อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 468

คนที่คุ้นเคยกับจอมมารล้วนรู้ เขาเดือดดาลแล้ว

พวกเขาไม่ได้เห็นจอมมารเดือดดาลมากี่ปีแล้ว

และทันทีที่จอมมารบันดาลโทสะ เมื่อเคลื่อนไหวก็เลือดนองเป็นแม่น้ำ

คนของเรือนพักร้อนชิวเฟิงยังคงล้อมจอมมารและคนอื่นๆไว้ แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่ถอยแม้สักนิด

ผู้เฒ่าฮัวกล่าวด้วยความโกรธ “วางหลานสาวของข้าลง ไม่เช่นนั้น แม้ว่าข้าจะสู้ตายด้วยชีวิตอันแก่ชรานี่ ข้าก็จะไม่ให้เจ้าจากไป”

“เหอะ......ไม่รู้จักประมาณตัว”

จอมมารงอนิ้วมือขึ้น คิดจะลงมือจบชีวิตเขา

กู้ชูหน่วนจับมือเขาไว้อย่างฉับพลัน กล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง “ไม่.....ห้ามทำ........ร้ายเขา”

เพราะหนึ่งคำของนาง แรงสังหารของจอมมารที่มีต่อผู้เฒ่าฮัวลดลงไปไม่น้อย

“ข้าจะพูดเป็นคำสุดท้าย พวกเจ้าจะหลีกทางหรือไม่”

เขากวาดตามองทุกคน สุดท้ายสายตาหยุดอยู่บนตัวของเย่จิ่งหาน เตรียมพร้อมทำการสังหารครั้งใหญ่ได้ทุกเมื่อ

เย่จิ่งหานฝืนลุกขึ้นยืนด้วยความรู้สึกไม่สบาย เผชิญหน้ากับจอมมาร

พวกเขาทั้งคู่รู้ว่า กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัส หากถ่วงเวลาต่อไป ที่ต้องทิ้งไปก็จะเป็นชีวิตของนางเท่านั้น

เย่จิ่งหานกล่าวเพียงประโยคเดียวว่า “กู้ชูหน่วนจำเป็นต้องอยู่”

“เหอะ......ด้วยหมอที่ไม่มีฝีมือในการรักษาเหล่านั้นของเจ้า จะรักษานางให้หายหรือ? หรือว่าพึ่งพาเจ้า? เย่จิ่งหาน ตอนนี้ตัวเจ้าเองก็ยากที่จะปกป้องตัวเองได้แล้วสินะ”

เย่จิ่งหานดีดนิ้วเสียงดังทีหนึ่ง ทันใดนั้นกลุ่มทหารเกราะดำก็ได้ล้อมรอบเรือนพักร้อนชิวเฟิงไว้อย่างหนาแน่นจนแม้แต่น้ำก็เล็ดลอดไปไม่ได้

ผู้นำเป็นแม่ทัพที่มีดวงตาเป็นประกายสิบสองคน สวมชุดเกราะ ทั่วทั้งร่างเปล่งแรงสังหารออกมาอย่างหนาแน่น

จอมมารหรี่ตาลงเล็กน้อย “กองทัพหลงอู่”

ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของบรรดาผู้คนเผ่าปีศาจเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้

ร่ำลือว่ากองทัพหลงอู่นั้นไร้เทียมทาน ทำสิ่งใดก็สำเร็จทุกอย่าง สู้รบไม่เคยแพ้ สังหารผู้คนไปมากมายนับคณา

พวกเขาเป็นกองทัพชั้นยอดหน่วยหนึ่งในมือของเย่จิ่งหาน ที่เย่จิ่งหานรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งได้ เพราะผลงานความดีความชอบของกองทัพหน่วยนี้

กองทัพหลงอู่เป็นกองทัพหนึ่งที่ทุกคนในโลกหวาดกลัว ใช้คำว่าเพียงแค่ได้ยินก็น่าสะพรึงกลัวมากล่าว ก็ไม่เกินจริงสักนิด

เพราะนอกจากพวกเขาจะทำการรบเป็นกลุ่มอย่างกล้าหาญดุดันแล้ว หลังจากที่แยกทั้งหน่วยออกจากกันแล้วแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือในยอดฝีมือ

กองทัพหลงอู่จะไม่ปรากฏตัว แต่ทันทีที่ปรากฏตัว จำต้องเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดฉากหนึ่งแน่

และตอนนี้ เพื่อผู้หญิงคนเดียวคิดไม่ถึงว่าเย่จิ่งหานจะขับเคลื่อนกองทัพหลงอู่ขึ้นมาแล้ว

ถึงแม้ว่าวิทยายุทธของจอมมารจะแข็งแกร่ง และเขาก็สามารถใช้หนึ่งคนสู้กับสิบคนได้ ใช้หนึ่งคนสู้กับร้อยคนได้ กระทั่งยังใช้หนึ่งคนสู้กับพันคนได้ แต่เขากลับไม่สามารถจะใช้หนึ่งคนสู้กับคนนับหมื่นได้

ไม่ว่ายอดฝีมือคนใดก็ไม่มีทางใช้หนึ่งคนสู้กับกองทัพหลงอู่ทั้งกองทัพได้สำเร็จ

เย่จิ่งหานกล่าว “หากว่าข้าเย่จิ่งหานไม่ยินยอม บนโลกใบนี้ก็ไม่มีผู้ใดสามารถพานางจากไปได้”

“บังเอิญแล้ว คนที่ข้าซือโม่เฟยอยากพาไป บนโลกนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดที่จะสามารถขัดขวางได้”

“เจ้าลองดูได้เต็มที่”

“กำลังคิดเช่นนี้พอดี ข้าก็อยากจะพบกับกองทัพหลงอู่ในคำร่ำลือที่ว่ารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งโดยไม่เคยพ่ายแพ้มานานแล้ว”

แรงสังหารอบอวลไปทั้งเรือนพักร้อนชิวเฟิง พวกที่ขี้ขลาดหน่อย ขาทั้งสองข้างก็สั่นเทาอย่างอดไม่ได้โดยตรง

นกและสัตว์ในเรือนพักร้อนชิวเฟิงที่สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของจิตคิดสังหาร แต่ละตัวก็แย่งกันบินและหนีไปก่อนด้วยความกลัว แม้แต่หนูที่พักพิงอยู่ในรูก็ร้อนใจอยู่ไม่สุข แต่ละตัววิ่งออกจากรูหนู วิ่งพัลวันไปทุกที่

กู้ชูหน่วนทรมานเหมือนดั่งถูกไฟเผา

นางรู้สึกว่าศีรษะหนักอึ้งเท้าเบา ราวกับว่าร่างกายไม่ได้เป็นของตัวเองแล้ว

เจ็บปวด

เจ็บปวดจนนางแทบจะขยับไม่ได้ กระทั่งอยากจะหมดสติไปซะ

แต่นางไม่กล้าหมดสติ

ซือโม่เฟยและเย่จิ่งหานทั้งสองคนมีอำนาจอิทธิพลอันทรงพลัง ทันทีที่ไฟโทสะของพวกเขาทั้งสองปะทุ เลือดจะต้องไหลนองเป็นแม่น้ำแน่ สรรพชีวิตจะต้องเข้าสู่หายนะ

เกิดการสังหารมากมายขนาดนี้ขึ้นเพราะนาง ไม่คุ้ม

กู้ชูหน่วนกัดริมฝีปากจนแตก ฝืนบังคับให้ตัวเองได้สติขึ้นมา นางดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของซือโม่เฟย