อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 42

“เจ้าพูดเหลวไหลอันใด”

“ข้าพูดเหลวไหลงั้นรึ อย่างนั้นภาพประเพณีชีซีเจ้าไม่ได้เป็นคนวาดหรอกรึ”

“ข้าวาดประเพณีชีซี แปลว่าข้าถวิลหาคนรักอย่างนั้นรึ”

“ปัญญาของเจ้าถ้าไม่มีความคิดสกปรกโสมมเหล่านั้น เจ้าจะวาดภาพประเพณีชีซีได้รึ กลางวันคร่ำครวญ กลางคืนคนึงหา อ๋องเจ๋อผู้รอบรู้มีความสามารถล้น ตัวข้าผู้โง่เขลายังเข้าใจในหลักการเลย มีหรือที่เจ้าจะไม่รู้ โถ ๆ ๆ มองคนมองเพียงภายนอกไม่ได้จริง ๆ คนบางคนรูปลักษณ์ภายนอกดูน่าเกรงขาม แต่ความจริงแล้ว……โถ ๆ ๆ……”

ทุกคนเข้าใจในบัดดล สายตาที่มองอ๋องเจ๋อได้เปลี่ยนไป

อ๋องเจ๋อที่ดูสุภาพเรียบร้อย มีมารยาท สง่างาม คิดไม่ถึงจิตใจจะสกปรกโสมมเช่นนี้ และก็ไม่รู้ว่าชีวิตส่วนตัวของเขาจะวุ่นวายเพียงไร

อ๋องเจ๋อรู้สึกว่า

ขอเพียงอยู่ด้วยกันกับกู้ชูหน่วน แม้มีร้อยชีวิตก็ไม่เพียงพอที่จะถูกยั่วโมโหจนตาย

ภาพวาดประเพณีชีซีที่แสนจะธรรมดา นางก็สามารถหาหลักการเอนเอียงได้นับไม่ถ้วน จนเขาไม่รู้จะสรรหาคำใดมาตอบโต้

ชื่อเสียงของเขาถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวของนาง

อ๋องเจ๋อกำลังอยากจะโมโหโกรธ หม่ากงกงก็ได้ชิงกล่าวก่อน 

“เย่เฟิงได้วาดภาพร้อยวิหคเผชิญหงส์”

ม้วนภาพถูกเปิดออก ผู้คนในงานต่างสูดอากาศเย็น ๆ เข้าไปหนึ่งฟอด และคนไม่น้อยได้ลุกยืนขึ้นด้วยความตะลึง

นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนประกายความประหลาดใจ

นั่นเป็นภาพวาดอะไร

ร้อยวิหคเผชิญหงส์ วิหคแต่ละตัวกำลังเต้นรำกันอย่างสง่างาม ประหนึ่งจะกางปีกสยายโบยบินขึ้นสูง

เขาลงน้ำหนักหมึกพู่กันได้อย่างเหมาะสม ดูเรียบง่ายไม่เกินจริงและยังสัมพันธ์กับจักรวาล ภาพดุจเมฆาเหินธารน้ำไหล ทัศนียภาพหลากหลาย ช่างดูงดงามเหนือคำบรรยาย

เพ่งเล็งดูอีกครั้งอย่างละเอียด วิหคทุกตัวราวกับบินทะยานขึ้นสูงอย่างไม่ขาดสาย หมือนยังได้ยินเสียงร้องของหงส์ราง ๆ

เอ่อ……นี่เป็นเพียงภาพวาดจริง ๆ หรือ

ไม่ว่าจะเป็นเทพหมากกระดานหรืออ๋องเจ๋อหรือคนอื่น ๆ ภาพวาดของพวกเขาหากนำออกมาล้วนสามารถทำให้ผู้คนต่างตกตะลึง

แต่ภาพร้อยวิหคเผชิญหงส์ของเย่เฟิงนี้ ประหนึ่งทำให้พวกเขาหลุดเข้าไปอยู่บนสวรรค์ชั้นเก้าก็ไม่ปาน

สีหน้าของอ๋องเจ๋อดูแย่ขึ้นเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าตนเองจะแพ้ให้กับสามัญชนคนธรรมดา

ในแววตาของเทพหมากกระดานมีเพียงความชื่นชมและน่าทึ่ง

สองอัจฉริยะแห่งแคว้นจ้าวก็ตกตะลึงอย่างมาก

“ชายคนนี้เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญจริงหรือ ภาพวิหคของเขาเหมือนกับกำลังโบยบินอยู่ในภาพ”

“คุณพระ เกรงว่าอาจารย์ซ่างกวนของพวกเราอาจจะไม่สามารถวาดภาพร้อยวิหคเผชิญหงส์สวยงามเช่นนี้ได้”

“ไม่กล้าเชื่อเลยจริง ๆ ว่าคนธรรมดาสามัญจะมีความสามารถได้ถึงเพียงนี้”

“การวาดภาพครั้งนี้ เขาจักต้องได้ที่หนึ่งเป็นแน่แท้ หลังจากวันนี้เป็นต้นไป เขาจักต้องเป็นที่โด่งดังมีชื่อเสียงเลื่องลือทั่วหล้าอย่างแน่นอน”

เสียงสนทนาแสดงความคิดเห็นอื้ออึงกันในงาน แต่เย่เฟิงกลับไร้สุขไร้ทุกข์กังวล ยืนอยู่ข้าง ๆ รอการตัดสินอย่างเงียบ ๆ 

ฮ่องเต้เย่ยิ้มแล้วกล่าว “การประลองครั้งนี้เย่เฟิงเป็นผู้ชนะ ไม่ทราบว่าทุกท่านมีข้อกังขาหรือไม่”

เดิมทีการประลองแพ้ชนะ จะต้องตัดสินโดยเก้าคนจากสี่แคว้น ผู้ใดที่ได้คะแนนสูงสุดคือผู้ชนะ 

 แต่ผลการประลองเห็นได้ชัดเจนเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องทำการตัดสินเลย

ผู้คนต่างไม่มีการคัดค้าน และตัดสินให้เย่เฟิงชนะ พวกเขายอมรับการตัดสินทั้งกายและใจ

หม่ากงกงกล่าวด้วยเสียงสูง “ผู้ชนะการวาดภาพคือเย่……"

“ช้าก่อน”

กู้ชูหน่วนตะโกนเสียงดังขึ้น “พวกเจ้ายังไม่ได้ดูภาพของข้าเลย”

ผู้คนต่างกลอกตาใส่

ดอกโบตั๋นของนาง มีอะไรให้ชวนมอง

“คุณหนูสาม ภาพวาดของท่านนี้เกรงว่า……”