อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 479

สิ่งที่กู้ชูหน่วนพูดไม่น่าฟัง แต่กลับมีเหตุผลทุกคำ ฮ่องเต้ของแคว้นฉู่นิ่งเงียบ

ตอนนั้นตกใจที่ได้ยินถึงชาติกำเนิดของเย่เฟิงพร้อมกับข่าวร้าย เขารู้สึกโกรธมาก จากนั้นก็นำทัพออกรบด้วยตนเอง สาบานว่าจะกำจัดเผ่าปีศาจให้ราบ

เขาเคลื่อนกองทัพ ทำลายเขาสูบวิญญาณจนราบคาบ ทำลายฐานที่มั่นของเผ่าปีศาจจุดแล้วจุดเล่า ยังฆ่าหัวหน้ากองธงของเผ่าปีศาจไปอีกสองคน

คนที่เคยรังแกเย่เฟิงทั้งหมด นอกจากหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ที่หาตัวไม่พบ เขาก็ไม่ปล่อยใครไว้แม้แต่คนเดียว

สุดท้ายก็ยังคงไม่อาจดับความโมโหได้ ส่งกองทัพมาล้อมภูเขาหยุนฉี อยากจะทำลายหัวหน้าเผ่าของเผ่าปีศาจ

เขาจากมากอย่างรีบร้อน แม้ว่าจะจัดการเรื่องทั้งหมดในแคว้นฉู่แล้ว แต่ก็ยากที่จะป้องกันขุนนางที่ไม่ซื่อสัตย์ฉวยโอกาสก่อกบฏ

ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขา แคว้นที่อยู่รอบๆจะฉวยโอกาสปล้นชิงตามไฟก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

กู้ชูหน่วนเตือนได้ถูกต้อง

"ประเทศที่ยิ่งใหญ่อย่างแคว้นฉู่ ไม่ใช่แคว้นทั่วไปจะมาสั่นคลอนได้ง่ายๆ อีกอย่างเห็นพวกเราเป็นคนกินเจไม่ฆ่าสัตว์หรืออย่างไร กระทั่งฮ่องเต้ฮ่องเฮาก็ปกป้องไม่ได้"แม่ทัพชุยเอ่ยอย่างเดือดดาล

"ฮองเฮา ข้าช่วยท่านกับเย่เฟิงโดยไม่เสียดายชีวิตตัวเองตั้งหลายครั้ง ให้พวกท่านถอยทัพออกไปจากภูเขาหยุนฉีคงไม่มากไปกระมัง"

"เรื่องนี้……"

ฮองเฮามองไปทางฮ่องเต้แห่งแคว้นฉู่ ถามความคิดเห็นของเขา

ฮ่องเต้ของแคว้นฉู่พูดว่า "ช่างเถอะ เห็นแก่เจ้าที่เคยช่วยฮองเฮาและเย่เฟิงเอาไว้ ครั้งนี้ข้าจะถอยทัพ แต่ข้าไม่มีทางที่จะไม่หาเรื่องเผ่าปีศาจตลอดไป เผ่าปีศาจทำให้ครอบครัวข้าไม่สามารถอยู่พร้อมหน้ากันได้ พวกเขาต้องชดใช้"

"คนที่ทำลายการได้อยู่อย่างพร้อมหน้าของครอบครัวพวกวท่าน น่าจะเป็นคนที่อุ้มเย่เฟิงหนีไปคนนั้น"

เอ่ยถึงคนคนนั้น บรรยากาศในกระโจมก็อึมครึมลง

คนของแคว้นฉู่ต่างก็รู้ดี นั่นเป็นคนสนิทที่หักหลังฮ่องเต้และฮองเฮา หลายปีมานี้ ฮ่องเต้และฮองเฮากลัวคนอื่นจะเอ่ยถึงเรื่องนี้มากที่สุด

