อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 44

หม่ากงกงกล่าวด้วยความหวาดกลัว “รอบต่อไปประลองหมากกัน เทพหมากกระดานได้เสนอหมากหลิงหลง หากผู้ใดที่อยู่การประลองสามารถแก้หมากหลิงหลงของเทพหมากกระดานได้ ก็จะเป็นผู้ชนะ”

กู้ชูหน่วนเกาเข้าที่ใบหูแล้วกล่าวด้วยความสงสัย “ผู้ท้าชิงคือข้ามิใช่รึ ทำไมถึงกลายเป็นตาเฒ่าหมากกระดานไปได้ล่ะ”

“เอ่อ……”

หม่ากงกงอยากจะตบเบา ๆ เตือนสตินาง

หมากหลิงหลงของเทพหมากกระดานนี้ สิบปีมาแล้วยังไม่เคยมีผู้ใดสามารถแก้ได้ ที่เทพหมากกระดานมาราชวิทยาลัยครั้งนี้  คงอยากจะมาหาอาจารย์ซ่างกวนเพื่อเดินหมากด้วยกัน แต่ว่าอาจารย์ซ่างกวนไม่ตอบรับคำเชิญ เทพหมากกระดานจึงจำต้องเข้าร่วมงานชุมนุมโต้วเหวิน เพื่อดูว่าจะมีผู้ใดสามารถแก้ได้หรือไม่

หมากกระดานนี้ ต่อให้อาจารย์ซ่างกวนกับคุณชายอี้จะร่วมเดินหมากด้วยกัน ก็ใช่ว่าจะสามารถแก้ได้ และไม่กล่าวไม่ได้ว่าคุณหนูสามนั้นก็โอหังเกินไปแล้ว

เทพหมากกระดานลูบเคราสีขาวแล้วหัวเราะดังฮ่า ๆ “นางหนู ข้าจะไม่เอาเปรียบเจ้า ขอเพียงเจ้าสามารถเดินหมากได้สามตา รอบนี้ก็จะถือว่าเจ้าเป็นผู้ชนะ”

“ตาเฒ่า เจ้าลืมไปแล้วหรือ ว่าเจ้านั้นเคยพ่ายแพ้ให้แก่ข้า เงินหนึ่งแสนตำลึงติดค้างเมื่อไรจะให้ข้า”

ตาเฒ่าหมากกระดานสำลัก ยิ้มขมขื่นแล้วหยิบหนึ่งแสนตำลึงออกมาจากทรวงอกโยนไปให้นาง “เมื่อสักครู่ข้าเลินเล่อไปหน่อย ครั้งนี้ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะแก้อย่างไร”

“ท่านผู้เฒ่า คงไม่ใช่เพราะตนเองไม่สามารถแก้หมากหลิงหลงได้ ถึงได้ใช้พวกข้าเป็นเครื่องมือหรอกนะ”

เมื่อถูกแทงใจดำ ฉับพลันสีหน้าของเทพหมากกระดานก็ดำมืดขึ้น เขาจึงแถอย่างข้าง ๆ คู ๆ “เหลวไหล ผู้เฒ่าอย่างข้ายังคงเป็นเทพหมากกระดานอันดับหนึ่งในใต้หล้า ใต้หล้านี้มีหมากใดที่ข้าแก้ไม่ได้ ข้าเพียงแค่ใจหายที่แผ่นดินใต้หล้ากว้างใหญ่ แต่มิมีผู้ใดที่จะมาเป็นคู่ต่อสู้ได้ เท่านั้นเอง”

กู้ชูหน่วนเหลือบมองเขาด้วยสายตาที่คลางแคลงใจทีหนึ่ง ทำให้เทพหมากกระดานโมโหจนแทบอยากจะกระทืบเท้า

“เคารพคนชราเมตตาเด็กเป็นคุณธรรมอันงดงามของชาวจีน ข้าก็จะไม่เอาเปรียบผู้เฒ่าอย่างเจ้า ผู้ท้าชิงยังคงเป็นข้า พวกเจ้าห้าคนลงเดินหมากกับข้า ผู้ใดสามารถเอาชนะข้าได้ ตานี้ก็ถือว่าเป็นผู้ชนะ”

“น้ำเสียงช่างผยองนัก ได้ อย่างนั้นข้าจะขอท้าสู้กับเจ้า หากว่าเจ้าแพ้ เจ้าจะต้องเป็นสาวใช้หมากรุกของข้ายี่สิบปี”

“ได้ หากว่าเจ้าแพ้ ข้าก็จะไม่เอาเงินตำลึงของเจ้า เจ้าคารวะข้าเป็นอาจารย์แทนก็แล้วกัน ข้ายอมลำบากเป็นอาจารย์ให้กับเจ้า”

