักประตูเข้ามา เหตุใดเห็นกู้ชูหน่วนแล้ว ใบหน้าจึงคลี่รอยยิ้มสนิทชิดเชื้อ เดินฮวบฮาบมาข้างตัวกู้ชูหน่วน

“พี่หน่วน ท่านฟื้นสักที ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ข้าจะไปตามเหล่าผู้อาวุโส”

“ที่นี่ที่ไหน แล้วเจ้าเป็นใคร?” กู้ชูหน่วนมองนางอย่างระแวดระวัง

ในความทรงจำของนาง ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับนางเลย

“ข้าอินเอ๋อร์ อย่างไร ท่านจำข้าไม่ได้แล้วหรือ? แต่เล็กข้าก็ชอบติดตามท่านมากที่สุด”

ดรุณีน้อยตรงหน้าอายุประมาณสิบสามสิบสี่ ตาใสฟันขาว ริมฝีปากแดงหน้าอมชมพู นางสวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน เกล้าจุกสองข้าง ใบหน้ามีความเป็นเด็ก ครั้นแย้มยิ้ม พวงแก้มทั้งสองปรากฏลักยิ้มจางๆ ประหนึ่งเด็กสาวซุกซนน่ารักคนหนึ่ง

กู้ชูหน่วนสืบค้นความทรงจำ ยังไม่พบภาพจำใดที่เกี่ยวข้องกับนาง แต่รอยยิ้มนางสวยหวาน ดวงตาใสแวว ถึงกับไม่มีตำหนิน้อยนิด ชวนให้เห็นแล้วต้องชอบนางจากใจจริงอย่างอดไม่อยู่

“พี่หน่วน ท่านยังจำสิ่งนี้ได้ไหม? ท่านแกะสลักให้ข้าเอง กระต่ายน้อยตัวหนึ่ง เพราะนักษัตรข้าก็คือปีเถาะ แล้วข้าก็ชอบกระต่าย ท่านมอบให้ข้าวันที่ข้าอายุครบสิบขวบ หลายปีขนาดนี้ข้าพกติดตัวตลอด” อินเอ๋อร์แกว่งจี้ตรงลำคอ คล้ายเป็นของรัก ยิ้มได้บริสุทธ์ไร้ราคี

กู้ชูหน่วนเอียงศีรษะดู กระต่ายตัวนี้นางเหมือนคุ้นเคย แต่กลับคิดไม่ออก แต่บนตัวกระต่ายสลักคำว่า ‘อินเอ๋อร์’ สองคำนี้อยู่

ลายมือนี้มิใช่ของนางเองหรอกหรือ?

นางคุ้นเคยกับการเขียนอย่างหวัด แต่ละอักษรล้วนร่ายหงส์มังกรรำ โดยทั่วไปแล้วคนอื่นยากอ่านออก

“พี่หน่วน ตรงนี้ยังมีอักษรสองตัว ท่านบอกว่าสองตัวนี้เป็นชื่อของข้า แต่พวกผู้อาวุโสอ่านไม่ออก ภายหลังข้าจึงบอกกับพวกเขา พวกผู้อาวุโสบอกว่าท่านถูกข้าตื๊อจนจนปัญญา ถึงสลักอักษรสองตัวนี้ลวกๆ ดูสิ พวกผู้อาวุโสยังบอกอีก ‘เอ๋อร์’ ของอินเอ๋อร์ยังเขียนขีดขาดไป”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วงาม

ขาดไปขีดหนึ่งที่ไหน?

นี่เขียนอย่างย่อต่างหาก!