อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 456

ชายหนุ่มรูปงามผู้มีเสน่ห์ที่มีม่านตาคนละสีคู่หนึ่ง ทุกการเคลื่อนไหวมีเสน่ห์ดึงดูดใจชนิดหนึ่ง โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เพียงแค่ส่งสายตาหยาดเยิ้มเข้าไป ก็สามารถทำให้คนกลุ่มหนึ่งคลั่งไคล้แทบตายได้ เขางดงามมาก งดงามจนแยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง แต่กลับไม่ได้ทำให้คนรู้สึกว่ามีความกล้าหาญไม่เพียงพอ

แต่เมื่อสังเกตดีๆ ก็จะสามารถมองออกได้ว่า บนใบหน้าอันนุ่มนวลอ่อนโยนนั่นของเขา มีรอยหมัดจางๆอยู่รอยหนึ่ง

กู้ชูหน่วนมั่นใจแล้ว

มั่นใจว่าคือรอยหมัด และไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดที่มีความสามารถทิ้งรอยหมัดนั่นไว้บนใบหน้าของเขา

“ซือโม่เฟย เจ้าเป็นบ้าอะไร” กู้ชูหน่วนมีความคิดสับสนเล็กน้อย

มือที่บำรุงรักษาจนขาวเปล่งปลั่งของจอมมารลูบไล้เส้นผมสีดำสนิท ริมฝีปากสีแดงดั่งลูกเชอร์รีของยกสูงขึ้น พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า “ข้าไม่ได้เป็นบ้า ข้ามาขอแต่งงาน พี่สาว ท่านยินยอมแต่งงานกับข้าหรือไม่”

กู้ชูหน่วนกลอกตาขาว คิดก็ไม่คิด ปฏิเสธไปโดยตรง “ไม่แต่ง เจ้ามาทางไหนก็รีบกลับไปทางนั้นซะ”

คนทั้งเผ่าปีศาจอึ้งไปทันทีแล้ว

แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นพระชายาหาน แต่ก็บังอาจมากเกินไปแล้วล่ะมั้ง

คนที่มาขอแต่งงาน เป็นถึงจอมมาร จักรพรรดิในโลกหล้าก็ต้องหวาดกลัวจอมมารอยู่บ้างเล็กน้อยล่ะ

แต่นางกลับไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย ปฏิเสธไปโดยตรงแล้ว

ประชาชนที่มุงล้อมดูความคึกคักอยู่ด้านข้างก็ตะลึงแล้ว

ชายหนุ่มชุดสีแดงผู้นั้นหน้าตาสง่างามขนาดนั้น กิริยาพาทีเต็มไปด้วยความสง่างาม ทั้งยังนำสินสอดทองหมั้นมามากมาย คิดไม่ถึงว่านางจะปฏิเสธ......

“ผู้หญิงคนนี้อยู่ในความสุขแต่ไม่เห็นคุณค่า”

“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเป็นพวกเรา เพียงแค่เขาเต็มใจ ว่าจะเป็นอนุภรรยาหรือทาส พวกเราก็จะอยู่”

“คำพูดจะพูดเช่นนี้ไม่ได้ เจ้าดูสิสีตาของเขาทั้งสองข้างไม่เหมือนกันนะ มีข้างหนึ่งเหมือนจะเป็นสีฟ้า อีกข้างเหมือนจะเป็นสีม่วง”

“ใช่แล้ว ดวงตาของคนปกติจะมีสีเช่นนี้ได้อย่างไรล่ะ คงไม่ได้เป็นปีศาจหรอกนะ”

“ปัง.......”

คนที่วิพากษ์วิจารณ์ดวงตาของเขา ถูกลมแรงพัดพาไปอย่างไร้เหตุผล ทำให้พวกนางตกใจกลัวจนกรีดร้องอย่างน่าอนาถ

จอมมารค่อยๆจัดระเบียบแขนเสื้อของตัวเอง เสียงทุ้มต่ำน่าฟัง “พวกเจ้าควรจะดีใจที่วันนี้ข้าอารมณ์ดี หึ......”

