อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 395

เย่จิ่งหานพูดอย่างเรียบเฉยว่า “อืม”

ทำครั้งแรก ทำใหม่หลายครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะถูกปากนางหรือเปล่า

“ฝีมือของเจ้า เหมาะสมกับการเป็นผัวคนแล้ว”

“ผัว?”

“เจ้าหมายถึงสามีเหรอ”

คำพูดนี้ ทำเอาจิตใจที่มัวหมองของเย่จิ่งหานเบิกบานขึ้นมาอีกครั้ง

เขากำลังคิดว่า ถึงแม้กู้ชูหน่วนจะมีเป้าหมายอย่างอื่น แต่อย่างน้อยก็ยังมีความรู้ให้เขา

“ถ้าเจ้าชอบข้าวต้มปลา ต่อไปข้าจะทำให้เจ้ากินทุกวันเลย”

“คอกแคกๆ……”

กู้ชูหน่วนแทบสำลัก

เขาแสดงท่าทางที่จริงใจและลึกซึ้งให้ใครดูกัน?

ทำให้นางกินทุกวัน?

นางไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม

หรือว่าเย่จิ่งหานมีความรู้สึกให้นาง?

อย่าเชียวนะ นางยังอยากมีชีวิตอีกหลายปี

“เจ้าเป็นท่านอ๋อง จะทำข้าวต้มปลาให้ข้ากินทุกวัน ข้ารับไม่ไหวหรอกนะ เจ้าควรจะต้มให้คนอื่นกินนะ”

กู้ชูหน่วนหมายถึงอย่างอื่น บอกเป็นนัยให้เขาต้มให้ผู้หญิงคนอื่นกิน

เย่จิ่งหานกลับเข้าใจผิด เขามองดูหน้าท้องที่แบนราบของนาง พูดเป็นตุเป็นตะว่า “ก็จริง ไม่ต้องลำเอียง”

“คอกแคกๆ……”

กู้ชูหน่วนก้มมองท้องตัวเอง แล้วไอคอกแคกอีกครั้ง ข้าวต้มปลาที่ตอนแรกยังหอมและกลมกล่อม ตอนนี้กลับไม่อร่อยเหมือนเดิมแล้ว

“โตขนาดนี้แล้ว กินข้าวต้มปลายังสำลักอีก” เย่จิ่งหานว่าแล้วก็ลูบหลังให้นาง

กู้ชูหน่วนรีบขยับตัวออกห่างจากเขา ดันถ้วยในมือให้เขา “ข้าอิ่มแล้ว เจ้ากินเถอะ”

“กินแค่ไม่กี่คำก็อิ่มแล้วเหรอ?”

“อืม ใช่”

เย่จิ่งหานกวักมือ ให้คนเอาออกไป แล้วกระตุกยิ้มมุมปากพูดว่า “พรุ่งนี้เช้าข้าจะทำให้เจ้ากินอีกนะ”

“อย่าเลยๆ กินข้าวต้มปลาทุกวัน ข้าเกรงว่าคอเลสเตอรอลจะสูงเกินไป”

“คอเลสเตอรอล?”