อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 37

ไม่นาน ก็มีโต๊ะเตี้ยอีกโต๊ะวางอยู่ที่ด้านล่างขวาของนาง และนางกำนัลก็พาเย่เฟิงเข้ามานั่ง

กู้ชูหน่วนเลิกคิ้วขึ้น

เย่เฟิง เขาเป็นแค่ชาวบ้านก็มีที่นั่งด้วยเหรอ?

งั้นทำไมกู้ชูหยุนถึงไม่มีที่นั่งล่ะ?

มือสองข้างของกู้ชูหยุนกำหมัดแน่นใต้แขนเสื้อ ใบหน้าที่อ่อนโยนและสวยงามนั้นเต็มไปด้วยความร้อนรน

นางคิดว่า ข้ารับใช้จะเตรียมโต๊ะเตี้ยอีกโต๊ะ แต่นางรออยู่นานสองนานก็ยังไม่มีใครพานางไปนั่ง นางจึงถามนางกำนัลข้างๆ

“ข้าขอถามได้ไหมว่า เจ้าลืมวางโต๊ะเตี้ยอีกโต๊ะหรือเปล่า”

นางกำนัลส่ายหน้าอย่างงุนงง “ไม่ได้ลืมนะเจ้าคะ ด้านบนจัดที่นั่งตามนี้เลยเจ้าค่ะ”

“คนที่เข้ารอบชิงชนะเลิศไม่มีที่นั่ง? ข้าเห็นแต่ละแคว้นผู้ที่เข้ารอบสามคนสุดท้ายมีที่นั่งกันหมด” ด้วยตำแหน่งและฐานะ นางไม่ได้ด้อยไปกว่าชิวเฟิงเลย แต่ทำไมชิวเฟิงถึงมีที่นั่ง แต่นางกลับไม่มีที่นั่งล่ะ

“ข้าน้อยก็ไม่ทราบเหมือนกันเจ้าค่ะ”

ผู้คนมากมายต่างก็มองไปที่กู้ชูหยุน และสุมหัวซุบซิบกัน

กู้ชูหยุนแม้จะเป็นบุตรอนุภรรยา แต่นางมีพรสวรรค์หลายด้าน ไปไหนก็มีแต่คนชื่นชมนาง ยังไม่เคยมีใครว่านางไม่ดีเลย

และวันนี้เป็นเพราะกู้ชูหน่วนกับกู้ชูหลัน นางถึงได้โดนคนอื่นว่าไปด้วย นางรู้สึกโมโหมาก

กู้ชูหน่วนกะพริบตาเป็นประกาย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่รอง พี่ยังไม่มีที่นั่งเหรอ มานั่งกับข้าไหม”

นางพูดอย่างไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัย แต่สายตาของกู้ชูหยุนกลับประกายไปด้วยความเย็นชา

ถ้านางนั่งลงไปจริงๆ พรุ่งนี้คนทั่วพระนครไม่รู้ว่าจะแพร่เรื่องนี้ออกไปยังไงอีก

ข่มอารมณ์แค้นในใจไว้ นางพูดตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องหรอก ข้ายืนแบบนี้ได้ ขอบใจน้องสามนะ”

กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มอย่างได้ใจ

ด้านหลังของนางมีพวกนักเรียนราชวิทยาลัยยืนอู่ไม่น้อย

มองแค่แวบเดียว นางก็เห็นกู้ชูหลันในหมู่ผู้คนแล้ว

ตอนนี้กู้ชูหลันกำลังปิดหน้าค่าตา ก้มหน้า เหมือนกลัวว่าคนอื่นจะจำนางได้

กู้ชูหน่วนตะโกนอย่าง ‘เป็นห่วง’ ว่า “น้องห้า พี่รองไม่มานั่ง เจ้ามานั่งไหม ยังไงที่นั่งก็มีเหลือเฟือเลย”

พอพูดแบบนี้ออกไป ทุกคนต่างมองกู้ชูหลันด้วยสายตารังเกียจ บางคนก็ด่าออกไปซึ่งๆหน้ากันเลยทีเดียว

“กู้ชูหลันยังอยู่อีกเหรอ? นังคนไร้ยางอายอยู่ที่นี่ด้วย ข้าเห็นแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน”

“ไสหัวไปเลยนะ ไสหัวออกจากราชวิทยาลัยไป เรียนที่เดียวกับเจ้าแล้ว ข้ารู้สึกอยากอ้วก”

กู้ชูหลันกำหมัดแน่น อยากจะตบกู้ชูหน่วนใจจะขาด

กู้ชูหน่วนตั้งใจแน่นอน กู้ชูหน่วนอยากทำให้ชื่อเสียงของนางป่นปี้

“โครม……”

ไม่รู้ว่าใครผลักนาง ดูหนักอยู่พอสมควร จนนางล้มลงไปกับพื้น ฝ่ามือถลอกจนมีเลือดซึมไหลออกมา

“กู้ชูหลัน เจ้าจะหน้าด้านไปไหน เจ้าทำเรื่องไร้ยางอายขนาดนั้นแล้ว ยังกล้าอยู่ที่ราชวิทยาลัยนี้อีก”

“ข้า……ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้ามาเรียนที่ราชวิทยาลัย ทำไมข้าถึงมาไม่ได้”

กู้ชูหลันมองอ๋องเจ๋ออย่างน้อยใจ หวังอยากให้อ๋องเจ๋อช่วยตัวเองพูดหน่อย แต่แววตาที่เย็นชาคู่นั้นของอ๋องเจ๋อ ไม่เคยมองนางเลยสักครั้ง ทำให้หัวใจนางดึงลงเหว

พวกนักเรียนในราชวิทยาลัยก็ไม่สนใจว่ามีคณะทูตจากแคว้นอื่นอยู่ด้วย ต่างก็รุมด่ากู้ชูหลันกันหมด

และกู้ชูหน่วนที่เริ่มก่อนกลับกินผลไม้สดใหม่อย่างเพลิดเพลิน

เซียวหยู่เซวียนยืนอยู่ด้านหลังกู้ชูหน่วน

เขาแทบจะหัวเราะทั้งน้ำตา