อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 441

ห้องเก็บสมบัติไม่ใหญ่ ของข้างในยิ่งน้อยจนน่าสงสาร นางเดินรอบหนึ่ง หาจี้รูปหัวใจไม่พบ อดขมวดคิ้วเป็นไม่ได้

เห็นนางขมวดคิ้ว องค์หญิงตังตังรู้สึกเพียงอับอาย ในใจกระอักกระอ่วนยิ่งนัก

ทว่าไทเฮากลับแสร้งเป็นไม่เห็น ยังคงยิ้มเอ่ย “พระชายาหาน ไม่รู้ว่ามีเครื่องประดับที่ชอบแล้วหรือยัง? หากมี ก็เอาไปเถอะ”

ฮ่องเต้เย่ก็รู้สึกขายหน้าอยู่มากเช่นกัน เขาเปิดปากเอ่ย “หากเจ้าไม่ชอบ ก็ไปดูที่ห้องเก็บของของข้า เลือกสักสองสามชิ้นเถอะ”

“หม่อมฉันจะตั้งใจดูอีกรอบเพคะ”

กู้ชูหน่วนดูอย่างละเอียดมาก ตั้งใจตรวจดูกล่องที่วางเครื่องประดับแต่ละกล่อง แม้เป็นกล่องหรือลิ้นชักที่ไม่ได้บรรจุเครื่องประดับอัญมณี นางก็ตั้งใจเสาะหาด้วยความตั้งใจ

ทุกคนต่างมึนงง นางจะทำอะไรกันแน่ กล่องกับลิ้นชักเหล่านั้นไม่มีสิ่งใด

มีเพียงไทเฮาที่ใจเต้นตุบตับ

เป็นอย่างที่คิด ดื่มสุราโดยไม่ได้มุ่งเสพรสชาติของสุรา

กู้ชูหน่วนค้นหาทุกซอกทุกมุมสามรอบเต็ม แต่ก็หาเครื่องประดับที่เกี่ยวกับจี้รูปหัวใจไม่ได้สักนิด อดหดหู่เป็นไม่ได้

ห้องเก็บสมบัติแทบถูกย้ายไปหมดแล้ว ของสำคัญเช่นนั้น จะเหลือไว้ได้อย่างไร?

ทันใดนั้นเอง เท้าของนางก็เหมือนสัมผัสถูกของสิ่งหนึ่ง กู้ชูหน่วนก้มหน้ามอง กลับเป็นหีบไม้อยู่ในซอกหนึ่ง ยังมีกล่องเล็กๆ อีกหลายใบ

กล่องเหล่านั้นบ้างวัสดุคุณภาพแย่ บ้างขาดการแกะสลัก บ้างไม่รู้ว่าวางไว้กี่ปีแล้ว ล้วนถูกกาลเวลาชะรุนแรง

องค์หญิงตังตังกล่าวอธิบาย “ในหีบไม้นั้นหากไม่ใช่ของไม่มีราคาก็เป็นของอัปมงคล เดิมคิดจะทิ้ง ตอนหลังลืมไปเสีย จึงทิ้งอยู่ในมุมซอกนั้นมาตลอด หากเจ้าต้องการ ก็ยกให้เจ้าทั้งหมดเลยแล้วกัน”

กู้ชูหน่วนเปิดกล่องหนึ่งออก ข้างในเป็นปิ่นระย้าหักอันหนึ่ง

เปิดอีกกล่องหนึ่ง ข้างในเป็นเศษไข่มุก ไม่มีค่ามีราคาอะไร