อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 369

คนตรงหน้าคือชายชราอายุประมาณห้าสิบกว่า เขายังไม่ถึงหกสิบ แม้มีกำลังวังชา แต่เส้นผมกลับขาวโพลน

ชายชราเห็นนาง ใบหน้าเผยรอยยิ้มเมตตา “อาหน่วน ตามตัวยังเจ็บหรือไม่?”

“ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณพวกท่านที่ช่วยข้า”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นังเด็กอินเอ๋อร์นั่นปากมากนัก เจ้าอย่าฟังนางพูดเพ้อเจ้อ มา กินข้าวก่อนเถอะ เจ้าหมดสติไปหลายวันหลายคืนแล้ว”

ชายชราถือโจ๊กยาบำรุง ควันร้อนพวยพุ่งชามหนึ่งขึ้น เป่าเบาๆ ป้อนให้กู้ชูหน่วนด้วยตนเอง

โจ๊กยาบำรุงหอมมาก เพียงสูดดมนางก็รู้ทันที ว่าโจ๊กยาบำรุงนี้ใช้สมุนไพรชั้นเลิศ รวมไปถึงของบำรุงหายากตุ๋นช้าๆ หลายชั่วยามจึงจะเสร็จ

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงอี้เฉินเฟย เหล่าอาวุโสกำลังช่วยเขาสุดกำลังอยู่แล้ว จะรอดหรือไม่ ก็ดูคืนวันนี้แล้ว”

ไม่รู้ว่าเพราะนึกถึงอาการบาดเจ็บของอี้เฉินเฟยหรืออย่างไร ดวงตาฟางคู่นั้นของชายชราจึงมีความเจ็บปวดที่ขจัดไม่ออก

ไม่ได้กินข้าวหลายวัน ท้องของกู้ชูหน่วนกำลังปกปิดความว่างเปล่าอยู่ นางกินไปก็ถามไป “พวกท่านจำคนผิดหรือเปล่า?”

“ปู่ไป๋เฉ่าแม้แก่แล้ว แต่ตายังไม่บอด อย่าได้สงสัย เจ้าก็คือหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก และเป็นอาหน่วนที่เราเห็นมาแต่เล็กจนโต ระยะก่อนเจ้าเกิดอุบัติเหตุ บาดเจ็บที่ศีรษะ ปู่ไป๋เฉ่ารู้ว่าหลายๆ เรื่องเจ้าจำไม่ได้แล้ว ไม่เป็นไร ค่อยๆ คิดก็ได้ ถ้าคิดไม่ออกก็ไม่เป็นไร ขอเพียงเจ้าอยู่อย่างมีความสุขก็พอ”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว “ตามความทรงจำในหัวของข้า แต่เล็กจนโตข้าโตอยู่ที่จวนเฉิงเซี่ยง”

“เด็กโง่ จวนเฉิงเซี่ยงเป็นแค่ที่เล็กๆ ที่เจ้าพักอยู่ชั่วคราวเท่านั้น เจ้ายังเห็นที่นั่นเป็นบ้านตัวเองจริงเสียนี่”

“ฉะนั้น ฐานะที่แท้จริงของข้าคือหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก คุณหนูสามที่ไม่เป็นที่รักของจวนเฉิงเซี่ยง เป็นแค่อีกตัวตนของข้าเท่านั้น? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้ารับความอยุติธรรมมากมายในจวนเฉิงเซี่ยงขนาดนั้น ทำไมพวกท่านไม่รับข้ากลับมา แล้วยังดูพวกเขาทำร้ายข้าต่อหน้าต่อตาอีก?”

ทันใดนั้นร่างกายผู้อาวุโสไป๋เฉ่าก็แข็งทื่อ ในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความทุกข์ แม้แต่เนื้อตัวก็แผ่กลิ่นอายเศร้าหมองออกมาจางๆ