อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 38

กู้ชูหน่วนกัดแอปเปิล มือข้างหนึ่งพยุงโต๊ะไว้แล้วกระโดดออกมาขวางทางไว้

“ช้าก่อน กงกง น้องห้าถูกกระตุ้นหนักเกินไป สมองไม่ค่อยปกติ นางพูดอะไรนางยังไม่รู้ตัวเลย ทำไมเราต้องถือสาคนไร้สติด้วยเล่า”

เห็นเป็นกู้ชูหน่วน หม่ากงกงก็พูดด้วยรอยยิ้มอย่างเกรงใจว่า “ที่แท้ก็เป็นคุณหนูสามนี่เอง ครั้งนี้ดูหมิ่นคุณหนูสามในที่โจ่งแจ้ง คุณหนูสามกลับเอาบุญคุณตอบแทนแค้น น่าชื่นชมเสียจริงนะขอรับ”

“เป็นพี่น้องกัน ใครไม่เคยทะเลาะกันบ้างล่ะ เดี๋ยวผ่านไปก็จะดีเอง ไม่ทราบว่ากงกงจะยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปหรือเปล่า”

คำพูดเดียว ทำเอาความประทับใจของพวกขุนนางทั้งหลายที่มีต่อกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปเยอะมาก

คุณหนูกู้สามแม้จะเป็นแค่ไก่อ่อน หน้าตาขี้เหร่หน่อย แต่อย่างน้อยก็เป็นคนมีเมตตา

หม่ากงกงกลอกตาไปมา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขาพูดตอบอย่างเคารพว่า “ในเมื่อคุณหนูสามพูดแล้ว งั้นข้าก็ยอมปล่อยนางไปก่อน ทหาร นำตัวนางลงไป”

คำว่าประหารเมื่อกี้ทำเอากู้ชูหลันขาอ่อนทรุดลงไป ตอนนี้ก็ต้องยอมให้ทหารลากตัวเองออกไปแต่โดยดี

นางรู้ดีว่า ชาตินี้ของนางจบสิ้นแล้วล่ะ

กู้ชูหยุนฉลาดกว่านาง รู้ว่าถ้าสร้างปัญหาต่อไป คนที่เสียหน้าก็มีแต่พวกนาง จึงต้องตามทหารออกไปอย่างไม่พอใจและเจ็บปวดใจ

กู้ชูหน่วนกัดแอปเปิลกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วนั่งกลับไปที่เดิม

เซียวหยู่เซวียนขยับเข้ามาใกล้ “ยัยขี้เหร่ เจ้าไปขอร้องทำไม?”

กู้ชูหน่วนมองบน เบะปากแล้วพูดว่า “นางตายแล้ว ข้าจะไปเอาเงินสามแสนที่ใคร”

ให้ตายสิ เขารู้อยู่แล้วว่ายัยขี้เหร่ไม่ได้ใจดีขนาดนั้น

ใบหน้าของกู้เฉิงเซี่ยงดำจนเหมือนถ่าน อยากจะให้งานชุมนุมแข่งขันบุ๋นนี้จบไปเร็วๆ

ด้านซ้ายของกู้ชูหน่วนคืออ๋องเจ๋อ ด้านขวาคือเย่เฟิง นางเอียงหัวครุ่นคิด ขยับเข้าไปใกล้เย่เฟิง แล้วเอียงหัวถามว่า

“ทำไมเจ้าต้องมาแข่งงานชุมนุมแข่งขันบุ๋นด้วย เพื่อชื่อเสียง? หรือเพื่อเป็นขุนนาง?”

เย่เฟิงนั่งหลังตรง ไม่พูดตอบใดๆ

กู้ชูหน่วนรู้ว่าไม่มีประโยชน์ จึงนั่งกลับไปที่เดิมของตัวเอง

“คณะทูตแคว้นฮั่วมาถึงแล้ว……”

“คณะทูตแคว้นฉู่มาถึงแล้ว……”

“คณะทูตแคว้นจ้าวมาถึงแล้ว……”

ขุนนางทุกคนต่างลุกขึ้นต้อนรับ

กู้ชูหน่วนหาวง่วง นั่งอยู่ที่เดิม เอียงหัวมองดูพวกคณะทูตจากแต่ละแคว้น

คณะทูตแต่ละแคว้นรวมๆแล้วมีแค่ห้าถึงหกคน ชายหญิงคนแก่หนุ่มสาวมีหมด

นางรู้สึกถึงสายตาที่มองมาที่นางลางๆเป็นระยะ

นางเงยหน้าขึ้น กลับเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นแววตาคู่นั้นแล้ว กู้ชูหน่วนกลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจ และผ่อนคลายลงมาทั้งตัว เป็นความรู้สึกสบายใจ

แล้วดูผู้ชายคนนั้น น่าอายุยี่สิบกว่า

สวมเสื้อสีเขียวอ่อนคอเสื้อตรง ชายเสื้อปักด้วยไม้ไผ่สีเขียวสองสามต้นที่ยืนรับลม บุคลิกดูอ่อนโยนสง่างาม และมีมารยาทอ่อนน้อมถ่อมตน

ผมสีดำสละสลวยของเขาแค่รวบขึ้นโดยไม่ตั้งใจ เป็นธรรมชาติ ดูเท่และอิสระ

บุคลิกบนตัวของเขาคล้ายกับซ่างกวนฉู่เล็กน้อย แต่ซ่างกวนฉู่ชั่วร้าย สายตาหยั่งลึกจนคาดเดาไม่ได้ นางดูไม่ออกจริงๆว่าซ่างกวนฉู่เป็นคนยังไง

แต่ทว่าชายตรงหน้านี้ บุคลิกบนตัวของเขาที่แผ่ซ่านออกมาทำให้นางรู้สึกหลงใหลมาก ให้ความรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดไว้บนฝ่ามือ

รับรู้ถึงรอยยิ้มนั้น กู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้ยิ้มออกมา

“เสี่ยวเซวียนเซวียน หนุ่มที่สวมชุดสีเขียวอ่อนนั่นใครเหรอ?”

“เจ้าไม่รู้จักเขาเหรอ? เซียนอวีอี้เฉินเฟยไง ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหน้าด้านเช่นนี้ เป็นเซียนกวีที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วใต้หล้าอยู่แล้ว แต่กลับมางานชุมนุมแข่งขันบุ๋นที่นี่ นี่มันตั้งใจรังแกผู้อื่นชัดๆ?”

ที่แท้เขาก็เป็นเซียนกวีนี่เอง ดูหนุ่มและดูรูปหล่อจัง