อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 457

กู้ชูหน่วน “......”

จอมมารหัวเราะอย่างเย็นชา “พี่สาว บอกเขา ข้าไม่ใช่ใครก็ได้ ข้าคือเจ้าแห่งเผ่าปีศาจซือโม่เฟย”

ประโยคหนึ่งออกมา บรรดาผู้คนที่มาดูความคึกคักในตอนแรกต่างก็แย่งกันออกไปก่อนทันที ราวกับว่าที่ยืนอยู่เบื้องหน้านี้ เป็นจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้าผู้หนึ่ง

กู้ชูหน่วนมองปที่รองเท้าแต่ละสีแต่ละแบบที่อยู่เต็มพื้นด้วยความตะลึง

คนเหล่านี้จะต้องทำเกินจริงขนาดนี้เชียวหรือ?

แม้ว่าจะเป็นจอมมารก็ไม่ต้องกลัวถึงขนาดนี้ก็ได้?

จอมมารอวดด้วยความภูมิใจ “ดูสิ ชื่อเสียงของข้าโด่งดังกว้างขวาง”

เย่จิ่งหานหัวเราะอย่างเย็นชา “ชื่อเสียงไม่ดีเป็นที่ประจักษ์ล่ะสิไม่ว่า”

กู้ชูหน่วนแทรกประโยคหนึ่ง “นี่ พวกท่านคุยกันไปก่อน ข้ายังมีเรื่องต้องทำเล็กน้อย ขอตัวจากไปก่อนแล้ว”

“หยุด”

เย่จิ่งหานและจอมมารร้องตะโกนกล่าวกัน

กู้ชูหน่วนฝืนทนความไม่พอใจไว้ ฉีกยิ้มอันเสแสร้งออกมา “นายท่านทั้งสองยังมีอะไรอีกล่ะ?”

“พี่สาว ข้าแต่งงานกับท่านดีหรือไม่” จอมมารฉีกปากยิ้ม รอยยิ้มสดใส สะอาดดุจดั่งหินเฮยเย่าเช่นนั้น

ที่ตอบจอมมารคือหมัดของเย่จิ่งหาน

“ปังปังปัง......”

สองฝ่ามือปะทะกัน ต้นไม้อายุร้อยปีที่อยู่ไกลๆทั้งหมดถูกสั่นคลอนจนถูกถอนออกมาทั้งราก ล้มลงพื้นเสียงดังสนั่น

“ผู้หญิงของข้า ก็เป็นคนที่เจ้าจะทำให้มัวหมองได้งั้นหรือ”

เสียงของเย่จิ่งหานมีความเดือดดาลเล็กน้อย พลังหมัดบนมือหมัดหนึ่งแข็งแกร่งกว่าอีกหมัดหนึ่ง

จอมมารหลบด้วยความงดงาม เงาร่างสีแดงเพลิงร่างกับเป็นปีศาจเช่นนั้น เคลื่อนไปมาอยู่หน้าประตูบ้านพัก ปล่อยดอกลำโพงออกมาอยู่บ่อยๆ

ดอกลำโพงสวยสดงดงาม ราวกับเป็นดอกไม้ที่งดงามที่สุดในโลก แต่ทันทีที่ร่างกายสัมผัสกับดอกลำโพง ก็จะเหี่ยวเฉากลายเป็นกระดูกสีขาวทันที

“ตูม.......”

เรือนพักร้อนชิวเฟิงหินทรายลอยคละคลุ้ง เงาหมัดดุเดือด

เหล่าคนรับใช้ถอยไปแล้วถอยไปอีก ก็ยังคงถูกควันหลงได้รับบาดเจ็บ ตายอย่างน่าอนาถไปตรงนั้น

กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุก กลอกตาขาวใส่พวกเขาทีหนึ่ง เดินโยกไปมากลับเรือนพักร้อน

ชิงเฟิงยังคิดว่ากู้ชูหน่วนจะกลับไปหยิบอาวุธออกมาช่วยนายท่านของเขา คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนล้มลงบนเตียงแล้วจะนอนหลับสนิทไป ทั้งยังมีเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอดังออกมาอีก

ความโกรธของเขาผุดขึ้นมาทันที

“พระชายา พิษเย็นของนายท่านกำเริบ ร่างกายบาดเจ็บสาหัส อีกทั้ง.....อีกทั้งสูญเสียพลังไปมากมาย เวลานี้นายท่านปะทะกับจอมมารก็ยากที่จะได้เปรียบ”

“พระชายา ท่านได้ยินหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความรำคาญ “บ่นพร่ำอะไรอีกล่ะ ข้าง่วงอยู่นะ”

“ท่านอ๋องยังสู้อย่างเต็มที่กับจอมมารอยู่ด้านนอกอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“เขาชอบต่อสู้ขนาดนั้นก็ให้เขาสู้ไปสิ อย่างไงซะก็ตีไม่ตาย” อย่าคิดว่านางไม่รู้ เรือนพักร้อนชิวเฟิงนี้ยอดฝีมือหลบซ่อนอยู่มากมาย

ไม่มีผลดี เกรงว่าคงจะเป็นซือโม่เฟย

แม้ว่าวิทยายุทธของซือโม่เฟยจะสูงเพียงใด ยังไงซะที่นี่ก็เป็นถิ่นของเย่จิ่งหาน

และเย่จิ่งหานเป็นเจ้าบ้านที่จะเสียเปรียบเช่นนั้นหรือ?

“ท่านอ๋องสู้กับจอมมารก็เพื่อท่าน ทำไมท่านถึงยังสามารถนอนหลับได้อย่างสงบเช่นนี้?”

กู้ชูหน่วนเปิดผ้าห่ม จามทีหนึ่ง กล่าวอย่างช้าๆสบายๆ “ชิงเฟิง นี่ไม่เหมือนนิสัยของเจ้า พูดมา ทำไมจะต้องให้ข้าออกไปสังเกตการต่อสู้ พวกเจ้าคิดแผนการอะไรอยู่”

สายตาของชิงเฟิงมีแสงแฉลบผ่าน ไม่กล้ามองในห้องของกู้ชูหน่วนตรงๆ กล่าวอ้ำๆอึ้งๆ “ข้าน้อยเพียงแค่สงสารนายท่านพ่ะย่ะค่ะ นายท่านสู้กับคนอื่นอยู่ด้านนอกอย่างสุดความสามารถ พระชายากลับไม่สนใจไยดี ช่างทำให้คนปวดใจยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ

คนเลวคนไหนที่เสนอความคิดที่ไม่ได้เรื่องนี่?