อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 498

ตอนแรกหุบเขาตันหุยว่าจะจัดงานมงคลอย่างอลังการในงานชื่นชมยาชั้นเลิศ ให้เจ้าหุบเขาน้อยน่าหลันหลิงลั่วแต่งงานกับกู้ชูหน่วน แต่กลับถูกผู้อาวุโสหุบเขาตันหุย เผ่าน้ำแข็ง เย่จิ่งหาน รวมไปถึงเผ่าปีศาจห้ามเอาไว้ บังคับให้พวกเรายกเลิกงานแต่งในครั้งนี้

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันพูดขอโทษว่า “หลิงลั่ว ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากจัดงานแต่งให้พวกเจ้า แต่ว่า……ถ้าจะเปิดศึกกับเย่จิ่งหานจริง หุบเขาตันหุยของเราก็ไม่ได้กลัวหรอก แต่ตอนนี้มีเผ่าปีศาจและเผ่าน้ำแข็งคอยห้าม ปัญหาจึงซับซ้อนมากขึ้น”

เพื่อน่าหลันหลิงลั่ว ถึงจะต้องเปิดศึกกับเย่จิ่งหาน เขาก็จะสู้เต็มที่เหมือนกัน

แต่เขาไม่คิดว่า เพิ่งประกาศข่าวออกไป จอมมาร ทูตศักดิ์สิทธิ์ไป๋จิ่นต่างก็เข้ามาเตือน ปฏิกิริยาดุเดือดมาก

บวกกับที่พวกผู้อาวุโสในหุบเขาตันหุยอยากให้หลานสาวตัวเองแต่งงานกับหลิงลั่ว ช่วงนี้ต่างก็เข้ามาโน้มน้าวให้เขายกเลิกงานแต่งครั้งนี้

เขาเป็นเจ้าหุบเขาใหญ่ของหุบเขาตันหุย ไม่ใช่ของเขาน่าหลันหลิงลั่วคนเดียว จะทำให้หุบเขาตันหุยตกอยู่ในอันตรายไม่ได้

น่าหลันหลิงลั่วยิ้มอย่างขมขื่น “พ่อบุญธรรม ความรักที่ท่านมีต่อลูก ลูกเข้าใจดี จะยกเลิกงานแต่งก็ได้ ยังไงก็ยังมีเวลาอีกนาน รออาหน่วนกับเย่จิ่งหานหย่ากันก่อน ค่อยพูดเรื่องสู่ขอนางก็ไม่สาย”

พ่อบุญธรรมแบกรับความกดดันเพราะเขามามากแล้ว เขาเข้าใจดีกว่าใคร

เปิดศึกกับเย่จิ่งหาน หุบเขาตันหุยก็เสี่ยงอันตรายมากแล้ว บวกกับเผ่าปีศาจและเผ่าน้ำแข็งอีก หุบเขาตันหุยได้พ่ายแพ้ย่อยยับแน่

เขาจะยอมให้คนมากมายในหุบเขาตันหุยเสี่ยงอันตรายได้ยังไง

ยิ่งไปกว่านั้น หากนางยังไม่หย่ากับเย่จิ่งหาน เขาจะแต่งงานกับนางก็คงไม่มีดีอะไร

เขาใจร้อนเกินไปเอง

“เจ้าคิดแบบนี้ได้ก็ดีแล้ว ขอแค่พวกเจ้ารักกัน พ่อเชื่อว่า ต้องมีสักวันที่พวกเจ้าจะได้อยู่ด้วยกัน”

น่าหลันหลิงลั่วรู้สึกหัวใจว่างเปล่า

รักกัน?

ถ้านางรักเขา เขาก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ แต่นาง……

นางเป็นผู้หญิงที่ไร้หัวใจ

ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันหรือน่าหลันหลิงลั่ว ในใจต่างก็สับสนไปหมด

เผ่าน้ำแข็งตัดขาดจากโลกภาพนอกและไม่สนใจโลกภายนอก ทำไมถึงเข้ามายุ่งเรื่องของกู้ชูหน่วนได้ล่ะ?

พวกนางเป็นอะไรกับกู้ชูหน่วนกันแน่?

ไม่เพียงแต่เขาที่สงสัย เย่จิ่งหานกับจอมมารก็สงสัยเช่นกัน

วันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ส่องแสงจ้า แสงแดดสดใส หน้าห้องโถงอันกว้างขวางในหุบเขาตันหุย มีสนามประลองขนาดใหญ่ สองข้างของสนามประลองมีเต็นท์กางอยู่หลายหลัง

ภายในเต็นท์มีโต๊ะเตี้ย โต๊ะเตี้ยมีสุราชั้นดีกับอาหารรสเลิศจัดวางไว้ และเขียนชื่อของแต่ละสำนักแต่ละเผ่าเอาไว้ตามลำดับ

ตรงกลางของสนามประลองมีเบ้าหลอมยาวางไว้หลายเบ้า

งานชื่นชมยาชั้นเลิศในครั้งนี้มียอดฝีมือจากแต่ละสำนักใหญ่ๆมารวมตัวกัน ยอดฝีมือจากทั่วสารทิศแทบจะมารวมตัวกันที่นี่หมด เป็นภาพที่น่าอัศจรรย์จริงๆ

กู้ชูหน่วนยืนอยู่บนแท่นสูงที่ซ่อนอยู่ในระยะไกล มองดูภาพที่อยู่เบื้องล่าง ก็รู้สึกขนหัวลุกซู่

เพราะเย่จิ่งหานก็มาแล้ว และยังมีสีหน้าบึ้งตึงด้วย

ท่าทางแบบนั้นไม่เหมือนกับมาเข้าร่วมงานชื่นชมยาชั้นเลิศ เหมือนกับมาจับชู้มากกว่า

คนที่มาพร้อมกับเย่จิ่งหานยังมีจอมมารด้วย

จอมมารไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร สีหน้าของเขาบึ้งตึง ราวกับว่าในใจมีไฟแห่งความแค้นปะทุขึ้น แค่สะกิดเล็กน้อย ก็พร้อมที่จะระเบิดออกมาเป็นจุณ

บุคคลมากความสามารถสองคนมาเจอกัน จอมมารก็ลูบเส้นผมของตัวเอง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าก็คิดว่าใครเสียอีก ที่แท้ก็เป็นคนขี้แพ้นี่เอง”

ฮือฮา……

บรรยากาศที่คึกคักนั้นก็เงียบลงมาทันที

ทุกคนที่อยู่ในงานส่วนมากเป็นสำนักใหญ่ๆที่เก็บตัวจากโลก แต่เทียบกับเย่จิ่งหานและจอมมารแล้ว ความสามารถยังห่างกันอยู่มาก

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียชักดาบออกมา พูดอย่างโมโหว่า “บังอาจ”