อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 442

ไทเฮาหน้ายิ้มใจไม่ยิ้ม “ตังตังก็บอกแล้ว สร้อยเส้นนี้เป็นสิ่งอัปมงคล เกิดเจ้าเอาไปแล้ว เกิดเรื่องอะไร เทพสงครามจะไม่เอาเรื่องข้าหรือ ข้าว่า เปลี่ยนเครื่องประดับที่ดีหน่อยเถอะ”

“ขอบพระทัยไทเฮาที่ปรารถนาดีเพคะ แต่คนเนี่ยนะ รู้จักพอใจเป็นสุข ข้ามีเส้นนี้ก็พอแล้วเพคะ”

ไทเฮาแทบโกรธจะตายแล้ว

กู้ชูหน่วนดื้อดึง ทั้งที่หมายตาสร้อยคอเส้นนี้แต่แรกแล้ว ยังแสร้งทำท่าทำทางอยู่ที่นี่ ช่างน่ากลุ้มใจเสียจริง

นางเตือนหลายหน กู้ชูหน่วนก็จะเอาแต่เส้นนั้นให้ได้ ยังว่านางดวงแข็ง ทำจนนางร้อนใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เดิมสถานการณ์ก็ย่ำแย่อยู่แล้ว ที่แย่ยิ่งกว่าคือองค์หญิงตังตังยังสอดปากประโยคหนึ่ง “ไอ้หยา เสด็จแม่ ในเมื่อนางต้องการสร้อยคอสับปะรังเคเส้นนั้น ก็ให้นางไปเถอะเพคะ ถึงอย่างไรเราก็เตือนแล้ว นางดื้อรั้นจะเอา ต่อไปเกิดเรื่องอะไร ก็โทษพวกเราไม่ได้เพคะ”

ไทเฮาถลึงตาใส่องค์หญิงตังตังทีหนึ่ง

นางให้กำเนิดบุตรสาวไร้มันสมองพาครอบครัวล่มจมโดยแท้

หยกเสี้ยวจันทร์ถูกกู้ชูหน่วนหลอกไปแล้ว

แม้แต่จี้รูปหัวใจก็ยังจะถูกกู้ชูหน่วนหลอกไปด้วยหรือ?

นี่เป็นสมบัติล้ำค่าอย่างยิ่งยวด

แม้แต่ฮ่องเต้นางยังไม่ยอมให้ เก็บไว้ให้เพียงบุตรสาวคนเล็ก

กำชับตังตังหนักหนามาตลอด ต้องเก็บรักษาสร้อยคอเส้นนี้ให้ดี ห้ามหายเด็ดขาด

แต่นางกลับหน้าไหว้หลังหลอก ทิ้งไว้ในซอกหลืบ?

ที่นางกลัวที่สุด ก็คือกู้ชูหน่วนเอาสร้อยคอเส้นนั้นไปอย่างราบรื่น คิดไม่ถึง ยังถูกนางหาพบอีก

เนื่องจากฮ่องเต้เย่รู้ว่ากู้ชูหน่วนต้องการสร้อยคอจี้รูปหัวใจเส้นนั้น อีกทั้งเห็นสร้อยคอเส้นนี้ธรรมดาไร้ความพิเศษ กระทั่งยังน่าเกลียดอยู่มาก นึกว่าเสด็จแม่เป็นห่วงว่ากู้ชูหน่วนจะเป็นอะไรไป

จึงเกลี้ยกล่อมด้วย “เสด็จแม่ ช่างเถอะพ่ะย่ะค่ะ นางอยากได้ก็ให้นางเถอะ ดั่งว่าปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ล้วนมีความชอบต่างกัน”

ไม่รอให้ไทเฮาเอ่ย กู้ชูหน่วนก็เก็บจี้รูปหัวใจเข้าแหวนมิติ ขึ้นเสียงดังเอ่ย “ขอบพระทัยไทเฮา ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยองค์หญิง ทุกพระองค์ล้วนเป็นวิญญูชนรักษาสัจจะทั้งสิ้น หม่อมฉันนึกว่าทุกพระองค์จะรังแกหม่อมฉัน ขอเพียงเป็นสิ่งที่หม่อมฉันชอบก็จะปฏิเสธให้ ดูท่าหม่อมฉันคิดมากเกินไป ต้องขออภัยทุกพระองค์ด้วยเพคะ”

