อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 519

ด้านข้างแท่นหินเป็นหินหลอมเหลวทะเลโลหิตขนาดเขื่องโขหนึ่ง

อุณหภูมิของหินหลอมเหลวสูงอย่างยิ่ง ปะทุคลื่นโลหิตเป็นครั้งๆ กู้ชูหน่วนร้อนจนเหงื่อแตกเป็นสายฝน

นางเดินไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวัง มองโดยรอบอย่างระแวดระวัง

ที่นี่เงียบกริบ นอกจากเสียงซัดสาดของหินหลอมเหลวแล้วก็ไม่มีเสียงใดอื่น แม้แต่เสียงผีร้องโหยหวนเมื่อครู่ก็ไม่มีแล้ว เพราะกลัวเกรงตระหนกในสิ่งมีชีวิตบางอย่างของที่นี่หรือไม่ก็สุดจะรู้

“แปลก ทำไมหุบเขาตันหุยถึงได้มีหินหลอมเหลวทะเลโลหิต? แถมยังกว้างขนาดนี้ด้วย”

กู้ชูหน่วนก้มศีรษะ มองหินหลอมเหลว

ชั่วขณะ หินหลอมเหลวที่กำลังปะทุแต่เดิมกลับเงียบสงบ ทั้งยังปรากฏภาพเป็นภาพๆ

กู้ชูหน่วนพลันสะดุ้ง เบิกดวงตาโตที่ขาวดำตัดชัดจ้องภาพเหนือหินหลอมเหลวโดยละเอียด

ในภาพนั้น นางกับเย่จิ่งหานสวมกอดจุมพิตดูดดื่ม ให้คำมั่นเป็นตาย รักชั่วฟ้าดินสลาย

ครั้นเปลี่ยนภาพ นางกับเย่จิ่งหานแตกหัก นางแทงเย่จิ่งหานตายในกระบี่เดียว จากนั้นก็โซซัดโซเซจากไป

กู้ชูหน่วนสงสัย

ทำไมทะเลโลหิตนี้ถึงปรากฏภาพเหล่านี้ได้?

อีกอย่างแต่ละภาพก็สมจริงขนาดนั้น ราวกับจะเกิดขึ้นจริงในอนาคตกาล

ไม่รอให้นางสิ้นความตกใจ ภาพของหินหลอมเหลวก็เปลี่ยนอีก

นางช่วยเผ่าหยก ใช้ตัวเองเป็นยา ควักเลือดจากขั้วหัวใจเลือดเอง สุดท้ายก็ตายอนาถด้วยน้ำมือตัวเอง ชาวบ้านทุกคนในเผ่าหยกห้อมล้อมศพนางร่ำไห้ทุกข์ระทม

ยังมีอี้เฉินเฟย หลังจากเส้นผมทั้งศีรษะของอี้เฉินเฟยเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว ก็กระโดดลงเตาหลอมยา ใช้กายตัวเองช่วยนางหลอมยา หลังจากสิ้นลมแล้วแม้แต่กระดูกสักชิ้นก็ไม่เหลือ

“ติ๊ก...”

มุมดวงตากู้ชูหน่วนมีน้ำตาไหลรินหนึ่งหยด

นางยื่นมือ ลูบทรวงอกตัวเอง ตรงทรวงอกเต้นระรัวไม่หยุด

นางรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างอดไม่ได้

เย่จิ่งหานถูกนางสังหารแล้ว