อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 477

ไม่ช้า ซือโม่เฟยก็หยุดลง

กู้ชูหน่วนลืมตาที่มีแพขนตางอนยาวขึ้น ที่สะท้อนในดวงตาคือใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์อย่างที่ไร้วาจาจะเปรียบเทียบได้

"กลิ่นกายของพี่สาวหอมมาก หมอกว่าดอกลำโพงของข้าเสียอีก"

ระหว่างที่จอมมารพูด มือขวาก็ออกแรงดึง ธนูหนึ่งคันก็มาอยู่ในมือ

เขาใส่ลูกศรไปบนคันธนู เสียงฟิ้วดังขึ้น ลูกศรแหวกอากาศออกไป ยิงออกไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าสายฟ้าพุ่งไปทางค่ายใหญ่ของแคว้นฉู่

ในสนามรบสู้กันอย่างดุเดือด

จอมมารสะบัดแขนเสื้อสีแดงเพลิง เผ่าปีศาจก็ถอนทหารออกในทันที

สงครามครั้งนี้ สองฝ่ายต่างก็สูญเสียไปมาก

แคว้นฉู่มีคนมาก เผ่าปีศาจคนน้อย เผ่าปีศาจเสียเปรียบ

ภูเขาหยุนฉีป้องกันง่ายแต่โจมตียาก เพื่อชัยชนะแล้ว แคว้นฉู่ก็สูญเสียไม่น้อย และเสียเปรียบเหมือนกัน

การที่เผ่าปีศาจถอยทัพอย่างน่าประหลาดใจ ทำให้แค้วนฉู่ชนะศึกนี้

ผ่านไปไม่นาน ก็มีข่าวส่งมาที่แค้วนฉู่ ให้กู้ชูหน่วนกับจอมมารเข้าไปยังค่ายทหารของแค้วนฉู่

กู้ชูหน่วนมองไปทางจอมมาร "เจ้าแนบอะไรไปกับลูกศรธนู"

"ไม่มีอะไร แค่บอกว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว อยากจะขอเข้าเฝ้าฮองเฮาฉู่"

กู้ชูหน่วนสีหน้าบึ้งตึง

ใครเป็นสามีภรรยากับเขา

"ข้าไปเองดีกว่า ถ้าเจ้าไป กลับจะทำให้เสียเรื่อง"

"อาโม่ไม่มีทางปล่อยให้พี่สาวไปเสี่ยงอันตรายแน่ ถ้าหากพี่สาวไม่พาข้าไปด้วย เช่นนั้นพวกเราต่างก็ไม่ต้องไปที่ค่ายทหารของแคว้นฉู่"

ความหมายของคำพูดของเขาคือ ทำลายแคว้นฉู่ให้หมดจะได้สิ้นเรื่อง

คนของเผ่าปีศาจทั้งหมดต่างก็นิ่งอึ้ง มองจอมมารอย่างสงสัย

แต่มุมปากของจอมมารกลับมีรอยยิ้มจางๆปรากฏอยู่ ราวกับมั่นใจว่ากู้ชูหน่วนต้องพาเขาไปด้วยแน่

"ได้ เจ้าจะไปกับข้าก็ได้ แต่เจ้าต้องหุบปากให้สนิท ยืนฟังอยู่ข้างๆก็พอ"

หัวหน้าของเผ่าปีศาจคนหนึ่งตำหนิว่า"บังอาจ เจ้ากล้าสั่งให้ท่านจอมมารของพวกเราห้ามพูดจาหรือ "

"เจ้าสิบังอาจ กล้าพูดกับพี่สาวของข้าเช่นนี้ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง คนที่ไม่รู้คงคิดว่าข้าไม่สั่งสอนคนของตนเองให้ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าไปเริ่มทำหน้าที่จากการเป็นฉีโสว่อีกครั้ง เรียนรู้กฎระเบียบให้ดี"

หัวหน้าคนนั้นมึนงง

"ท่านจอมมาร……"

เขาตำหนินางแทนท่านจอมมารนะ

ผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นท่านจอมมารอยู่ในสายตาขนาดนี้ คนที่ท่านจอมมารควรลงโทษควรเป็นนางมิใช่หรือ

"ถอยไป"

คนที่อยู่ข้างๆดึงแขนเสื้อของหัวหน้าคนนั้น ส่งสัญญาณให้เขารีบถอยไป จะได้ไม่ต้องหาเรื่องหายนะใส่ตัว

"พี่สาว พวกเราไปกันเถอะ"จอมมารพูดยิ้มๆ ราวกับที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งหมด เป็นเพียงการขัดจังหวะเล็กๆเท่านั้น

กู้ชูหน่วนเดินนำหน้า จอมมารเดินตามทางด้านหลัง จากสายตาของคนในเผ่าปีศาจ ราวกับว่ากู้ชูหน่วนต่างหากที่เป็นหัวหน้าเผ่า ส่วนหัวหน้าเผ่าของพวกเขาเป็นแค่องครักษ์คนหนึ่งเท่านั้น

เพราะถึงแม้ว่ากู้ชูหน่วนจะเดินกะเผลก แต่ท่าทีที่น่าเกรงขามและดูสูงส่งของนาง กลับไม่ได้หายไปเพียงเพราะได้รับบาดเจ็บ

ทุกคนของเผ่าปีศาจต่างก็รู้สึกไม่พอใจเลยสักนิด

สงครามครั้งนี้ เดิมทีเผ่าปีศาจของพวกเขาต้องชนะแน่ ทำไมยังต้องไปที่ค่ายทหารของแค้วนฉู่อีก

อีกทั้งหัวหน้าเผ่าปีศาจของพวกเขายังต้องเดินทางไปด้วยตนเอง

ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับท่านจอมมาร แล้วจะทำอย่างไร

ในค่ายทหารของแคว้นฉู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฮ่องเต้และฮองเฮาของแคว้นฉู่ได้สั่งการไว้แล้วหรือไม่ พวกกู้ชูหน่วนเดินทางเข้าไปได้อย่างราบรื่นไร้อุปสรรค เพียงแต่เหล่าทหารของแคว้นฉู่ต่างก็จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

โดยเฉพาะจ้องเขม็งไปที่ซือโม่เฟย