อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 379

ผู้อาวุโสหกหยิบเหล้าน้ำเต้าที่อยู่ตรงเอวออกมา เปิดฝาออกแล้วดื่ม จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “เมื่อหลายพันปีก่อน เผ่าหยกเคยเป็นแคว้นหนึ่ง เรียกว่าแคว้นหยก เผ่าเทียนเฟิ่นก็เคยเป็นแคว้นเช่นกัน เรียกว่าแคว้นเฉิน แคว้นหยกกับแคว้นเฉินเคยมีการเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีทางการสมรสกันมาก่อน”

“เชื่อมไมตรีทางการสมรส?”

“ใช่ ตอนที่องค์ฮ่องเต้ของแคว้นหยกยังอยู่ในท้อง เคยเป็นคู่หมั้นหมายในวัยเด็กกับองค์หญิงของแคว้นเฉินที่ยังอยู่ในท้องเช่นกัน องค์หญิงแคว้นเฉินหลงรักฮ่องเต้แคว้นหยก แต่ฮ่องเต้แคว้นหยกมีคนที่ตนรักอยู่แล้ว ถึงกับยอมสละตำแหน่งฮ่องเต้และชีวิตของตัวเอง เพื่อแต่งงานกับหญิงสาวแคว้นอื่นที่มีนามว่าหวงเจินเจิน แคว้นเฉินมีชื่อเสียงด้านไสยศาสตร์ องค์หญิงแคว้นเฉินฆ่าพี่น้องและพ่อแม่ ขึ้นครองบัลลังก์ราชินีแห่งแคว้นเฉิน โดยมีทั้งแคว้นเฉินเป็นเครื่องสังเวย สาปคำสาปเลือดที่ชั่วร้ายที่สุดกับทั้งโลก”

“ประชาชนทั้งหมดในแคว้นหยก ต่างก็โดนคำสาปนี้กันหมด หลายพันปีมานี้ ทุกคนต่างก็ต้องทนรับกับความเจ็บปวดของคำสาปเลือด แคว้นหยกเคยเป็นแคว้นที่เจริญมาก เพราะคำสาปเลือด คนในแคว้นจึงลดลงเรื่อยๆ ตอนนี้……เฮ้อ……”

กู้ชูหน่วนเลิกคิ้วขึ้น “สังเวยทุกคนในแคว้นเฉิน? งั้นตอนนี้เผ่าเทียนเฟิ่นมาได้ยังไงล่ะ?”

“ยัยมารร้ายนั่นฉลาดจะตาย เก็บสายเลือดที่เชื่อใจได้เอาไว้ ดังนั้นประชาชนในแคว้นเฉิน จึงไม่ได้ตายไปทั้งหมด”

พูดถึงราชินีแคว้นเฉิน ทุกคนต่างก็กัดฟันกรอดด้วยความแค้น อยากจะฆ่าและถลกหนังหัวของนางออกมา

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ

เพราะอิจฉา จึงให้คนกลายเป็นเครื่องสังเวย ช่างโหดร้ายจริงๆ

“พวกเราแคว้นหยกก็ลดลงเรื่อยๆเพราะคำสาปเลือด ต่อมาอดีตฮ่องเต้กลัวว่าแคว้นอื่นจะมาโจมตีพวกเรา จึงพาที่ซ่อนตัวแล้วเสกม่านอาคมไว้ อดีตฮ่องเต้ของเรามีพลังที่สูงมาก หลายพันปีผ่านไป จนมาถึงตอนนี้ไม่มีผู้ใดสามารถพังม่านอาคมนี้มาได้”

“แล้วราชินีแคว้นเฉินล่ะเป็นยังไง ตายหรือยัง?”

