อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 452

“อาจารย์ซ่างกวน ข้ารับประกันว่าหลังจากนี้จะตั้งใจเรียนเป็นแน่ พัฒนาขึ้นทุกวัน จะไม่ทำให้ท่านโมโหอีก ท่านเอาปิ่นระย้าหยกขาวให้ข้าก่อนเถอะนะ ไม่มีปิ่นอันนี้ ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆ”

ซ่างกวนฉู่จ้องมองไปที่เสื้อผ้าสีขาวดั่งหิมะของเขา

เสื้อผ้านั่นเลอะน้ำมูกและน้ำตาของนางมากมาย หลังจากกู้ชูหน่วนเช็ดแล้ว ก็ดึงแขนเสื้ออีกข้างหนึ่งของเขา เช็ดน้ำมูกของตัวเองไม่หยุด

กล่าวด้วยเสียงอันเศร้าโศก “อาจารย์ ท่านเป็นอาจารย์ที่ดีที่สุดในโลก ก่อนหน้านี้ข้าตาบอดไม่ตั้งใจเรียน ท่านให้โอกาสข้าปรับปรุงตัวให้สักครั้งได้หรือไม่?”

ซ่างกวนฉู่ “......”

เขาแค่อยากจะบอกว่า นางพูดก็พูดไป ร้องไห้ก็ร้องไห้ไป อย่าเอาเสื้อผ้าของเขาไปเป็นผ้าเช็ดหน้าได้หรือไม่?

เขามีนิสัยรักความสะอาด

ทุกคนอึ้งตาค้างไปอีกครั้ง

โดยปกติอาจารย์ซ่างกวนจะไม่คลุกคลีแสงสีเรื่องทางโลก เป็นการดำรงอยู่ของสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด

และไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาอาจารย์ซ่างกวนเป็นคนรักสะอาดหรือ?

ทำไมเขาถึงได้ทนให้กู้ชูหน่วนเช็ดน้ำมูกบนตัวของเขาได้?

หลิวเยว่อวี่ฮุยปิดหน้า

ขายหน้าเกินไปแล้ว

วันนี้ลูกพี่กินยาผิดหรือไง?

หลิวเยว่ขยิบตา ตะโกนกล่าว “ลูกพี่ ท่านรีบลุกขึ้นมา ท่านต้องการปิ่นอะไร ข้ามอบให้ท่าน ไม่ต้องพูดถึงปิ่นระย้าหยกขาวอันหนึ่งแล้ว แม้จะเป็นร้อยอัน ข้าก็ให้ท่าน”

อวี่ฮุย “ใช่แล้ว แม้ว่าข้าจะล้มละลาย ก็จะเอาปิ่นที่ดีที่สุดในโลกมาให้ท่าน ท่านรีบลุกขึ้นมาเถอะ”

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะเย็บปากของพวกเขาไว้

ปิ่นที่พวกเขาให้ จะเหมือนกับปิ่นในมือของอาจารย์ซ่างกวนได้หรือ?

ยิ่งเป็นเช่นนี้ กู้ชูหน่วนก็ยิ่งกอดไว้แน่นขึ้น เสียงร้องไห้ก็ดังขึ้น “อาจารย์ ท่านก็เห็นแก่ที่ข้าไม่ได้นอนมาสามวันสองคืน และเห็นแก่ท่าทางความซื่อตรงจริงใจขนาดนั้นของข้า มอบปิ่นให้ข้าก่อนเถอะ ท่านเป็นอาจารย์ที่ดีที่สุดในโลก ข้าขอร้องท่านล่ะน่ะ”

กู้ชูหน่วนยิ่งกอดยิ่งสูงขึ้น ครั้งนี้ไม่ได้กอดแค่หน้าแข้ง แต่เป็นการกอดต้นขา อีกทั้งยังสูงขึ้นเรื่อยๆ

ซ่างกวนฉู่สะดุ้งโหยง รีบผลักนางออกไป และพยายามอยู่ให้ห่างไกลจากนางสุดความสามารถ

การสัมผัสอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง

แต่กู้ชูหน่วนเกาะเหมือนแผ่นแปะยาหนังหมา เกาะติดเหมือนปลิงเช่นนั้น ผลักอย่างไรก็ไม่ออก

แล้วตรงนี้ก็มีคนดูอยู่มากมายขนาดนี้

บวกกับกู้ชูหน่วนที่ทั้งเหนื่อยล้า ทั้งน้อยใจ ทั้งเสียใจ

เขาใจอ่อนทันที “แต่ข้าเคยพูดไว้ว่า มีเพียงคนที่ได้ที่หนึ่งเท่านั้นที่จะสามารถรับปิ่นระย้าหยกขาวไปได้”

“ท่านดูสิ นอกจากนิยายของข้าจะได้รับความนิยมเป็นที่สุดแล้ว ยังจะมีใครเทียบข้าได้อีก ที่หนึ่งเป็นของข้าอย่างแน่นอน หากอนาคตเลือกออกมาว่าที่หนึ่งไม่ใช่ข้า ข้าก็จะเอาปิ่นระย้าหยกขาวคืนให้นาง”

นางได้ปิ่นระย้าหยกขาวไปแล้ว ยังจะคายออกมาให้คนอื่นได้อีกหรือ?

คำพูดนี้ใครจะเชื่อ?

เห็นว่ากู้ชูหน่วนต้องการจะออดอ้อนอีกครั้ง ซ่างกวนฉู่รีบกล่าวว่า “ทว่า นิยายของเจ้ายังเขียนไม่จบ”

“อันนี้พูดง่าย ท่านเอาปิ่นระย้าหยกขาวให้ข้าก่อน ข้าค่อยๆเขียนนิยายให้ดีๆก็ได้ ไม่ว่าอย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องยาว เขียนสองวันก็เขียนไม่เสร็จถูกต้องหรือไม่ แต่หากร่างกายของข้าทนอีกสองวัน ข้ากลัวว่านิยายเขียนยังไม่จบ ข้าก็จะตายซะก่อนแล้ว”

ซ่างกวนฉู่มองไปที่ท้องของนางอย่างควบคุมตัวไม่ได้

บางทีคนอื่นอาจจะไม่รู้ว่านางตั้งครรภ์

แต่เขากลับรู้

พอจะสามารถทนได้ถึงตอนนี้ ก็เป็นขีดจำกัดของนางแล้ว

อดทนต่อไปอีก กลัวเพียงแค่จะรักษาเด็กในท้องของนางไม่ได้

เย่จิ่งหานส่งคนเข้ามาหลายครั้งแล้ว ให้นางพักผ่อน ไม่อนุญาตให้เขียนอีก

หากว่านางเขียนต่อไปอีก กลัวเพียงแค่เย่จิ่งหานจะพุ่งเข้ามาเองแล้ว

ที่สำคัญที่สุดคือ......

เดิมทีปิ่นอันนี้ก็ต้องการจะมอบให้นางอยู่แล้ว......

“อาจารย์ซ่างกวน ท่านมองดูสายตาอันน่าสงสารของข้า อาจารย์ซ่างกวน......”