อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 396

แสงจันทร์บริสุทธิ์สาดส่องลงมายังห้องนอนที่หรูหราห้องหนึ่งในจวนอ๋องหาน

กู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานสบตากัน ไม่มีใครยอมนอนลงไปก่อน

แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างรูปทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน และทำให้ใบหน้าของพวกเขาดูนุ่มนวลละมุนมากขึ้น

หัวใจของเย่จิ่งหานเต้นตึกตัก

ความใจเย็นของเขา ความแข็งกร้าวของเขา ความเย็นชาของเขามลายหายไปทั้งหมดในวินาทีนี้ ตอนนี้เหลือเพียงแต่ความตื่นเต้น ตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

กู้ชูหน่วนอยากจะไล่เขาออกไปมาก แต่น่าเศร้าที่ไม่มีเหตุผลไล่เขาออกไป

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เขาก็พูดไม่ออกสักคำ เอาแต่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้น

กู้ชูหน่วนเป่าปอยผมตรงหน้าผากอย่างน่าเบื่อ อดไม่ไหวพูดขึ้นก่อนว่า “ท่านอ๋องไม่นอนเหรอ?”

“อีกเดี๋ยว”

“งั้นก่อนเจ้าจะนอน ไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอ? เช่นขจัดกลิ่นกายบนตัว”

เย่จิ่งหานอึ้ง

เขาเอาแต่ตื่นเต้น จนลืมไปว่าต้องอาบน้ำก่อน

เขาดมกลิ่นกายบนตัว ยังมีกลิ่นคาวของปลาติดอยู่เลย

เย่จิ่งหานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกเจ้าเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้า”

ห้องนอนอันกว้างใหญ่ แบ่งเป็นสองฝั่ง ด้านในยังมีฉากกั้นอ่างน้ำ

เย่จิ่งหานไม่อยากอาบในห้องนอน

แต่ถ้าเขาไม่อาบในห้องนอน เขาก็จะดูเป็นคนขี้อายและขี้ขลาดน่ะสิ?

ถึงตอนนั้นกู้ชูหน่วนคงได้เยาะเย้ยเขาพอดี

และข้ารับใช้คงได้คิดว่าเขากลัวภรรยาจริงๆ โดยเฉพาะครั้งแรกตอนที่เขามีอะไรกับกู้ชูหน่วน กู้ชูหน่วนก็เป็นฝ่ายรุกก่อน ตอนนั้นชิงเฟิงเจี่ยงเสวียก็เห็นกันหมด

ถึงเย่จิ่งหานจะไม่อยากมากแค่ไหน ก็ต้องกัดฟันอาบน้ำในนี้

กู้ชูหน่วนถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก

ในที่สุดก็ไล่เจ้าหมอนี่ไปได้สักที

เพื่อไม่ให้เย่จิ่งหานสงสัย กู้ชูหน่วนกวาดตามองภายในห้องนอน พลางพูดไปด้วยว่า “ท่านอ๋อง ห้องนอนของเจ้าดูไม่เลวเลยนะ ดูแจกันใบนี้สิ แต่ละใบดูประณีตและโบราณมากเลยนะ”