ถ้อยคำนี้ เสียงดังมากเป็นพิเศษ อย่าว่าแต่ทุกคนในห้องเก็บสมบัติ แม้นเป็นคนด้านนอกก็ได้ยินหมด อีกทั้งด้านนอกยังมีขุนนางใหญ่อีกเป็นจำนวนมาก

ไทเฮาโกรธเกรี้ยวจนแทบหายใจไม่ออก

สมบัติล้ำค่าที่อดีตฮ่องเต้ทิ้งไว้ ถูกกู้ชูหน่วนหลอกเอาไปได้ง่ายดายเช่นนี้ ส่วนนาง ได้แต่ร้อนรน ถลึงตา มองแต่ทำอะไรไม่ได้

โลกนี้ไม่มีเรื่องใดคับใจกว่านี้อีกแล้ว!

ฮ่องเต้เย่ตามออกมาอยู่ด้านหลังกู้ชูหน่วน องค์หญิงตังตังเห็นสีหน้าไทเฮาไม่สู้ดี อดถามขึ้นไม่ได้ “เสด็จแม่ ทรงเป็นอะไรไปหรือเพคะ ทำไมสีพระพักตร์จึงแย่เช่นนี้?”

เพี๊ยะ---

ไทเฮาง้างมือตบนางไปฉาดหนึ่ง

“ทำไม? เจ้ายังมีหน้าถามว่าทำไม เมื่อก่อนข้าสั่งกับเจ้าอย่างไร? ข้าบอกเจ้าหลายครั้งหลายหน สร้อยคอเส้นนี้มิใช่สร้อยคอธรรมดา เจ้าต้องรักษาไว้ให้ดี ห้ามให้ผู้อื่นเด็ดขาด และห้ามทำหายด้วย เจ้าดูสิว่าเจ้าทำเรื่องดีอะไรลงไป? เจ้าเอามันใส่ไว้ในหีบเน่าๆ เห็นเป็นของตกระดับทิ้งไว้ในมุมในหลืบ เจ้า...เจ้าอยากให้ข้าโมโหตายหรืออย่างไร?!”

องค์หญิงตังตังถูกตบจนมึน

“เสด็จแม่ ทรงตบหม่อมฉันอีกแล้วนะเพคะ!”

“ข้า...ข้า...”

ไทเฮาง้างมือ จะตบนางอีกฉาด

แต่ครั้นเห็นพวงแก้มนางบวมขึ้นมา รอยดัชนีทั้งห้ากระจะ รวมถึงดวงตาวาวจะร้องไห้ของตังตังแล้ว มือของไทเฮาก็สั่นไม่หยุด แต่ก็ลงมือไม่ลง ได้แต่ทั้งโมโห ทั้งร้อนใจ ทั้งโกรธ

“สร้อยคอเส้นนั้นมีอะไรดีเพคะ? หม่อมฉันอยากทิ้งไปตั้งนานแล้ว หากไม่ใช่เพราะสร้อยเส้นนี้ เสด็จพ่อจะสวรรคตได้อย่างไร? หากไม่ใช่เพราะมัน หม่อมฉันจะถูกลอบทำร้ายสามครั้งจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดได้อย่างไร? หากไม่ใช่เพราะมัน เสด็จพี่หญิงจะต้องสิ้นพระชนม์เพราะช่วยหม่อมฉันได้อย่างไร? หม่อมฉันเกลียดสร้อยคอเส้นนี้! เกลียดมากๆ เพคะ!”

เรื่องระทมในอดีตปรากฏขึ้นในหัวใจทีละเรื่องๆ หัวใจไทเฮาปวดขึ้นพลัน

“อา...”

นางที่ไม่รู้ว่าไม่เคยหลั่งน้ำตามานานเท่าใด กลับหลั่งน้ำตาหยดหนึ่ง

องค์หญิงตังตังลนลานแล้ว กอดไทเฮา ปาดน้ำตา เอ่ยด้วยความตื่นตระหนก “เสด็จแม่ ทรงเป็นอะไรไปเพคะ? หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันไม่ควรพูดเรื่องเศร้าเหล่านั้น เสด็จแม่ ทรงอย่าเสียพระทัยได้ไหมเพคะ ฮือๆ...”