อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 476

จอมมารมองดูกลุ่มควันจากไฟสัญญาณเตือนสงคราม มุมปากมีรอยยิ้มเย็นชาแต่โหดเหี้ยมปรากฏขึ้น

เห็นรอยยิ้มเช่นนั้นของเขา เหมือนกู้ชูหน่วนจะเข้าใจบางสิ่งขึ้นมา

"อาโม่ข้ามีบางสิ่ง อยากจะคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัว"

จอมมารโบกมืออย่างเกียจคร้าน ลูกน้องทั้งหมดก็ถอยออกไปอย่างรู้ความ

กู้ชูหน่วนร้องขึ้นว่า "เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งเปิดค่ายกล"

ทุกคนต่างก็มองไปทางกู้ชูหน่วน

ไม่เปิดใช้ค่ายกล หรือจะรอให้พวกเขาขึ้นมาฆ่า

แคว้นฉู่มีคนเยอะพลังก็มาก แม้ว่าภูเขาหยุนฉีจะโจมตียาก พวกเขาก็ต้องสูญเสียคนไม่น้อยเช่นกัน

ที่สำคัญคือ คนของพวกเขายังคงต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายกับคนของแคว้นฉู่อยู่ด้านล่าง

ทุกคนต่างก็มองไปทางจอมมาร รอคำตอบของจอมมาร

จอมมารโบกมืออีกครั้ง แสดงออกด้วยท่าทีอย่างชัดเจน

ทุกคนได้แต่ถอยลงไปก่อน

"พี่สาว เจ้าต้องการคุยอะไรกับอาโม่ เป็นความลับหรือ"

"……"

นี่มันเวลาไหนแล้ว นางยังจะพูดความลับอะไรอีก

"ที่แคว้นฉู่โจมตีเผ่าปีศาจ นั่นเป็นเพราะหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ได้ฆ่าลูกชายเพียงคนเดียวของฮองเฮาแค้วนฉู่ เจ้าส่งตัวหัวหน้ากองธงกล้วยไม้กับหัวหน้ากองธงโบตั๋นไป พวกเขาย่อมถอยทัพไปเอง"

"หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไม่รู้หายตัวไปไหน ข้าส่งคนไปตามหาตั้งมากมาย แต่ก็หาไม่พบ ส่วนหัวหน้ากองธงโบตั๋น ได้ถูกคนของแคว้นฉู่ฆ่าตายแล้ว"

"ถูกฆ่าแล้ว"

วรยุทธของหัวหน้ากองธงโบตั๋นสูงส่งขนาดนั้น คาดไม่ถึงว่าแคว้นฉู่จะฆ่าเขาได้

"อืม หน่วยย่อยทั้งหมดของโบตั๋นถูกทำลายจนสิ้น ไม่เหลือแม้แต่ที่เดียว บัญชีนี้ ข้ายังไม่ได้สะสางกับพวกเขา พวกเขากลับยกตนข่มท่าน ทำลายฐานที่มั่นของเผ่าปีศาจตั้งหลายครั้งหลายหน ฆ่าคนของเผ่าปีศาจไปไม่น้อย"

หัวใจของกู้ชูหน่วนหนักอึ้งลงเล็กน้อย

แม้ว่าซือโม่เฟยจะไม่พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่จิตสังหารนั้นแรงกล้ามาก

เขานั้นได้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว อยากจะให้กองทัพแสนกว่าคนล้วนตายอยู่ที่นี่ทั้งหมด

กู้ชูหน่วนสันนิษฐานอย่างกล้าหาญ

ที่ซือโม่เฟยพานางกลับมาที่เผ่าปีศาจ กลับไม่ใช่ไปที่หน่วยหลักของเผ่าปีศาจ แต่มาที่ภูเขาหยุนฉี เขา……น่าจะเดาได้ว่าแคว้นฉู่จะจู่โจม อยากจะทำลายเขาที่เป็นหัวหน้าเผ่าปีศาจ ฉะนั้นจึงได้จงใจมาที่ภูเขาหยุนฉี อยากจะใช้ประโยชน์จากภูมิศาสตร์และค่ายกลของภูเขาหยุนฉี ทำลายกองทัพของแคว้นฉู่ทั้งหมด

ทุกคนล้วนไม่ใช่คนโง่

ซือโม่เฟยยิ่งไม่ใช่คนโง่

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า "อาโม่ เห็นแก่หน้าข้าสักครั้งได้หรือไม่ ปล่อยทหารแสนกว่านายของแคว้นฉู่ไป"

"หืม？"จอมมารเลิกคิ้ว คิดไม่ถึงว่านางจะออกหน้าแทนพวกเขา

"เย่เฟิง……ข้าเองก็รู้จัก เขาเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสารและเป็นคนดีคนหนึ่ง ตลอดชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความเรื่องเศร้า แม้แต่ตอนที่ตายก็เป็นเรื่องเศร้า และคนที่ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมครั้งนี้ขึ้น ก็คือหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ได้ใช้เขาเป็นทาสบำเรอ ไม่ให้ผู้อื่นแตะต้อง แต่กระทำการข่มเหงตามอำเภอใจ สุดท้ายก็บีบให้เขาตายทั้งเป็น ยังเกือบจะทำร้ายฮองเฮาของแค้วนฉู่จนเกือบตาย ฮ่องเต้ของแคว้นฉู่อยากจะทวงคืนความยุติธรรม ให้กับภรรยาของตนเอง ก็สามารถเข้าใจได้ "

"ความเป็นความตายของลูกชายเขา เกี่ยวอะไรกับข้า แต่คนที่ฆ่าคนของเผ่าปีศาจ ต้องตายทุกคน แม้แคว้นฉู่จะมีอำนาจมาก แต่เผ่าปีศาจมีอะไรต้องกลัวด้วย "

"สมมติถ้าหากข้าถูกคนอื่นบีบคั้นจนตาย สมมติถ้าหากลูกของเจ้าถูกบีบคั้นจนตาย เจ้าจะแก้แค้นแทนพวกเขาหรือไม่"

"แน่นอน"

"นั่นก็เพียงพอแล้ว เจ้าจะแก้แค้นแทนพวกเขา ฮ่องเต้ของแคว้นฉู่จะไม่ทำหรืออย่างไร อีกทั้งหัวหน้ากองธงกล้วยไม้กับหัวหน้ากองธงโบตั๋นก็ไม่ใช่คนดีอะไร ชุบเลี้ยงพวกทหารกล้าตาย ไม่มีความจงรักภักดีต่อเจ้าตั้งนานแล้ว เขาจิตใจเหี้ยมโหด อำมหิตอย่างไร้ขอบเขต สมควรตายไปตั้งนานแล้ว"

"แม้ว่าหัวหน้ากองธงกล้วไม้กับหัวหน้ากองธงโบตั๋นจะสมควรตาย ก็มีแต่ข้าเท่านั้นที่ลงโทษพวกเขาได้ แคว้นฉู่ จุ้นจ้านมากเกินไปแล้ว"จอมมารยิ้มอย่างเย้ยหยัน

กู้ชูหน่วนเข้าใจเขา

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้กับหัวหน้ากองโบตั๋นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา เขาสามารถฆ่าพวกเขาได้ด้วยมือตนเอง แต่ถ้าหากคนอื่นเป็นคนฆ่า นั่นเท่ากับท้าทายอำนาจของเขา

กู้ชูหน่วนเบือนหน้าไปอีกทาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก "เพราะฉะนั้น เจ้าจึงต้องทำให้ทหารจำนวนแสนกว่านายตายอยู่ที่นี่ทั้งหมดอย่างนั้นหรือ"