อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 466

คล้ายกับว่าเสียงของเย่จิ่งหานได้เค้นออกมาจากร่องฟันแล้วประกอบกันขึ้นมา “กู้ชูหน่วน ข้าอยากจะควักหัวใจเจ้าออกมาจริงๆ ดูซิว่าเป็นสีอะไร”

“ขอโทษ.......”

“ขอโทษคำเดียวเรื่องก็จบไปแล้วหรือ?เวลาที่เจ้าทำเหมือนข้าเป็นคนโง่หลอกปั่นจนข้าหัวหมุนเช่นนั้น ไม่รู้สึกผิดในใจบ้างเลยหรือ?”

กู้ชูหน่วนก้มหน้า ปิดตาลงด้วยความเจ็บปวด

นางไม่ใช่คนเลือดเย็นไร้ความรู้สึก เย่จิ่งหานดีต่อนาง นางสัมผัสได้

แต่นาง......ไม่อยากจะพูดคุยเรื่องความรักใคร่ส่วนตัวของหนุ่มสาว และไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด

หลังจากออกมาจากเผ่าหยก เพียงแค่นางหลับตา ก็คือสภาพอันน่าอนาถของประชาชนเผ่าหยกที่โดนคำสาปโลหิตมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น เข้นฆ่าญาติพี่น้อง

ไม่ต้องเอ่ยถึงว่านางเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก แม้ว่านางจะเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า ก็คงปวดใจเหมือนดั่งถูกมีดกรีด

นับประสาอะไรกับคนเผ่าหยกที่ดีต่อนางขนาดนั้น......

ไหนจะพี่อี้เฉินที่ยังรอให้นางไปช่วยชีวิตอีก

มิหนำซ้ำก่อนที่นางจะข้ามเวลา ก็ยังถูกคนรักที่ตัวเองไว้ใจที่สุดหักหลัง และตายอย่างน่าอนาถจนข้ามเวลามาอีก

นึกถึงเรื่องอดีตชาติ จิตใจของกู้ชูหน่วนก็ยังคงเจ็บปวด

นางเติบโตมาพร้อมกับเขาตั้งแต่เด็ก เป็นคู่หูร่วมเป็นร่วมตายที่ดีที่สุด และทั้งสองก็เป็นคู่รักที่รักและเอาใจใส่กัน

พวกเขาตกลงกันไว้อย่างดีว่าหลังจากที่ปฏิบัติภารกิจครั้งสุดท้ายเสร็จสิ้น ก็จะก้าวเข้าสู่ประตูวิวาห์

แต่เขา.......หักหลังนาง ทำให้การปฏิบัติภารกิจของนางล้มเหลว เสียชีวิตอย่างน่าอนาถแล้วก็ข้ามเวลามา

จนถึงวันนี้นางก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องหักหลังนาง

เหตุผลของการทรยศหักหลังไม่สำคัญอีกต่อไป

สิ่งสำคัญคือ นางไม่อยากพูดถึงเรื่องใดๆในอดีต และไม่อยากพูดเรื่องความรักๆใคร่ๆ

ตอนนี้แม้แต่เวลาหนึ่งวินาทีนางก็อยากปล่อยให้สิ้นเปลืองไปไม่ได้ ทุกวันคืนนางหลับไม่ลง ทั้งหมดที่นางคิดคือการตามหามุกมังกร

เย่จิ่งหาน......

นางถูกลิขิตไว้ว่าให้อะไรไม่ได้สักอย่าง

กู้ชูหน่วนซ่อนความเศร้าไว้ในใจ ขณะที่เปิดตาขึ้นแล้วเงยหน้าอีกครั้ง ดวงตานิ่งเฉย กล่าวเบาๆ “เช่นนั้นท่านอ๋องต้องการอะไร?”

