อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 382

กู้ชูหน่วนโยนเศษเงินไว้บนโต๊ะ กำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นเถ้าแก่ในกระท่อมร้านน้ำชาก็ร้องตะโกนลั่น

“เนื้อหมูของข้า เนื้อปลาของข้า ยังมีเนื้อกระต่ายของข้าด้วย หายไปไหนหมดแล้ว เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้นี่นา คุณพระ ใครมันขโมยเนื้อของข้าไป นั่นเป็นชีวิตของข้าเลยนะ”

เถ้าแก่ร้านน้ำชาร้อนรนใจ ตามหาเนื้อหลายรอบเสร็จแล้ว ก็ทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้บนพื้น

“ภรรยาของข้าก็ใกล้คลอดแล้ว ข้ายังหวังพึ่งเงินที่ขายเนื้อไปเลี้ยงลูก ตอนนี้……ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว ให้ข้าตายไปซะยังจะดีกว่าอีก”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว นัยน์ตาสีดำคู่นั้นของนางกวาดมองรอบๆ

เป็นไปตามที่คิดไว้……

ตรงมุมมีงูเล็กตัวหนึ่ง งูที่ตัวใหญ่เท่าตะเกียบ ท้องป่อง ใบหน้ามีสีหน้าที่พึงพอใจอย่างมาก

กู้ชูหน่วนอยากจะฆ่ามันเสียจริง

ตลอดทางเอาแต่วิ่งไล่หมูป่าแล้วคาบมาตรงหน้าของนาง ให้นางย่างให้มันกินไม่ว่า ตอนนี้ยังมาแอบขโมยกินของคนอื่นอีก

กู้ชูหน่วนควานหาเงินบนตัว แล้วโยนเงินสิบสองตำลึงให้เถ้าแก่ร้านน้ำชา ต่อมาก็จับงูตะกละตัวนี้ขี่ม้าหายไปจากตรงนั้นทันที

เถ้าแก่ร้านน้ำชาถือเงินสิบสองตำลึงอย่างตะลึง ต่อมาก็รู้สึกตัวแล้วรีบคุกเข่าให้กู้ชูหน่วน จากนั้นก็โขกหัวคารวะให้กับนาง

“ขอบคุณแม่นางมาก ขอบคุณมาก แม่นางเป็นคนดีเหลือเกิน”

“ฟ่อๆๆ……”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร้องอย่างไม่พอใจ

ฟางของมัน……เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย เจ้านายไม่รู้จักรักและถนอมงูเลย

เขาโต้แย้ง

กู้ชูหน่วนมองค้อน แล้วโยนมันออกไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พลิกตัวกลางอากาศ แล้วเลื้อยบนแผ่นหลังของกู้ชูหน่วนด้วยท่าทางเชี่ยวชาญอย่างมืออาชีพ มันเลื้อยจนไปถึงข้อมือของนาง กำลังจะหาท่าที่สบายแล้วนอน

กู้ชูหน่วนก็จับมันโยนออกไปอีกครั้ง

“ฟ่อๆ……”

เจ้านาย งูก็มีนิสัยเหมือนกันนะ

กู้ชูหน่วนมองค้อนมัน

“ข้าทนเจ้ามานานแล้วนะ ต่อไปถ้าเจ้ายังกินเนื้อของคนอื่นอีก ระวังข้าจะจับเจ้ากินเสียก่อนล่ะ”

“ฟ่อๆ……”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หดหัว เลื้อยไปโอบล้อมข้อมือของนางอย่างเศร้าหมอง ไม่กล้าโต้แย้งอะไรอีก

“เจ้ามีฉายาเป็นราชาในหมู่งูไม่ใช่เหรอ? งั้นเจ้าก็เรียกงูทั้งหมดในโลกนี้ช่วยข้าหาไข่มุกมังกรสิ”

“ฟ่อๆ……”

ไข่มุกมังกรไม่ใช่เนื้อสักหน่อย จะหาได้ง่ายๆได้ยังไงกัน

มันไปหานานแล้ว แต่ก็หาไม่เจอ

“เจ้าทำงานก็ไม่เป็น หาไข่มุกมังกรก็ไม่ได้ แถมยังกินเยอะอีก แต่ละมื้อก็ยังต้องเป็นเนื้ออีกด้วย ข้าจะเลี้ยงเจ้าไว้ทำไมกัน”

“ฟ่อๆ……”

เจ้านาย ข้าจับหมู่ป่าได้จับกระต่ายได้แถมยังอุ่นเตียงได้ด้วย

“ไปไกลๆเลย”

“ฟ่อๆ……”

เจ้านาย ข้ายังเป็นยานพาหนะให้เจ้านายขี่ได้ด้วยนะ

“เหอะ……งั้นตอนนี้เจ้าก็ลองให้ข้าขี่ดูสิ”

กินอิ่มแล้วไม่มีแรง

“งั้นก็หุบปากซะ”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เศร้าหมอง

ทันใดนั้นข้างถนนก็มีงูสองสามตัวปรากฏขึ้น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กระปรี้กระเปร่าขึ้นมา กระโดดลงไปแล้วทำเสียงฟ่อๆๆ

กู้ชูหน่วนกวาดตามองพวกมัน แล้วดึงเชือกหยุดม้า

เจ้านี่……

คงไม่ได้เห็นงูตัวผู้แล้วละสายตาไม่ได้ กระโดดลงไปจีบหรอกนะ

งูหลากสีจากไปแล้ว

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์บิดเอวเลื้อยเข้ามา โบกหางของมันไปอย่างกู้ชูหน่วน แล้วเขียนคำว่าสิบ

กู้ชูหน่วนทำหน้าบึ้งตึง

“หมูสิบตัว? เหอะ บอกเหตุผลข้ามาสิ”

“ฟ่อๆ……”

ข้าหาไข่มุกมังกรลูกที่หกเจอแล้ว อยู่บนธารน้ำแข็งทางเหนือสุด

กู้ชูหน่วนตะลึง

“เจ้าว่าอะไรนะ? แน่ใจนะว่าเป็นไข่มุกมังกรลูกที่หก?”

ใช่ เพื่อนข้าเพิ่งบอกข้ามา ไม่ผิดแน่นอน

“รีบพาข้าไปเลย”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กังวล

ข้ารู้แค่ว่าอยู่เหนือสุด