อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 522

“ตายแล้วๆ ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? หรือว่าข้าต้องติดอยู่นี่ตลอดไป? ไม่ได้นะ! ไอดำแผ่ไปเรื่อยๆ ถ้าไม่รีบไปจากนี่ ชีวิตน้อยๆ ของข้าต้องจบอยู่ที่นี่แล้วแน่”

กระทั่งถึงตอนนี้ ฮัวฉีหลัวถึงเข้าใจว่าเหตุใดพี่ไป๋ถึงรอบคอบเช่นนั้น

“ข้างบน ไม่ก็ข้างล่าง มีใครช่วยข้าหน่อยได้ไหม นี่...”

นางไม่อยากตะโกน แต่นางก็ไม่อยากตายด้วย ได้แต่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือสุดชีวิต หากไม่รู้ผู้ที่อยู่ด้านหน้าได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของนางหรือไม่ รออยู่นานก็ไม่มีใครลงมาช่วย หนำซ้ำด้านล่างก็ไม่มีใครขึ้นมา

ไอดำแผ่ขยายด้วยความเร็วที่ตาเปล่ามองเห็นไม่หยุด ฮัวฉีหลัวกังวลแล้วจริงๆ

“ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย ข้าจะถูกกัดกร่อนเป็นผุยผงอยู่แล้ว พี่กู้...พี่ไป๋...”

เสียงนางดังขนาดนั้น ไม่มีเหตุผลที่พี่กู้กับพี่ไป๋จะไม่ได้ยิน พวกนางเจอเรื่องอันตรายอะไรข้างบนนั่นหรือ?

เมื่อคิดเช่นนี้ ฮัวฉีหลัวกลับไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองแล้ว ขบคิดเค้นสมองคิดจะปีนขึ้นไปดูสักหน่อย

นางกัดฟัน อยากอาศัยวิชาตัวเองปราดเปรียวข้ามโซ่เหล็กแน่นขนัดนั่นไป แต่ลองอยู่หลายหนก็กระทืบเท้าหัวเสีย “น่าโมโหชะมัด ช่วงนี้กินจนอ้วนไปหน่อย ดูอย่างไรก็ข้ามไปไม่ได้ ทำอย่างไรดีๆ...”

นางเกาศีรษะด้วยความหงุดหงิด ตะโกนอย่างสติแตก “ขอแค่ใครพาข้าขึ้นไปได้หรือลงไปได้ ข้าก็จะแต่งกับคนนั้น!”

“นางหนู ไม่ว่าผู้ใดเจ้าก็จะแต่งด้วยหรือ?”

“แต่งๆๆ ถึงจะแต่งกับหมูกับหมา ข้าก็จะแต่ง”

ฮัวฉีหลัวเผยความดีใจบนใบหน้า แต่กลับเห็นเงาสายหนึ่งดุจสายลม เดินขวักไขว่อยู่ท่ามกลางร่องโซ่เหล็กยั้วเยี้ย

ร่องเล็กมาก ไขว้เกี่ยวซับซ้อน หากผู้ที่มากลับไม่เป็นอะไร หลบได้อย่างสมบูรณ์แบบ มาอยู่ตรงหน้านาง

รอยยิ้มฮัวฉีหลัวเหยเกขึ้นทุกขณะ เอ่ยอย่างเศร้าสร้อย “หา...เป็นตาเฒ่า แล้วยังเป็นตาเฒ่าที่จะหกสิบแล้วกระมัง?”

ผู้อาวุโสเจ็ดผมขาวโพลน เนื้อหนังเหี่ยวย่น ไว้เคราขาวปานหิมะ ทว่าดวงตาทั้งคู่กลับสดชื่น ร่างกายกระฉับกระเฉง ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคนชรา

“นางหนู อย่าเห็นข้าผมขาวอย่างนี้นะ ที่จริงอายุข้าน้อยกว่าที่เจ้าคิดมาก”

“โถ่ๆๆๆ ผีสิเชื่อ เป็นปู่ข้าข้ายังรังเกียจที่แก่เลย”

“นางหนูหน้าตางามแฉล้ม แต่ปากร้าย พูดจาไม่ค่อยน่าฟังเลย”

ครั้นเห็นผู้อาวุโสเจ็ดจะจากไป จะขึ้นข้างบนต่อ ฮัวฉีหลัวก็รีบกอดต้นขาเขา กล่าวอย่างน้อยใจ “ท่านอย่าทิ้งข้าไว้ที่นี่คนเดียวสิ ข้าจะตายได้นะ”

“เจ้ามิใช่บอกว่า ข้าเป็นปู่เจ้าเจ้ายังรังเกียจที่แก่หรือ?”

“ท่านปู่...ไม่...ท่านพี่ ต่อไปท่านก็คือสามีของข้า...”

“ตุบ...”

ผู้อาวุโสเจ็ดตกใจจนเกือบตกลงไป หากไม่ใช่เพราะฮัวฉีหลัวกอดต้นขาเขาไว้แน่น เกรงว่าเขาต้องตายอยู่ที่นี่แล้ว

เขาสะบัด แต่กลับสะบัดฮัวฉีหลัวออกไม่ได้

“นางหนูน้อย เราอายุห่างกันมาก เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่ นี่อยากทำให้ข้าตกใจตายหรือ?”

ฮัวฉีหลัวยิ้มหวาน “ท่านพี่ ”

“ไปๆๆ ท่านพี่อะไร อย่าเรียกไปเรื่อย ข้ายังบริสุทธิ์อยู่นะ”

“ใต้เท้า”

ผู้อาวุโสเจ็ดจุกอก

“อิสตรีเป็นจอมยุ่ง ข้าไม่คิดแต่งงาน เจ้าอย่ามาตอแยข้า”