อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 469

จนขณะที่กู้ชูหน่วนฟื้นขึ้นมาช้าๆ สิ่งที่ประทับเข้าตาก็คือจอมมารที่เท้าคางอยู่ ลืมตาอันมีเสน่ห์สองข้างที่มีสีต่างกันมองดูกู้ชูหน่วน

เมื่อเห็นนางฟื้น ดวงตาของจอมมารก็เปล่งประการขึ้นมา สีหน้ามีดีใจจนเกินจะบรรยาย

ดวงตาคู่นั้นไม่มีการวางแผน ใสสะอาดจนไม่มีสิ่งเจือปนแม้แต่น้อย แวววับจับตากว่าดวงดาวที่สว่างที่สุดในท้องฟ้าซะอีก

“พี่สาว ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว”

แต่ละฉากก่อนหน้าที่จะสลบไม่ได้สติถาโถมไหลทะลักเข้ามาในจิตใจของนาง

กู้ชูหน่วนกวาดตามองสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเบื้องหน้า เอ่ยถาม “ที่นี่คือที่ไหน?”

“ภูเขาหยุนฉี ส่วนหนึ่งของเผ่าปีศาจ”

“เจ้าพาข้าออกมาหรือ? แล้วเย่จิ่งหานล่ะ พวกเจ้าสู้กันแล้วหรือ?” กู้ชูหน่วนไถ่ถามอย่างรีบร้อน ไม่กล้าจินตนาการว่าหลังจากที่ไฟโทสะของพวกเขาปะทุขึ้น จะมีคนตายมากน้อยเท่าไหร่

“เปล่า เขากลัวข้า ยอมรับความพ่ายแพ้แล้วปล่อยพวกเราออกมาอย่างเชื่อฟัง”

กู้ชูหน่วนไม่เชื่อแม้สักคำ

เย่จิ่งหานกลัวเขา?

ทั้งยังยอมรับความพ่ายแพ้อีก?

ถึงจะฝันก็เป็นไปไม่ได้

“พูดความจริง” นางกล่าวเตือน

จอมมารกล่าวอย่างเฉยเมยเล็กน้อย “ใครจะรู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมา บางทีอาจจะไม่อยากทำเรื่องวุ่นวายใหญ่โตจนดูไม่ได้เกินไปล่ะมั้ง”

กู้ชูหน่วนนิ่งเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง

เพราะนางบาดเจ็บสาหัสเกินไป เย่จิ่งหานกลัวว่าจะทำให้การรักษาของนางล่าช้า จึงได้ปล่อยพวกเขาออกมาเองสินะ ​​

เมื่อนึกถึงเย่จิ่งหาน ในใจของกู้ชูหน่วนก็อัดอั้น

“เป็นอะไรไป ยังเจ็บแผลอยู่ใช่หรือไม่?”

ตอนนี้กู้ชูหน่วนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าทั้งตัวของตัวเองถูกพันด้วยผ้าพันแผลเป็นชั้นๆ พันจนแทบจะเหมือนกับมัมมี่

บาดแผลทั้งหมดลึกเข้าไปถึงกระดูก นางไม่รู้ว่าซือโม่เฟยใส่ยาอะไรให้นาง แม้ว่าจะไม่เจ็บปวดขนาดนั้นเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังเจ็บปวดเป็นอย่างมากอยู่ดี

แต่ผ้าพันแผลทั่วร่างนี้ ทำให้นางไม่มีปัญญาจะตรวจดูบาดแผลได้ แม้กระทั่งขยับเล็กน้อยตัวก็ลำบาก

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความโกรธเคือง “ซือโม่เฟย เจ้ามัดข้าไว้จนเป็นเช่นนี้ คิดจะทำอะไร?”

“อ๋อ......หมอบอกว่า ท่านเลือดออกมากเกินไป อยากจะห้ามเลือดไว้ ก็ทำได้เพียงพันแผลเท่านั้น ข้ากลัวว่าพวกเขาจะพันแผลไม่ดี จึงให้พวกเขาช่วยพันให้ท่านมากขึ้นอีกสองสามชั้น”