อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 483

จอมมารเอ่ยอย่างลำบากใจ "ทั้งๆที่ในแผนที่ก็เขียนว่าเป็นเส้นทางนี้ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจะพาเราเดินวนอยู่อย่างนี้"

สีหน้าของกู้ชูหน่วนพูดไม่ออกรู้สึกหดหู่มาก

เขาพาพวกนางเดินวนไปมาราวกับเป็นคนโง่ เขายังจะทำหน้าลำบากใจอีก

ใครกันแน่ที่ควรลำบากใจ

"เอาอย่างนี้ เจ้าพาข้าลงเขาก่อน แค่ลงเขาเท่านั้น ข้าก็รู้เส้นทางแล้ว"

"พวกเราเดินวนอยู่ที่นี่หนึ่งวันหนึ่งคืน ก็เพื่อจะลงเขาเท่านั้นหรือ"

"ใช่แล้ว แน่นอนว่าต้องลงเขาก่อน ถ้าหากแม้แต่ลงเขายังลงไปไม่ได้ แล้วพวกเราจะไปหุบเขาตันหุยได้อย่างไร"

กู้ชูหน่วนคิดว่า นางจะถูกเขาทำให้โกรธตายอยู่แล้ว "เจ้าจะลงเขาทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก"

"เจ้าไม่ได้ถามข้านี่นา"

"ให้ตาย……เดินลงด้านล่างไปเรื่อยๆ ก็ลงจากเขาได้แล้วมิใช่หรือ ไหนเลยจะต้องมาเดินวนไปเวียนมาเช่นนี้"

จอมมารกระจ่างขึ้นมาทันที "ใช่แล้ว ทำไมข้าถึงคิดไม่ออก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ พวกเราจะลงจากเขา"

แม้แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังส่งสายตาดูแคลนให้กับจอมมาร

ด้วยสติปัญญาแค่นี้ ไม่รู้จริงๆว่าเขาเป็นถึงจอมมารได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนกล้ำกลืนความโมโหไว้เต็มอก

เมื่อมั่นใจในเส้นทางแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็พาพวกเขาลงเขาอย่างรวดเร็ว

กู้ชูหน่วนถามว่า "ตอนนี้ก็ลงเขาแล้ว ต่อไปพวกเราจะไปทางไหน"

"ไปทางนี้ ทิศตะวันออกเฉียงใต้"จอมมารชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

กู้ชูหน่วนกุมขมับ "นั่นมันทิศตะวันตกเฉียงเหนือ"

"จริงหรือ เช่นนั้นข้าก็จำผิด น่าจะเป็นทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ"

"เจ้าบอกกับข้าเองมิใช่หรือ ที่หุบเขาตันหุย เขียวชอุ่มอยู่ตลอดปี อยู่ท่ามกลางภูเขาสูงมิใช่หรือ ทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือมีแต่ทะเลทราย ไม่มีต้นไม้ที่เขียวชอุ่มเลยสักนิด"

"เช่นนั้นก็น่าจะเป็นทางนี้ ทิศตะวันออกเฉียงใต้"

ถ้าหากอดไม่ได้จะตบหน้าเขาสักฉาด เพื่อทำให้เขามีสติขึ้นมา

"ไปทางไหนกันแน่ ซือโม่เฟย ล้อข้าเล่นสนุกนักหรือ"

จอมมารหน้าเสีย เอ่ยอย่างน้อยใจว่า "พี่สาว ไม่เคยมีใครกล้าดุข้าเช่นนี้มาก่อน เจ้าเป็นคนแรก"

"……"

ไม่ได้ดุเท่านั้น นางยังอยากจะสั่งสอนเขาด้วย

"ก็ได้ก็ได้ เจ้าอย่าโกรธเลย เดินไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ครั้งนี้ไม่ผิดแน่นอน "

"ทิศตะวันออกตะวันตก หรือทิศตะวันออกเฉียงใต้"

"ทิศตะวันออกเฉียงใต้"

"แล้วเมื่อครู่เจ้าบอกว่าตะวันออกตะวันตก"

"จริงหรือ ที่ข้าพูดคือทิศตะวันออกเฉียงใต้ตลอดนี่นา"

"……"

กู้ชูหน่วนเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า "ถ้าหากเจ้าพาไปผิดทางอีก หลังจากนี้ก็ไม่ต้องตามข้าไปไหนอีก"

"รู้แล้ว"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ออกตัวเสียงดังฟิ้ว ไปยังทิศทางที่จอมมารชี้ให้ด้วยความเร็วราวกับสายลม

จอมมารจู่ๆก็ชี้ไปทางด้านนี้ จู่ๆก็ชี้ไปทางด้านนั้น วนเวียนไปมาท่ามกลางภูเขาลูกแล้วลูกเล่า

ทำเอากู้ชูหน่วนรู้สึกเวียนหัว

ในความคลุมเครือไม่มั่นใจ นางรู้สึกภูเขาหลายลูกพวกเขาเคยผ่านมาแล้วลูกหลายรอบ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ถูกชี้นำจนมึนงงไปหมด มันอยากจะรีบพาเจ้านายไปยังหุบเขาตันหุย แต่จอมมารเอาแต่ชี้ทิศทางอย่างมั่วซั่ว ทำให้มันเสียพลังไปหมด หอบหายใจแรง

แล้วก็ผ่านไปอีกหนึ่งวันหนึ่งคืน พวกเขายังคงวนเวียนอยู่ในหุบเขาที่สลับซับซ้อน

ไฟโทสะของกู้ชูหน่วนพวยพุ่งขึ้นเรื่อยๆ

สุดท้ายก็ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง

"เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ หยุดเดี๋ยวนี้"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หยุดลงอย่างเชื่อฟัง หอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า เห็นได้ชัดว่าเหนื่อยแทบขาดใจ

"ซือโม่เฟย ที่นี่คือที่ไหน"

"ทางไปหุบเขาตันหุยอย่างไรเล่า"

"หุบเขาตันหุยอยู่ที่ไหน"

"เรื่องนี้……ก็อยู่ในภูเขาไง"

"เสียเวลาไปสองวันสองคืนเต็มๆ เจ้าพาข้าวนเวียนอยู่ในป่ามาสองวันสองคืนแล้ว ข้าขอถามหน่อย ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนจึงจะไปถึงหุบเขาตันหุย"

ห่างจากคืนเดือนเต็มของเดือนหน้า เหลือเวลาแค่เก้าวันเท่านั้น