อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 489

น่าหลันหลิงลั่วแก้มแดงระเรื่อ พูดตะกุกตะกักอยู่นาน

เห็นสีหน้าของเขาแบบนี้ เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันก็พอจะเดาออกได้บ้าง

“เจ้าเด็กคนนี้ มีคนที่ชอบแล้วทำไมไม่บอกเล่า ข้าจะได้ไปพูดเรื่องสู่ขอเร็วๆ”

น่าหลันหลิงลั่วฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ข้ายังไม่แน่ใจว่านางชอบข้าหรือไม่ แต่นางดีกับข้ามากเลย”

“เป็นสาวงามบ้านใดรึ?” เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันเกิดความสนใจ

“คือว่า……รอแน่ใจว่านางชอบหลิงลั่ว หลิงลั่วค่อยให้พ่อบุญธรรมไปสู่ขอ” ในที่ส่วนตัวเขาจะไม่เรียกเขาว่าเจ้าหุบเขาใหญ่

“ถึงแม้เจ้าจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของข้า แต่ข้าก็เลี้ยงเจ้ามาจนโต ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ก็เป็นเหมือนลูกแท้ๆ ถ้าเจ้าไม่ชอบการแต่งงานนี้จริงๆ ข้าจะให้พ่อเจ้ายกเลิกแล้วกัน”

“ขอบพระคุณพ่อบุญธรรมมาก แต่ว่า……นิสัยของพ่อข้าดื้อรั้นมาก อยากให้เขายกเลิก เกรงว่าจะยากนะขอรับ”

“ไม่เป็นไร ข้าจะพูดกับเขาเอง ในบรรดาเด็กๆ พ่อเจ้ารักเจ้ามากที่สุดแล้ว ตอนนั้นเจ้าป่วยหนัก เขามาขอร้องพวกข้าเพื่อช่วยเจ้า แม้จะต้องสละชีวิตของตัวเขาเอง ข้าไม่มีลูกหลาน นับตั้งแต่ที่เห็นเจ้าครั้งแรกข้าก็ชอบมากแล้ว ก็ถึงขอให้พ่อเจ้ายกเจ้าให้มาเป็นบุตรชายของข้า”

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันถอนหายใจ เหมือนนึกถึงอดีตพวกนั้นแล้วก็อดไม่ได้หดหู่

“ถึงแม้พ่อเจ้าจะตกลง แต่ข้ารู้ว่า ในใจเขาไม่อยากเอามากๆ ปกติเขามักจะเข้มงวดกับเจ้าที่สุด ที่จริงก็รักเจ้ามากที่สุดเหมือนกัน คู่สมรสที่พ่อเจ้าหามาให้ เกรงว่าเขาคงจะตั้งใจคัดเลือกมาจริงๆ”

“ข้ารู้ ท่านพ่อกับพ่อบุญธรรมดีต่อข้ามาก ท่านพ่อยกข้าให้พ่อบุญธรรมแล้ว แต่พ่อบุญธรรมยังทนไม่ไหวเลย แค่นับข้าเป็นบุตรบุญธรรม ยังถ่ายทอดวิชาความสามารถทั้งหมดให้ข้าอีก และยังสนับสนุนให้ข้าเป็นเจ้าหุบเขาน้อยแห่งหุบเขาตันหุยอีก”

กู้ชูหน่วนฟังจนจะหลับอยู่แล้ว อยากจะเร่งให้พวกเขาพูดจบเร็วๆ

ทันใดนั้นเอง คำพูดของพวกเขา ก็ทำให้นางเกิดความสนใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ใกล้จะถึงงานชื่นชมยาชั้นเลิศแล้ว ครั้งนี้มีคนมาเยอะมาก ขนาดสำนักอสุราที่ไม่สนโลกยังมาเลย สำนักอสุรากับเผ่าเทียนเฟิ่นมีความแค้นต่อกัน ถึงเวลาคงจะต้องระวังเอาไว้ อย่าให้พวกเขาทะเลาะกันเด็ดขาด”

“ขอรับ ลูกรับทราบขอรับ ลูกจะพยายามพูดให้ขอรับ”

สำนักอสุราก็มาเหรอ?

งั้นครั้งนี้คนจากสำนักอสุราที่มาคือใครกัน?

หลังจากที่ทะลุมิติมาที่นี่แล้ว นางยังไม่เคยเข้าไปในสำนักอสุราเลยสักครั้ง นอกจากพี่เฉินเฟยแล้ว นางก็ไม่รู้จักใครในสำนักอสุราอีกเลย

“ส่งจดหมายเชิญไปที่เผ่าปีศาจแล้วไม่ใช่เหรอ? ใกล้จะถึงวันงานชื่นชมยาชั้นเลิศแล้วด้วย ทำไมคนของเผ่าปีศาจยังไม่มาอีก?”

น่าหลันหลิงลั่วก็รู้สึกแปลกใจ

“มีรายงานมาว่า จอมมารบอกว่าพวกเขาจะมาร่วมงานตรงเวลา ตอนนี้อาจจะอยู่ระหว่างทางขอรับ”

“จอมมารถึงแม้จะมีความสามารถเกินใคร แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า เขาหลงทิศทาง ชอบหลงทางบ่อยๆ จัดกำลังคนไปรับหน่อยเถอะ”

“พ่อบุญธรรม ท่านวางใจได้เลย จดหมายเชิญที่ส่งไปให้เผ่าปีศาจ วาดเส้นทางการมาหุบเขาตันหุยไว้อย่างชัดเจน เป็นจดหมายที่เขียนละเอียดกว่าทุกๆสำนักที่ส่งไป จอมมารไม่มีทางหาไม่เจอหรอกขอรับ ถึงแม้จอมมารจะหาไม่เจอ ลูกน้องของเขาจะต้องหาเจอแน่นอนขอรับ”

กู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

พวกเจ้าแค่วาดแผนที่บนบัตรเชิญไว้อย่างชัดเจน

แต่กลับไม่คิดว่า บัตรเชิญนั่นถึงแม้คุณภาพจะดีแค่ไหน แต่นั่นก็เป็นแค่กระดาษ ถูกเขาทำเสียไปนานแล้ว

ซือโม่เฟยออกไปนานขนาดนั้นยังไม่กลับมา คงไม่ได้หลงทางหรอกนะ?

กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้

ถ้าไม่ได้หลงทาง แล้วทำไมนานขนาดนี้เขายังไม่กลับมาล่ะ