คนของเผ่าปีศาจกลืนน้ำลาย

ที่ผ่านมาคนที่วิพากษ์วิจารณ์ดวงตาของจอมมาร คนไหนที่สามารถมีชีวิตรอดได้

คนเหล่านี้เพียงแค่ถูกจอมมารไล่ออกไป และเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่วิพากษ์วิจารณ์ดวงตาของจอมมารแล้วไม่ถูกสังหาร

ทุกคนล้วนคิดว่าจอมมารจะพิโรธ

ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นการถูกปฏิเสธต่อหน้าฝูงชน ขายหน้าไม่ใช่น้อยๆ

แต่จอมมารไม่เพียงไม่โกรธ กลับยังยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เข้าใกล้กู้ชูหน่วนเล็กน้อย ยิ้มแล้วกล่าว “ท่านไม่ยอมแต่ง เช่นนั้นข้าแต่ง ข้าแต่งกับท่าน”

บรรดาผู้คน “เอ่อ.......”

นี่ยังเป็นจอมมารที่นิสัยเด็ดขาด อารมณ์ดีร้ายเอาแน่เอานอนไม่ได้ของพวกเขาอีกหรือ?

กู้ชูหน่วนก็คิดไม่ถึงว่า ซือโม่เฟยจะหน้าด้านเช่นนี้

ชายชาตรีผู้งามสง่าทั้งคน ทั้งยังเป็นเจ้าแห่งเผ่าปีศาจอีก คิดไม่ถึงว่าจะลดตัวมาแต่งงานจริงๆ?

“เจ้าหูหนวกไปแล้ว หรือว่าตาบอด ไม่เห็นหรือไงว่าข้าแต่งงานแล้ว?”

“คนแบบเย่จิ่งหานพรรคนั้น ไม่คู่ควรกับท่าน มีเพียงข้าเท่านั้นที่คู่ควรกับท่าน ลูกในท้องของท่าน ข้าเลี้ยง”

“ใครจะกล้าเลี้ยงลูกของข้า”

เสียงอันโหดร้ายพร้อมด้วยความเดือดดาลเล็กน้อยดังขึ้น

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง กลับเห็นชายผู้หนึ่งสวมหน้ากากผี ทั้งตัวมีพลังอันน่าเกรงขามดั่งจักรพรรดิที่ลงมายังโลกค่อยๆเดินเข้ามา

เห็นหน้าชายหนุ่มไม่ชัดเจน แต่พลังบนตัวของเขาเย็นยะเยือก เข้าใกล้เขาจิตใจก็กระวนกระวายขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ยิ่งอดไม่ได้ที่จะหมอบคลานลงไป

ต่อหน้าชายคนนี้ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

กู้ชูหน่วนเห็นเย่จิ่งหานออกมา อดกุมหน้าผากไม่ได้

นางเพียงคิดจะฉวยโอกาสหนี เดินทางไปหากุญแจรูปดาวสามดอก

แม้ว่าชั่วขณะนี้จะไม่มีวิธีหนีไปได้ นางก็อยากหาเพียงแค่สถานที่ดีๆงีบหลับสักครู่หนึ่ง

กองทัพทั้งสองฝ่าย พลังอำนาจดุดัน ชักดาบโก่งคันศร ทำสงครามใหญ่ได้ตลอดเวลา

เย่จิ่งหานยืนอยู่ตรงข้ามกับจอมมาร ในดวงตาของทั้งสองฝ่ายล้วนมีความดุเดือด

ทั้งเหตุการณ์นอกจากจอมมารและกู้ชูหน่วนแล้ว ผู้คนแทบจะทุกคนล้วนถูกพลังของเย่จิ่งหานข่มไว้แล้ว

จอมมารเผลอหัวเราะ ท่าทางงดงามสดใส สะดุดตา

“ข้าก็ว่าเป็นผู้ใดกัน ที่แท้ก็คือพวกขี้แพ้ ทำไม เมื่อวานโดนเล่นงานไปฉากหนึ่งยังไม่พอหรือ?”