คำพูดสบายๆของนาง รวมถึงความเฉยเมยในดวงตา กระตุ้นให้เย่จิ่งหานโกรธอย่างฉับพลัน

“การกระทำของพระชายาไร้คุณธรรม คุมตัวนางไว้ก่อน”

องครักษ์ของเรือนพักร้อนชิวเฟิงล้อมรอบกู้ชูหน่วนไว้อย่างพร้อมเพรียง คนของเผ่าปีศาจกลับเร็วกว่าก้าวหนึ่ง ขัดขวางคนของเย่จิ่งหานไว้

ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน ทันทีที่เคลื่อนไหวเขม่าควันของไฟแห่งสงครามจะปะทุขึ้นทันที สามารถเกิดสงครามใหญ่ได้ตลอดเวลา

“ซือโม่เฟย นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกข้าสามีภรรยา ไม่เกี่ยวกับเจ้า วันนี้หากว่าเจ้ากล้าก้าวก่าย ข้าเย่จิ่งหานและเผ่าปีศาจจะไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อีกนับจากนี้ไป”

จอมมารยิ้มอย่างชั่วร้าย บนใบหน้าอันสง่างามของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“เทพสงครามแห่งแคว้นเย่? เก่งกาจนักหรือ? ข้าเกลียดคนที่ชอบข่มขู่คนอื่นเป็นที่สุดแล้ว”

บทสนทนาสั้นๆประโยคหนึ่ง อธิบายจุดยืนอย่างชัดเจน

เย่จิ่งหานยกมือเป็นสัญญาณ ยอดฝีมือที่อยู่ในที่ลับของเรือนพักร้อนชิวเฟิงก็ออกมาอีกมากมาย ล้อมรอบพวกเขาไว้ และเริ่มการทำงานของสุดยอดค่ายกลมากมาย กักขังพวกเขาไว้ในค่ายกล

ทุกคนในเหตุการณ์ล้วนเป็นผู้มีไหวพริบ ผู้ใดก็รู้ คนที่เย่จิ่งหานเรียกออกมาเหล่านั้นแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือขั้นสุดยอด

ที่นี่คืออาณาเขตของเย่จิ่งหาน ปะทะกันขึ้นมาจริงๆ คนของเผ่าปีศาจจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน

แม้ว่าเย่จิ่งหานจะได้รับบาดเจ็บสาหัสอาการร่อแร่ แต่คนของเผ่าปีศาจคิดจะออกไปก็ต้องชดใช้ด้วยความเจ็บปวดอย่างน่าอนาถ

“ในเมื่อเจ้าอยากจะเล่น เช่นนั้นข้าก็จะเล่นเป็นเพื่อนเจ้าให้ถึงที่สุด”

จอมมารยิ้มอย่างแพรวพราว โฉมหน้าอันขาวสะอาดเค้าโครงเด่นชัดงดงามเย็นชา ในดวงตาหม่นหมองชั่วร้ายเย้ายวน แต่เย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็ง ความเจตนาฆ่าปรากฏขึ้นในทันใด

ขณะที่กำลังคิดจะถอนพลังฝ่ามือเพื่อกำจัดเย่จิ่งหานนั้น

เหตุการณ์ประหลาดฉากหนึ่งได้เกิดขึ้นแล้ว

ดูเหมือนบนร่างกายของกู้ชูหน่วนจะเกิดพลังดึงดูดพลังหนึ่ง ดูดรับกำลังภายในของเขาอย่างต่อเนื่อง

เขาคิดจะดึงกลับ แต่ราวกับว่ามือทั้งคู่ถูกปะติดไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะชักกลับมาอย่างไรก็ชักกลับมาไม่ได้

หากเขาฝืนถอนฝ่ามือ ก็จะทำร้ายกู้ชูหน่วนอย่างแน่นอน

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัสแทบจะหมดลมแล้ว หากเขาทำร้ายนางอีก กู้ชูหน่วนจะต้องตายเป็นแน่

คนอื่นๆก็สังเกตเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว

เสวียซากล่าวด้วยความตกใจ “นายท่าน เหมือนว่าแม่นางกู้กำลังดูดพลังของท่านขอรับ”

สีหน้าของจอมมารเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เคล็ดวิชากลืนพลัง

วิทยายุทธที่ชั่วร้ายระดับนี้ นางทำเป็นได้อย่างไร?

กู้ชูหน่วนหงุดหงิดใจ

นางแทบอยากจะตบหน้าขาของตัวเอง