อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 500

บนสนามประลอง เผ่าเทียนเฟิ่นเวินเส้าหยีกับรองหัวหน้าเผ่าซือคงนำขบวนเข้ามาช้าๆ

รองห้วหน้าเผ่าซือคงมีสีหน้าเข้มงวด สายตาแหลมคม รอบกายแผ่ซ่านไปด้วยความเยือกเย็น เวลาเขาเดินนั้นก็ดูมีพลังมาก แค่ดูแล้วก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือ

แล้วดูเวินเส้าหยี เขาสวมชุดสีขาวราวกับหิมะ ทำให้เขาดูสง่างามและโดดเด่นมากขึ้น

เวินเส้าหยีสวมหน้ากากผีเสื้อ ไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่บุคลิกบนตัวเขากลับดูมีเอกลักษณ์มาก ถึงแม้จะยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน ก็สามารถดึงดูดสายตาได้

เวินเส้าหยีอ่อนโยนราวกับหยก มุมปากมีรอยยิ้มอ่อนๆ ตั้งแต่ปรากฏตัวขึ้น ก็มีหญิงสาวในงานไม่น้อยถูกดึงดูดสายตาไปหมด

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันรีบเข้าไปต้อนรับ

“รองหัวหน้าเผ่าซือคง คุณชายเวิน ไม่เจอกันนานเลย ช่วงนี้สบายดีหรือไม่”

รองหัวหน้าเผ่ายิ้มอ่อนๆ จ้องมองเย่จิ่งหานด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร “ต้องขอบพระคุณเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน พวกเราสบายดี หากเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันไม่ได้เชิญคนบางคน เผ่าเทียนเฟิ่นของเราจะสบายดีกว่านี้”

คนที่ฉลาดหน่อยก็ต้องรู้ว่า รองหัวหน้าเผ่าซือคงกำลังบอกเย่จิ่งหาน

เผ่าเทียนเฟื่นไม่รู้ว่าไปมีความแค้นอะไรกับเย่จิ่งหานตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันทางสายตาอยู่หลายครั้ง และทุกคนเห็นกันหมด

พวกเขาแค่ไม่คิดว่า คนที่มาเข้าร่วมงานชื่นชมยาชั้นเลิศในครั้งนี้ นอกจากคุณชายเวินแล้ว ยังมีรองหัวหน้าเผ่าซือคงอีก

รองหัวหน้าเผ่าซือคงไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น โหดเหี้ยมอำมหิต ทุกคนในใต้หล้านี้ต่างก็รู้กันไปถ้วนทั่ว

“คือ……” เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันปาดเหงื่อ

นี่มันอะไรกันเนี้ย ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรกอีก

ดูแล้วต่อไปจะเชิญพวกคนมีอำนาจคงต้องเลือกเชิญดีๆ

เย่จิ่งหานหัวเราะ “ข้าก็คิดว่าใครเสียอีก ที่แท้ก็เป็นรองหัวหน้าเผ่าซือคงกับคุณชายเวินนี่เอง ครั้งก่อนพวกเจ้าหนีออกจากหุบเขายูหลาน คงจะเจ็บหนักเลยล่ะสิ”

ทุกคนได้ยินแล้วก็งงไปหมด

รอยยิ้มตรงมุมปากของเวินเส้าหยีชะงัก