อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 444

กู้ชูหน่วนกวาดมองเหล่าเพื่อนนักเรียน

หลิวเยว่กับอวี่ฮุยตะโกนขึ้นพลัน “พวกเราไม่มีฮูหยิน ยิ่งไม่มีทายาท”

นอกจากพวกเขาสองคนแล้ว คนอื่นๆ ต่างเงียบกริบ

กู้ชูหน่วนหมดคำพูด

นี่มันขั้นตอนอะไร?

มีครอบครัวมีบุตรแล้ว ยังเรียนหนังสืออะไรกัน? ให้บุตรธิดาเรียนยังพอว่า

ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะฉีกหนังหน้ากับซ่างกวนฉู่ ออกจากราชวิทยาลัย กลับได้ยินซ่างกวนฉู่เอ่ย

“การเรียนในวันนี้อิสระมาก ขอเพียงพวกเจ้าเขียนเรื่องราวที่สามารถดึงดูดคนและประทับใจทุกคนได้ ก็จะได้เป็นที่หนึ่ง”

“ท่านอาจารย์ เป็นที่หนึ่งจะได้อะไรหรือ?”

“ย่อมได้ หากผู้ใดได้ที่หนึ่ง ข้าจะมอบปิ่นระย้าอันนี้ให้แก่ผู้นั้น”

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะอย่างไม่ยี่หระ

ก็แค่ปิ่นระย้าอันเดียวมิใช่หรือ? จะทำอะไรได้ ให้นาง นางยังไม่เอาเลย

ขณะจะจากไป หางตาเหลือบไปเห็นปิ่นระย้าในมือซ่างกวนฉู่

ฝีเท้านางราวกับกรอกตะกั่ว อย่างไรก็เคลื่อนไม่ไป

นั่นเป็นปิ่นระย้าอะไร?

ขาวหิมะทั้งดุ้น ปลายสุดมีผีเสื้อกาวปีกบินสองตัว ใต้ฐานเป็นเม็ดหยกขาวเป็นเม็ดๆ ห้อยอยู่

เหตุใดปิ่นระย้านี้จึงคุ้นตานัก? มันมิใช่ภาพสัญลักษณ์ที่ปรากฏในเข็มทิศเปิดฟ้าหรือ?

กู้ชูหน่วนเดินพรวดเดียวถึงตัวซ่างกวนฉู่ จ้องปิ่นระย้าหยกขาวในมือของเขาโดยละเอียด ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนกับปิ่นระย้าในเข็มทิศเปิดฟ้า

ในใจบังเกิดความยินดีขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจนางเพิ่มความเร็วตุบตับๆ อย่างไรก็คิดไม่ถึง ปิ่นระย้าในภาพสัญลักษณ์ที่ตนค้นหาอย่างยากลำบาก จะอยู่กับซ่างกวนฉู่

ในห้องเรียนมีเสียงสะดุ้งของบรรดานักเรียนดังขึ้น โดยเฉพาะนักเรียนหญิง

“สวรรค์ ปิ่นระย้าอันนี้งดงามเกินไปแล้วกระมัง? ทั้งชิ้นเหมือนทำจากหยกขาวเนื้อดี น่าจะมีราคามากกระมัง?”