"เจ้าไปได้แล้ว"ฮ่องเต้แห่งแคว้นฉู่สั่งการเสียงเย็น

เดิมทีเขานั้นรู้สึกซาบซึ้งใจต่อกู้ชูหน่วน แต่ว่ากู้ชูหน่วนกลับช่วยเผ่าปีศาจออกหน้าและพูดจา ทำให้เขาสูญเสียความรู้สึกดีๆที่เขามีต่อกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนยกเท้าที่หนักอึ้งราวกับถูกกรอกด้วยตะกั่วก้าวขาไม่ออก

ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ นางก็พูดขึ้นว่า

"ภูเขาหยุนฉีเมื่อก่อนเคยเป็นหน่วนหลักของเผ่าปีศาจ ที่นี่มีค่ายกลปลิดชีพโบราณอยู่เต็มไปหมด ที่พวกเขาไม่ได้ทำการป้องกันอะไรที่นี่เลย นั่นก็เพราะว่าภูเขาทั้งสองลูกเดิมก็เป็นค่ายกลสังหารด่านหนึ่ง ขอเพียงพวกเขาเปิดค่ายกล ภูเขาสองลูกนี้ก็จะสลายกลายเป็นผุยผง ที่นี่ ……น่ากลัวกว่าเขาทิ้งวิญญาณ"

ทุกคนตะลึงงัน

แม่ทัพชุยพูดขึ้นว่า "เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร บนโลกใบนี้จะมีค่ายกลที่โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนั้นได้อย่างไร ภูเขาสองลูกกลายเป็นฝุ่นผงในพริบตา เจ้าคิดว่าพวกเราเป็นเด็กสามขวบหรืออย่างไร"

ไม่เพียงแต่แม่ทัพชุยที่ไม่เชื่อ คนที่อยู่ตรงนั้นแทบจะไม่มีใครเชื่อเลย

"ข้าพูดไปหมดแล้ว พวกท่านก็เอาเองเถอะ"

ทันใดนั้นฮองเฮาฉู่ก็ร้องขึ้น "แม่นางกู้ช้าก่อน ข้าเชื่อที่เจ้าพูด ฮ่องเต้……"

ฮ่องเต้แห่งแคว้นฉู่โบกมือ ส่งสัญญาณให้เหล่าแม่ทัพถอยออกไป

"ฮ่องเต้ ไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของหญิงคนนี้ ถ้าพวกกระหม่อมถอยออกไป นางคิดไม่ซื่อ อาจจะ……"

"คนที่ฮองเฮาเชื่อ ข้าก็เชื่อด้วย พวกเจ้าถอยออกไปให้หมด"

"พ่ะย่ะค่ะ……"

แม่ทัพทั้งหลายของแคว้นฉู่ต้องก็จ้องมองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาดุดัน แววตาแฝงไปด้วยการแจ้งเตือน

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

แต่ไหนแต่ไรนางเป็นพวกชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง แจ้งเตือนนาง หึ……

หลังจากที่ขุนนางทั้งหลายออกไปแล้ว ในกระโจมเหลือเพียงฮ่องเต้ฮองเฮากับกู้ชูหน่วน และซือโม่เฟยสี่คน

ฮ่องเต้ของแคว้นฉู่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แค่ชั่วพริบตาเหมือนแก่ลงไปสิบกว่าปี

เขาในตอนนี้ ไม่เหมือนฮ่องเต้ แต่เหมือนพ่อธรรมดาที่สูญเสียลูกอันเป็นที่รักไป

"แม่นางกู้ ข้ารู้ ภายนอกดูเหมือนเจ้าจะช่วยเผ่าปีศาจทุกทาง แต่ที่จริงแล้วเจ้าเกรงว่าทหารแสนกว่านายของข้าจะตายอยู่ที่นี่ จึงเสี่ยงอันตรายมาแจ้งเตือนใช่หรือไม่"

กู้ชูหน่วนพยักหน้า

"ข้าเข้าใจความหวังดีของเจ้า ข้าแค่อยากจะถามคำถามเดียว หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไม่ได้อยู่ที่ภูเขาหยุนฉีจริงหรือ"