“ถูกอดีตฮ่องเต้กับฮองเฮาฆ่าแล้วล่ะ แต่ว่า……คำสาปเลือดนอกจากไข่มุกมังกรแล้ว ไม่มีสิ่งใดสามารถถอนคำสาปนี้ได้อีก”

ผู้อาวุโสหกเงียบไปสักพัก ทันใดนั้นก็มองผู้อาวุโสใหญ่ด้วยแววตาที่ร้องขอ แล้วพูดขอร้องว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านให้ข้าออกไปตามหาไข่มุกมังกรแทนพี่สี่เถอะ จมูกข้าดีมาก ขอแค่ข้างๆมีไข่มุกมังกร ข้าแค่ได้กลิ่นก็หาเจอแล้ว”

“ไปทำบ้าอะไรล่ะ จมูกของเจ้า นอกจากกลิ่นเหล้าแล้ว ยังได้กลิ่นอะไรได้อีก ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าเห็นเหล้าแล้วก็ขาอ่อนทุกที ให้เจ้าออกไปทำเรื่องนี้ ทุกคนในเผ่าไม่มีใครวางใจได้หรอก”

“พี่สี่ เจ้าพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกแล้วนะ ยังไงข้าก็มีพลังเยอะกว่าเจ้า และข้าก็ละเอียดอ่อนกว่าเจ้าด้วย ก่อนหน้านี้เจ้าออกไปหลายครั้ง ไม่เจอแม้กระทั่งเงาของไข่มุกมังกรด้วยซ้ำ ข้าออกไปแค่ครั้งเดียว ก็เจอที่อยู่ของไข่มุกมังกรลูกที่สี่เลย เรื่องนี้เจ้าจะปฏิเสธไม่ได้นะ”

“เจ้า……”

ผู้อาวุโสใหญ่ที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นกะทันหัน “เจ้าหก เจ้าก็ออกไปด้วยเถอะ”

“ขอบพระคุณผู้อาวุโสใหญ่”

ภายในห้องไม้ไผ่ที่งดงาม

กู้ชูหน่วนไปเยี่ยมอี้เฉินเฟย นางว่าจะแอบมองเขาแล้วค่อยออกไป แต่ไม่คิดว่าอี้เฉินเฟยฟื้นขึ้นมาแล้ว

อี้เฉินเฟยมีสีหน้าซีดเซียว เส้นผมขาวโพลนดูโดดเด่นมากในท่ามกลางป่าไผ่

ถึงเขาจะอ่อนแรงแค่ไหน ก็ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน มองดูกู้ชูหน่วนด้วยแววตาหวานเยิ้ม

“พี่เฉินเฟยฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่กัน ทำไมถึงไม่สั่งคนให้ไปเรียกข้าล่ะ”

“เพิ่งฟื้นน่ะ”

เสียงของอี้เฉินเฟยดูอ่อนแอมาก

เขาไม่ได้บอกนาง เขาฟื้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เมื่อคืนเป็นวันที่คำสาปเลือดกำเริบ เขาเจ็บปวดอย่างมาก สลบแล้วตื่นขึ้นมาแบบนี้หลายรอบ

และ……เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดบนยอดเขาหิมะ รวมไปถึงบนยอดเขาที่อื่นๆ

เสียดายที่เขาอยากช่วยแต่ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ ตัวเองยังไม่หายดี จึงไม่สามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้

ความรู้สึกผิดแวบขึ้นบนใบหน้าของเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยเขา พวกผู้อาวุโสคงไม่เสียแรงลมปราณมากมายขนาดนั้น จึงทำให้……ควบคุมชาวบ้านที่คำสาปเลือดกำเริบไว้ไม่ได้

เมื่อคืนนางเห็นภาพที่โหดร้ายกับตา เกรงว่าในใจคงจะรู้สึกไม่สบายใจ

กู้ชูหน่วนลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงเขา ช่วยเขาดึงผ้าห่ม

“อากาศเริ่มหนาวแล้ว ร่างกายเจ้าก็ไม่ค่อยดี ต้องห่มผ้าไว้ดีๆล่ะ ดูเจ้าสิ ผอมลงมากเลย เดี๋ยวข้าเขียนเมนูอาหารทิ้งไว้ ให้อินเอ๋อร์ทำตามเมนูอาหารนี้นะ”

“เจ้าจะออกจากที่นี่เหรอ?”