อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 440

“องค์หญิงตังตัง ไม่ทราบตอนนี้หม่อมฉันไปเลือกเครื่องประดับที่จวนองค์หญิงได้หรือยังเพคะ?”

องค์หญิงตังตังอดกลั้นจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็พูดไม่ออกสักคำ ได้แต่กัดฟันเห็นด้วย

“ก็แค่เครื่องประดับชิ้นเดียว หรือว่าข้ายังจะให้ไม่ได้อีก เจ้าเลือกเครื่องประดับจวนองค์หญิงตามสบาย ขอเพียงเจ้าชอบก็เอาไปได้ ข้าจะไม่ผิดคำเด็ดขาด”

ไทเฮาสงสัยว่ากู้ชูหน่วนจะคิดไม่ซื่อ ต้องการเครื่องประดับอะไรจวนอ๋องหานไม่มี ต้องมาเอาเครื่องประดับของตังตัง เกรงว่าจะมีแผน

นางกำลังคิดวิธีปฏิเสธ คิดไม่ถึงองค์หญิงตังตังเอ่ยอนุญาตแล้ว ทั้งยังอนุญาตได้รวดเร็วฉับไว

ยัยลูกโง่คนนี้นี่ ถูกคนหลอกตกหลุมพรางแล้วยังไม่รู้อีก!

นางกล่าววาจาเด็ดขาดขนาดนั้น หากนางยังคิดขวางอีก กลับทำให้ดูนางใจแคบ

ไทเฮาจึงได้แต่ส่งสายตา ให้ข้าราชบริพารเก็บเครื่องประดับมีราคา

ใจนางเดาไม่ออกว่ากู้ชูหน่วนต้องการเครื่องประดับอะไรกันแน่ จึงได้แต่ทำเช่นนี้

กู้ชูหน่วนเหล่มองขันทีข้างกายไทเฮาที่เร่งเดินจากไป รอยยิ้มเย็นเล็กน้อย “หม่อมฉันทราบว่าองค์หญิงน้ำพระทัยกว้างขวาง เช่นนั้นเราก็ไปประเดี๋ยวนี้เลยเถอะเพคะ”

“ไปตอนนี้?” จะรีบไปหน่อยกระมัง?

“ก็ต้องอย่างนั้นสิเพคะ มิเช่นนั้นหากองค์หญิงเอาเครื่องประดับมีราคาไปซ่อน หม่อมฉันมิเสียเปรียบมากหรือเพคะ?”

“เจ้าเห็นข้าเป็นคนอย่างไร? อย่าว่าแต่เครื่องประดับชิ้นเดียว ต่อให้เป็นสิบชิ้น ร้อยชิ้น ข้าก็ให้ได้!”

นางรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่ได้ต้องการเพียงแค่เครื่องประดับเท่านั้น

กู้ชูหน่วนต้องรู้แน่ ว่าช่วงนี้นางเสียเงินไปมาก เสียจนจะล้มละลายอยู่แล้ว ดังนั้นจึงจงใจอ้างเรื่องเครื่องประดับมาลบหลู่นาง

“มีดำรัสนี้ขององค์หญิง หม่อมฉันก็ว่าวางใจแล้วเพคะ จริงสิ ฝ่าบาท หม่อมฉันชนะการพนันนี้ ทรงควรประทานรางวัลให้หม่อมฉันหน่อยไหมเพคะ”

ฮ่องเต้เย่ฉับไวมาก “เจ้าต้องการสิ่งใดก็กล่าวมาตามตรงเถอะ”

ขอเพียงอ๋องหานยินยอม แต่งตั้งนางเป็นสนมก็ไม่ใช่ไม่ได้

“ม้าสีดำตัวน้อยนี้ หม่อมฉันเห็นแล้วชอบมาก จะประทานให้หม่อมฉันได้ไหมเพคะ?”

“แค่นี้หรือ?” ฮ่องเต้เย่ผิดหวังอย่างไม่รู้สาเหตุ

เขายังนึกว่านางรังเกียจเย่จิ่งหานที่โหดเหี้ยมกระหายเลือด เย็นชาไร้หัวใจ อยากขอให้เขายกเลิกการแต่งงานเสียอีก

“มิเช่นนั้นฝ่าบาทคิดว่าหม่อมฉันต้องการอะไรเพคะ?” กู้ชูหน่วนเบ้ปาก เหตุใดตั้งแต่เริ่มการแข่งขันยิงธนู ฮ่องเต้น้อยนี้ก็รับมือยากนิดๆ หรือว่าในใจจะคิดแผนการอะไร คิดว่าจะต่อกรกับนางอย่างไรกระมัง?

“ก็ได้ เช่นนี้ม้าดำตัวน้อยนี้ก็มอบให้เจ้าแล้วกัน”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” กู้ชูหน่วนลูบหัวม้าดำตัวน้อย มุมปากเกี่ยวรอยยิ้มแดง

“เจ้าเร็วเช่นนี้ ต่อไปก็ชื่อว่าจุยเฟิง(*ไล่ตามลม) เถอะ เอาไอ้ทึ่มชิงเฟิงทิ้งห่างร้อยโยชน์เสีย”

มุมปากชิงเฟิงที่ยืนอยู่หลังเย่จิ่งหานกระตุก

อยู่ดีๆ เขาก็โดนหางเลข?

เย่จิ่งหานอารมณ์เบิกบาน แม้แต่ความคร่ำเคร่งในหลายวันนี้ก็ไม่รู้สลายไปตั้งแต่เมื่อใด “คาดว่าพระชายาต้องขาดเครื่องประดับเป็นแน่ เจ้าไปเอาเครื่องประดับในจวน รวมถึงเลือกเครื่องประดับที่ดีที่สุดในพระนครมามอบให้พระชายา”

ชิงเฟิงอยากพูด

เครื่องประดับของพระชายามีมากเหลือคณาแล้ว

ห่างสามวันห้าวันท่านอ๋องก็ให้คนมอบเครื่องประดับ แถมให้ทียังเยอะขนาดนั้น ทว่าทุกวันพระชายาก็มิได้สวมใส่ เพียงแต่งทรงผมตามอัธยาศัย มิได้ผัดแป้ง และไม่เสียบเครื่องประดับอะไรด้วย