อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 375

ความเร็วของงูยักษ์เก้าหัวไวมาก พุ่งไปไม่กี่ทีก็ถึงละแวกภูเขาลูกนั้นแล้ว

กู้ชูหน่วนมองจากที่สูง เห็นภาพที่ชีวิตนี้ไม่อาจลืมเลือนจวบจนกัลปาวสาน

นางสะดุ้งหนัก

นั่นเป็นโศกนาฏกรรมอะไรในแดนมนุษย์?

บรรดาชาวบ้านถูกขังอยู่ในกรงเหล็กขนาดใหญ่เป็นห้องๆ มือเท้าถูกโซ่ใหญ่เท่าปากชามรัดไว้ อีกปลายด้านหนึ่งของโซ่เหล็กเชื่อมกับหินขนาดใหญ่ลึกๆ พวกเขาแต่ละคนขดตัว ร้องครางด้วยความทรมาน ส่งเสียงร้องประหนึ่งหมาป่า แต่เสียงปอดฉีกหัวใจแหลกลาญ

ไม่รู้เพราะทรมานมากเกินไปหรืออย่างไร บรรดาชาวบ้านสยายผมกระจัดกระจาย นัยน์ตาทั้งคู่แดงฉาน ใบหน้าเดิมที่เรียบง่าย ซื่อสัตย์ สันติเผยจิตสังหารกระหายเลือดและเสียงครวญครางที่ทรมาน

พวกเขาดิ้นไม่หยุด และไม่รู้เอากำลังมาจากไหน โซ่เหล็กหนาขนาดปากชามถูกพวกเขาดิ้นหลุดเสียดื้อๆ

“พลั่กๆๆ...”

หลังจากโซ่เหล็กสะบั้นแล้ว พวกเขาก็ใช้ร่างเลือดเนื้อกระแทกกรงเหล็กไม่หยุด กรงเหล็กแข็งมาก พวกเขากระแทกจนเลือดสดไหลริน แต่ยังคงไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งตัวราวกับเสียสติ อยากแต่จะกระแทกออกไป

ยังมีบางคนกระทั่งใช้ศีรษะกระแทกพื้นแรงๆ หน้าผากถูกกระแทกจนเลือดไหลราวกับพุ่งแล้วยังไม่รู้สึกตัว

“เร็ว! ขัดขวางพวกเขา!”

ที่ไม่ไกล ผู้อาวุโสหลายคนใช้โซ่เหล็กพันธนาการตัวเองเหมือนกัน ขังตัวเองแยกไว้อีกกรงหนึ่ง สีหน้าพวกเขาทรมานเหมือนกัน คล้ายกำลังอดกลั้นอะไรอยู่ แต่อย่างน้อยยังมีสติ

พระจันทร์คืนวันที่สิบห้าทั้งกลมทั้งสว่าง แต่มันยิ่งกลมยิ่งสว่าง พวกชาวบ้านก็ยิ่งทรมาน

นอกกรง คนต่างเผ่าหลายคนใช้โซ่เหล็กคล้องชาวบ้านในกรง มัดชาวบ้านที่ดิ้นจนหลุดกลับไป แต่ชาวบ้านที่เสียสติดวงตาแดงฉานเหล่านั้น แต่ละคนมีพลังไร้ขอบเขต พวกเขาสี่คนฉุดคนหนึ่งยังฉุดไม่อยู่ ทั้งยังถูกโซ่เหล็กรัดจนเลือดไหล สุดท้ายก็ถูกกระแทกปลิว

คนต่างเผ่าเอ่ยอย่างร้อนรน “ผู้อาวุโส มีคนดิ้นหลุดจากโซ่มากเกินไป คนพวกเราไม่พอ ห้ามไว้ไม่ได้ขอรับ!”

“พลั่กๆๆ...”

เพราะทรมานมากเกินไป ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยจึงกระแทกศีรษะแตกแรงๆ ตายอนาถทันที น้ำสมองไหลออก ในดวงตาพวกเขาหลั่งน้ำตา แต่ใบหน้าพวกเขากลับเผยรอยยิ้มแห่งการหลุดพ้น

เป็นเสียงกระแทกปังๆๆๆ อีก

พวกชาวบ้านที่คลุ้มคลั่งพากันพุ่งเข้าชนประตูเหล็กเป็นครั้งๆ ประตูเหล็กสั่นคลอนไม่หยุด หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ประตูเหล็กก็จะถูกพวกเขาเปิดออกได้ทุกเมื่อ

“ห้ามไม่อยู่ก็ต้องห้าม เร็วหน่อย!”

“ขอรับ ผู้อาวุโส!”

สีหน้ากู้ชูหน่วนซีดไปทีละน้อย

เบือนหน้าไป ไม่ใช่หมู่บ้านนับสิบที่เป็นเช่นนี้ แต่ทั้งยอดเขาล้วนเป็นชาวบ้านเนืองแน่นที่ทรมานโหยหวน

ไม่...ไม่ใช่ทั้งยอดเขา แต่หลายยอดเขาก็เป็นเช่นนี้

แต่ละยอดเขามีผู้อาวุโสสองสามคนคุมอยู่

แต่ชาวบ้านที่คลุ้มคลั่งมีมากเกินไป ผู้อาวุโสเหล่านั้นก็ทรมานเหลือแสน จะไปคุมบรรดาชาวบ้านเหล่านั้นได้อย่างไร?

นี่...หรือก็คือคำสาปโลหิต?

นางเพิ่งดูอยู่ที่นี่ไม่นาน ก็มีชาวบ้านหลายสิบคนรับทุกขเวทนาจนทำตัวเองตายทั้งอย่างนั้นแล้ว

ระหว่างที่ตะลึง กลับเห็นยอดเขาลูกหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

เนื่องจากรักษาอี้เฉินเฟย ผู้อาวุโสสามจึงเสียลมปราณไปมาก ทำให้ควบคุมความทรมานของคำสาปโลหิตไม่ได้ เสียสติไปทันที

วรยุทธ์ผู้อาวุโสสามสูงส่ง เขาเพียงออกแรง โซ่เหล็กบนร่างก็สะบั้นไปเป็นนิ้วๆ

“พลั่ก...”

ซัดฝ่ามือไป ประตูเหล็กอันแข็งแกร่งกลับถูกเขาทำเป็นช่องได้เสียดื้อๆ

“แย่แล้ว แย่แล้ว! ผู้อาวุโสสามเสียสติแล้ว ทำลายประตูออกมาแล้ว!”

“อะไรนะ...พี่สาม เจ้ารีบไปควบคุมเร็ว อย่าถูกคำสาปโลหิตทำให้หลงลืมตัวเองเด็ดขาด!” ผู้อาวุโสสี่ตะโกนเสียงดัง เขาอยากไปห้ามผู้อาวุโสสาม แต่เพราะเนื้อตัวมีโซ่เหล็กรัดมากเกินไป ดิ้นไม่หลุด

ได้แต่ใช้ฝ่ามือบีบให้เขาหยุด

แต่ผู้อาวุโสสามเสียสติโดยสมบูรณ์ไปนานแล้ว เข้าสู่ภาวะคลุ้มคลั่ง อยากสังหารคนอย่างเดียว วรยุทธ์ก็ทะยานขึ้นสูง ผู้อาวุโสสี่จะบีบให้หยุดได้อย่างไร?

กู้ชูหน่วนรีบเอ่ย “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์! เร็ว! ไปทางนั้น!”