อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 511

ทุกคนขำพรืดอย่างอดไม่อยู่

นางคนนี้ความจำเสื่อมไปแล้วกระมัง

มีปัญญาอ่อนยอมซื้อยาเตานั้นของนาง นางควรแอบดีใจ แต่กลับปฏิเสธเสียนี่

มีเรื่องประหลาดได้ทุกปี ปีนี้มากเป็นพิเศษ

พวกเขานึกว่า ด้วยนิสัยเจ้าเล่ห์กำแหงของฮัวฉีหลัว ต้องปะทะกับกู้ชูหน่วนแน่

คิดไม่ถึงฮัวฉีหลัวกลับกระจ่างใจขึ้นมาทันที กระทั่งยังเห็นด้วยอีก “จริงด้วย! ดูสมองของข้าสิ ข้าลืมไปได้อย่างไร ยาของพี่กู้ ขายเป็นเม็ดยังต้องแย่งกันหัวแตก ใครจะมีปัญญาซื้อยาทั้งเตาของท่านได้!”

นี่มัน...

อย่างกับกู้ชูหน่วนเป็นยอดนักหลอมยาอย่างนั้นแหละ

ถ้านางเป็นยอดนักหลอมยา เช่นนั้นพวกเขาก็เป็นอัจฉริยะหลอมยาแล้ว

นักหลอมยาคนอื่นๆ ต่างทำหน้าดูแคลน

อายุน้อย เห็นโลกน้อยจริงๆ อีกประเดี๋ยวให้พวกเขาดูสักหน่อย ว่าอะไรที่เรียกว่าการหลอมยา

น่าหลันหลิงลั่วเอ่ย “ยาของอาหน่วนขายเป็นเม็ด ยังมีผู้ใดต้องการซื้อยาของอาหน่วนเป็นเม็ดหรือไม่?”

คนของกลุ่มอิทธิพลขนาดกลางและขนาดเล็กต่างไม่ไม่แยแส ในดวงตาเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม

ผู้อาวุโสเจ็ดดื่มสุรารสเลิศบนโต๊ะไปก็ส่ายหน้าหัวเราะไป

น่าหลันหลิงลั่วผู้นี้ไม่คู่ควรกับอาหน่วน

ด้วยนิสัยของอาหน่วน ยายังไม่ออกมาในท้ายที่สุด นางจะขายไปเรื่อยได้อย่างไร?

ขายเป็นเม็ด...

หากอาหน่วนหลอมออกมาเป็นยาระดับสี่ขึ้นไปล่ะ เช่นนั้นจะขายเป็นเม็ดอย่างไร?

มั่วซั่วจริงเชียว!

สีชิ่นหัวเราะงามชดช้อย เย้ายวนชวนให้ใจหวั่น นางเก็บคันฉ่องในมือ หยิบยกรอยยิ้มบางที่มุมปาก

ยาที่เจ้าหอของพวกนางหลอม คิดจะซื้อเป็นเม็ด ทุนไม่หนาสักหน่อยจะซื้อไหวหรือ?

ไป๋จิ่นยิ้มคาดเดายากยิ่งกว่า

ถ้าหากกู้ชูหน่วนเป็นธิดาเทพของพวกนางจริง เช่นนั้นยาที่นางหลอมออกมา ต้องสะเทือนเลือนลั่นทั้งปฐพีแน่

ซื้อเป็นเม็ด เฮอะ...

เห็นยาที่ธิดาเทพของพวกนางหลอมเป็นผักกาดขาวหรือ?

เสวียซามองจอมมารที่ยังต่อสู้อย่างดุเดือดในที่ไกลโพ้นด้วยความกังวล ว้าวุ่นในใจ

ถึงปกติจอมมารจะเลอะเลือนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับเห็นคนก็เข้าปะทะ แต่เขาค้นพบ ระยะนี้ขอเพียงจอมมารเห็นเย่จิ่งหาน ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ทั้งสองก็จะเข้าปะทะกันก่อน

ที่อึดอัดใจที่สุดคือ ทุกครั้งทั้งสองล้วนมีฝีมือสูสี ไม่แยกสูงต่ำ

เวลานี้จอมมารไม่อยู่ เขาก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เงินซื้อยาที่แม่นางกู้หลอมก่อนหรือไม่

เวินเส้าหยีในชุดขาวล้วน หลุดพ้นจากกิเลสราคะ พลิ้วไหวเป็นสง่า แย้มยิ้มอย่างเป็นมิตรอ่อนน้อมเหมือนอย่างเคย แววตาคู่นั้นที่ราวกับเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณวนเวียนอยู่กับตัวกู้ชูหน่วนเป็นครั้งๆ

ทีแรกเขาสงสัยว่ากู้ชูหน่วนหลอมยาไม่เป็น บัดนี้ได้ยินน้ำเสียงของฮัวฉีหลัว กลัวแต่กู้ชูหน่วนจะเป็นยอดฝีมือหลอมยาคนหนึ่ง

โดยเฉพาะวิชาควบคุมไฟของนาง รวมไปถึงวิชาการจัดตัวยาที่คล่องแคล่ว ต้องไม่ใช่คนที่หลอมยาไม่เป็นคนหนึ่งทำได้เด็ดขาด

ทุกอย่างที่กู้ชูหน่วนกระทำ มักกลบจินตนาการของทุกคนเป็นประจำ ครั้งนี้ บางทีนางอาจให้ความประหลาดใจอะไรก็ได้

“ออกจากเตาแล้วๆ”

เสียงอุทานหนึ่ง ทุกคนต่างเงยหน้ามองไป กลับเป็นเตาหลอมยาเปิดออกแล้ว หยิบกล่องเล็กๆ ใบหนึ่งจากถาด ในกล่องว่างเปล่า มีแต่สีดำๆ ก้อนหนึ่ง