อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 43

“ฝ่าบาทเพคะ อ๋องเจ๋อใส่ร้ายหม่อมฉันเพคะ น้ำผึ้งเพียงเล็กน้อยจะสามารถดึงดูดผีเสื้อที่มากมายเพียงนั้นได้เยี่ยงไร อีกอย่างน้ำผึ้งของหม่อมฉันก็วางไว้บนโต๊ะ ผีเสื้อกลับไม่บินมาตอม นับประสาอะไรกับการทาลงบนแผ่นภาพเพคะ”

“เอ่อ……อันนี้……” ฟังแล้วก็มีเหตุผลเช่นกัน

“ผีเสื้อถูกรูปลักษณ์ภายนอกทำให้ลุ่มหลง ถึงได้ถูกบุปผาปลอมนี้ดึงดูด ด้วยเหตุนี้ถึงได้บินเวียนเคล้าเรณูเกสรเพคะ”

กู้ชูหน่วนผายมือออก สื่อให้เห็นถึงความบริสุทธิ์ “แต่ละประโยคของอ๋องเจ๋อพร่ำบอกว่าหม่อมฉันใช้น้ำผึ้งในการโกง เช่นนั้นอ๋องเจ๋อจะลองสักหน่อยดีไหม ลองดูว่าน้ำหมึกที่ผสมน้ำผึ้ง จะสามารถดึงดูดผีเสื้อมาได้หรือไม่เพคะ”

“ใช่ อ๋องเจ๋อ ท่านลองสักหน่อยเถิด งานชุมนุมโต้วเหวินจะสะเพร่ามิได้” ฮ่องเต้เย่ทรงเกิดความสนพระทัย

กู้ชูหน่วนสบทแขวะฮ่องเต้เย่อยู่ในใจหลายพันครั้ง

เจ้าทึ่มนั่นถูกเทพสงครามรังแกอย่างรุนแรงเพียงไหน ถึงได้อยากใช้นางเพื่อข่มเทพสงคราม 

ผู้คนต่างเฝ้าดูอ๋องเจ๋อหยดน้ำผึ้งลงในน้ำหมึกด้วยความสงสัย จากนั้นก็วาดดอกโบตั๋นที่เบ่งบานหนึ่งดอก เพื่อดึงดูดผีเสื้อ

หลังจากรออยู่สักครู่หนึ่ง ผีเสื้อสักตัวเดียวก็ไม่เห็นมีปรากฏ

อ๋องเจ๋อไม่ยอมแพ้ เทหยดน้ำผึ้งปริมาณมากลงในน้ำหมึกเพิ่ม จากนั้นทำการวาดภาพดอกโบตั๋นอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนเห็นดังนั้น ร่างก็อดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังเพื่อให้ห่างอ๋องเจ๋อ

คนที่ถอยหลังพร้อมกับนางยังมีเย่เฟิงด้วย

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

เย่เฟิงอยู่ดี ๆ ทำไมต้องถอยหลัง

หรือว่าเขาเดาอะไรบางอย่างได้

“ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น” ใครบางคนในฝูงชนได้พึมพำออกมา

“ใช่ ยังคงมีผีเสื้อมากมายบนภาพวาดดอกโบตั๋นของกู้ชูหน่วน ทำไมบนดอกนับร้อยของอ๋องเจ๋อถึงไม่มีผีเสื้อสักตัว หรือว่าฝีมือการวาดของกู้ชูหน่วนจะสุดยอดจริง ๆ”

ฮ่องเต้เย่ทรงร้อนรน อ๋องเจ๋อยิ่งร้อนรน

นางอัปลักษณ์คนนั้นทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าทุกทาง ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะต้องกู้หน้าคืนกลับมาให้ได้

อ๋องเจ๋อยิ่งลนลาน เทหยดน้ำผึ้งก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ทันใดนั้น บนอากาศดูเหมือนจะมีบางสิ่งลอยล่องมา

ทุกคนต่างดีใจ “ผีเสื้อมาแล้ว จะต้องเป็นผีเสื้อแน่ ๆ”

อ๋องเจ๋อถอนหายใจโล่งอก รอผีเสื้อมาตอมเกสรในม้วนกระดาษอย่างเงียบ ๆ

แต่สิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึงก็คือ สิ่งที่มานั้นไม่ใช่ผีเสื้อ แต่เป็นผึ้งนับร้อยนับพันตัว

เนื่องจากเขาอยู่ใกล้กับม้วนภาพมากที่สุด ผึ้งเหล่านั้นจึงพุ่งเข้าไปต่อยเขา

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าได้กระโจนไปตั้งแต่เมื่อใด แล้วตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง “ผึ้งมาแล้ว ทุกคนรีบวิ่งเร็ว ผึ้งเยอะมาก”

นางพลางพูดพลางเทราดน้ำผึ้งลงบนตัวเขา จากนั้นก็สาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว

การราดครั้งนี้ ผึ้งทั้งหมดประหนึ่งกับหาที่ระบายเจอ และมุ่งหน้าไปรุมต่อยอ๋องเจ๋อ เจ็บจนใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว

“โอ๊ย……ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว ไปให้พ้น ไปให้พ้นสิ”

ความสุภาพอ่อนโยนในวันวานของอ๋องเจ๋อบัดนี้ได้เปลี่ยนไป กลิ้งเกลือกลงกับพื้นอย่างหมดสภาพ โดยที่ปากยังคงตะโกนร้องเสียงดัง “ช่วยด้วย รีบมาช่วยข้าเร็วเข้าสิ”

คนที่อยู่ใกล้อ๋องเจ๋อก็พลอยโดนต่อยไปด้วย ผู้คนจึงวิ่งกรูอยู่ให้ไกลจากอ๋องเจ๋อ

บรรดาองครักษ์จึงจำต้องทำการไล่ผึ้ง แต่ว่าน้ำผึ้งมากมายปานนั้น พวกเขาจะไล่ไปง่าย ๆ ได้อย่างไร องครักษ์ไม่น้อยก็ถูกต่อยด้วยเช่นกัน จึงโอดโอยครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนตั้งรับไม่ทัน

กู้ชูหน่วนหยิบผลไม้จากถาดบนโต๊ะของตนเอง แล้วทานอย่างเอร็ดอร่อย คู่ดวงตาที่เอิบอิ่มและรอยยิ้มที่เข้มข้น จ้องมองอ๋องเจ๋อกลิ้งเกลือกไปมาอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา 

อี้เฉินเฟยอดไม่ได้ที่จะขำ

นางหนูคนนี้ ไม่เจอกันเพียงประเดี๋ยวเดียว ยิ่งอยู่ยิ่งแสบขึ้นเรื่อย ๆ

ซ่างกวนฉู่ส่ายหัวแล้วยิ้มอย่างขมขื่น

อ๋องเจ๋อถูกยั่วโมโหจนเลอะเลือนไปหมด แผนการของกู้ชูหน่วนชัดเจนขนาดนั้น เขากลับดูไม่ออก