อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 488

รอนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เข้าไปในหุบเขาตันหุยได้แล้ว

จอมมารนั่งอยู่ในเกี้ยวตลอด มองดูใบหน้าหลับของนางอย่างเหม่อลอย มุมปากกระตุกยิ้มตลอดเวลา

กู้ชูหน่วนขยี้ตา “ที่นี่ที่ไหนเหรอ?”

“หุบเขาตันหุย”

“ข้าหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว?”

“สองชั่วโมงเอง”

กู้ชูหน่วนออกจากเกี้ยว ที่เห็นตรงหน้าคือห้องเก็บของ และมีเกี้ยววางเรียงรายอยู่สิบกว่าคัน

ด้านนอก แสงไฟสลัวสาดส่องมา ลูกศิษย์หุบเขาตันหุยกำลังเดินลาดตระเวนเป็นแถวๆ

หุบเขาตันหุยใหญ่มาก โดยมีตำหนักติดต่อกันยาวไปเรื่อยๆ และด้านบนสุดของทุกตำหนักก็ยังมีเครื่องหมายหยินหยางด้วย

“จ๊อกๆ……”

ไม่รู้ว่าท้องใครร้องขึ้นอย่างไม่เกรงใจคนข้างๆเลย

จอมมารกวาดตามองท้องของนาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สาวคงจะหิวแล้วแน่เลย ข้าไปหาของกินมาให้พี่นะ”

“ได้ ระวังตัวด้วยนะ อย่าทำให้คนของหุบเขาตันหุยจับได้เชียว”

“รับทราบขอรับ พี่สาวรอข้าที่นี่ได้เลย ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”

จอมมารยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นดูสะอาดและบริสุทธิ์มาก

เห็นเพียงแสงสีขาวแวบออกไป จอมมารที่อยู่ตรงหน้าก็หายตัวไปแล้ว

กู้ชูหน่วนพูด “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าไปสำรวจหุบเขาตันหุยดูก่อน กลับมาบอกให้ข้าฟัง ข้าจะวาดแผนที่ ดูว่าที่ไหนจะมีโอกาสหากุญแจรูปดาวได้”

เสียงตอบรักที่กู้ชูหน่วนได้คือความเงียบและความเหงา

กู้ชูหน่วนก้มหน้ามองข้อมือตัวเอง

กลับเห็นว่าข้อมือตัวเองว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ล่ะ?

ไปวิ่งเล่นที่ไหนอีกแล้ว?

คงไม่ได้ตกลงไประหว่างทางหรอกนะ หรือว่าแอบไปขโมยกินที่ไหนอีก

กู้ชูหน่วนแทบกระอัก

ก่อนหน้านี้อยู่จวนอ๋องหาน มันก็แอบออกไปกินเนื้อในห้องครัวตอนดึกๆหลายทีแล้ว

จวนอ๋องหานรู้ว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของนาง ทุกคนจึงไม่ได้ว่าอะไรมาก