โอหัง โอหังเกินไปแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่าใต้หล้านี้จะกล้ามีคนประลองหมากกับเทพหมากกระดาน ยังกล้าให้เทพหมากกระดานมาเป็นลูกศิษย์อีก

กู้ชูหน่วนจะรู้หรือไม่ว่าการที่จะมาเดินหมากกับเทพหมากกระดานนั้นความรู้ต้องแตกฉานแค่ไหน

ซ่างกวนฉู่มองกู้ชูหน่วนอย่างมีนัย ประหนึ่งว่าจะมองนางทะลุปรุโปร่งให้จงได้

กระดูกมือของอี้เฉินเฟยที่เห็นได้อย่างจัดเจนจับเข้าที่โต๊ะเป็นระยะ ๆ ในแววตาประกายความสงสัย

นิสัยของอาหน่วนเปลี่ยนไปขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด

ทะนงอวดดีเช่นนี้ไม่เหมือนนิสัยนางที่สุขุมสงบอย่างแต่ก่อน

ฮ่องเต้เย่มองดูความมั่นอกมั่นใจของกู้ชูหน่วน ในพระทัยจึงเกิดความไม่มั่นใจเล็กน้อย

นางคงจะไม่เหมือนเมื่อสักครู่ที่จะเอาชนะเหล่าอัจฉริยะมากมายหรอกกระมัง

 เสี่ยวหลีจื่อที่อยู่ข้าง ๆ ฮ่องเต้เย่กล่าวอย่างประจบประแจงขึ้น “ฝ่าบาทโปรดวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ เทพหมากกระดานเก่งกาจเกรียงไกร หมากหลิงหลงเป็นหมากที่สืบทอดแต่โบราณ หลายร้อยปีมาแล้วยังไม่มีผู้ใดแก้ได้ ต่อให้คุณหนูสามจะเก่งกาจเพียงใด มีหรือจะเอาชนะเทพหมากกระดานได้ เมื่อสักครู่ที่นางสามารถเอาชนะได้ เป็นเพราะความบังเอิญก็เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเสี่ยวหลีจื่อพูดเช่นนี้ ฮ่องเต้เย่ก็รู้สึกสบายพระทัยขึ้นฉับพลัน

นี่เขากำลังพะวงเรื่องใดฤๅ

แม้แต่คุณชายเซียวรองยังมิอาจแก้หมากหลิงหลงนี้ได้ คนไม่เอาไหนอย่างกู้ชูหน่วนจะแก้ได้อย่างไร

ดอกโบตั๋นเมื่อสักครู่ จะต้องเป็นเพราะนางใช้วิชามารแน่ ๆ 

อาจารย์สวีอยากจะทุบกู้ชูหน่วนให้ตาย

ไม่มีความสามารถนั้น จะคุยโวโอ้อวดทำไมกัน ชื่อเสียงของราชวิทยาลัยจะต้องเสื่อมเสียภายใต้น้ำมือของนางเป็นแน่แท้

เทพหมากกระดานจะยิ้มก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่เชิง “นางหนู เจ้าเป็นคนแรกที่กล้ามาโอหังต่อหน้าข้า ข้าจะยอมรับคำท้าของเจ้า เจ้าจงเตรียมตัวมาเป็นสาวใช้หมากรุกของข้าเถิด”

อ๋องเจ๋อยิ้มเยาะ “ไม่รู้จักเจียมตัว”

เนื่องด้วยเขาถูกผึ้งมากมายรุมต่อย ใบหน้าจึงบวมตุ่ยจนสิ้นเค้าใบหน้าเดิม โดยเฉพาะปากใบนั้นบวมเป่งราวกับลูกรอกก็ไม่ปาน สาธยายน่าเกลียดเพียงใด ก็จะน่าเกลียดเพียงนั้น

อาจเพราะบวมเป่งอย่างรุนแรง ก็รู้สึกเจ็บปวดเหลือทนแม้กระทั่งเวลาอ๋องเจ๋อพูด เสียงที่เปล่งออกมาก็ฟังออกได้ไม่ชัดเจน

กู้ชูหน่วนทำเสียงจุ๊ ๆ “หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเชียว โอ๊ย โชคดีที่ยกเลิกงานแต่งแล้ว มิเช่นนั้นข้าคงจะอ้วกแตกอ้วกแตนทุกวันเป็นแน่”

อารมณ์โกรธของอ๋องเจ๋อยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น 

นางผู้น่าเกลียดกล้าดีอย่างไรมารังเกียจเขา