อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 521

กู้ชูหน่วนและพลพรรคเพิ่งขึ้นไป ไป๋จิ่นและฮัวฉีหลัวก็ปรากฏตัวขึ้น

ฮัวฉีหลัวร้องสะดุ้ง ชี้ไปที่ภูเขารูปดาบตั้งตระหง่านบนโซ่เหล็กเก้าเส้น เอ่ยอย่างร้อนรน “พี่ไป๋ พี่กู้ขึ้นไปแล้ว เราก็รีบขึ้นไปเถอะ”

ไป๋จิ่นไม่สนใจคำพูดของฮัวฉีหลัว แต่สำรวจมองภูเขารูปดาบด้านบนไม่หยุด ใบหน้าเคร่งขรึม

เสื้อผ้าพวกเขารุ่งริ่งเล็กน้อย ชุดขาวหิมะก็เห็นเป็นเลือดบ้างแล้ว โดยเฉพาะฮัวฉีหลัว ตรงบ่าและขามีเลือดซึมออกมาไม่หยุด ไม่รู้ว่าหลังจากเข้าแดนต้องห้ามแล้วประสบอันตรายแบบไหน ถึงทำให้พวกนางทั้งสองผู้เป็นยอดฝีมือชื่อดังบาดเจ็บหนักได้

“พี่ไป๋ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่หรือ? พวกเรารีบตามไปเถอะ ชักช้าพี่กู้จะไปไกลแล้ว”

“เกรงว่าค่ายกลนี้จะไม่ธรรมดา ด้วยกำลังตอนนี้ของพวกเขา ทำลายไม่ได้”

ฮัวฉีหลัวมองโซ่เหล็กเก้าเส้นที่มียันต์อักขระแน่นขนัด เอียงศีรษะเอ่ย “”แต่ตบะวรยุทธ์ของพี่กู้ยังด้อยกว่าพวกเรา นางก็ยังไปแล้วมิใช่หรือ?

“เสี่ยวฉีเอ๋อร์ เชื่อข้า เจ้าออกจากที่นี่ก่อน ข้าจะไปเอง”

“ข้าไม่เอาหรอก พี่ไป๋จิ่น ท่านอยากสลัดข้าอีกแล้วใช่ไหม ก็เลยจงใจหลอกข้า ถึงข้าจะไม่มีความรู้เรื่องค่ายกล แต่ข้าก็เหมือนจะดูออก นี่เป็นค่ายกลสมบัติ ท่านดูสิ ในนั้นมีชี่ทิพย์อัดแน่น”

“ก็เพราะอย่างนี้ ค่ายกลนี้ถึงได้น่ากลัว ด้วยความที่ชี่ทิพย์อัดแน่น เจ้าไม่รู้สึกถึงรังสีชั่วร้ายที่น่ากลัวหรือ?”

“ข้าแค่รู้สึกว่าท่านอยากสลัดข้า”

“เหอะๆๆ...”

ด้านข้างมีเสียงหัวเราะชวนฝันปานกระดิ่งเงินดังขึ้น ทั้งสองหันไปมอง กลับเห็นสตรีที่ปิดปากหัวเราะได้งามวิไลร้อยพัน คือสีชิ่นแห่งหอหนึ่งในหล้า

ฮัวฉีหลัวขมวดคิ้วเอ่ย “เจ้าหัวเราะอะไร?”

สีชิ่นรูปร่างอรชร นูนเว้าน่าชม ทุกย่างก้าวคล้ายลวงคนให้กระทำผิด มีเสน่ห์จนไม่อาจใช้วจีพจน์สื่อความหมาย

ไม่ว่าบุรุษหรือสตรีต่างต้องเคลิบเคลิ้มอย่างห้ามใจไม่ได้

เสียงสีชิ่นใสกังวานดั่งทอรุ้ง หัวเราะเอ่ย “พี่ไป๋เจ้าพูดถูก ค่ายกลนี้ไม่ธรรมดาเหมือนที่เห็น เด็กน้อยเล่นกับไฟไม่ได้นะ เชื่อฟังพี่ไป๋เจ้า กลับเล่นผ้าไหมฉีหลัวของเจ้าเถอะ”

“ข้าอายุสิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยสักหน่อย”

“ใช่ๆๆ เจ้าไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว เจ้าเป็นบุปผาดอกหนึ่ง ดอกฉีหลัวที่งดงามบานสะพรั่ง”

“เฮอะ พี่ธิดาเทพกล่าวไว้ หญิงสาวอายุสิบแปดดอกไม้หนึ่ง ข้าก็จะสิบแปดแล้ว จะมิใช่ดอกไม้ดอกหนึ่งหรือ?”

“ระวังนะ เจ้าที่เป็นดอกไม้แรกแย้ม อย่าได้เหี่ยวเฉาในทะเลเพลิงนี้ล่ะ”

ฮัวฉีหลัวโมโหอ้อนเอ่ย “พี่ไป๋จิ่น คำพูดนางหมายความว่าอะไร นางกำลังด่าข้าใช่ไหม?”

“พอที เจ้ากลับไปตามทางเดิม รอเรื่องที่นี่จัดการแล้ว ข้าจะกลับไปหาเจ้า”

“นางกำลังพูดให้กลัวอยู่ชัดๆ ทำไมท่านยังเชื่อคำพูดนางอีกล่ะ?”

ไป๋จิ่นกลอกตาขาวใส่ฮัวฉีหลัว เป็นการบอกให้นางเงียบปาก

นี่ถึงชายตาขึ้น มองสำรวจสีชิ่นอย่างเป็นทางการครั้งแรก ยิ้มบางเอ่ย “แม่นางสี ขอบคุณที่ชี้แนะ แต่...ในเมื่อแม่นางสีรู้ว่าค่ายกลนี้อันตราย แล้วทำไมยังบุกรุกเข้าแดนต้องห้ามโดยพลการล่ะ? แล้วเพราะเหตุใดถึงอยากเข้าค่ายกลสังหารร้ายนี้?”

“แม่นางไป๋จิ่นก็มิใช่บุกรุกเข้าแดนต้องห้ามและอยากเข้าค่ายกลสังหารร้ายนี้ด้วยเหมือนกันหรือ? ในเมื่อเรามีเป้าหมายเดียวกัน ทั้งไม่มีความแค้นใหญ่หลวง ก็อย่าได้ถามเหตุผลของกันและกันเลย มิสู้ร่วมมือบุกค่ายกลสังหารโบราณนี้ด้วยกัน?”

“อ้อ...แม่นางสีเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าข้าจะร่วมบุกกับเจ้า?”

ดวงตาแพรวพราวของสีชิ่นหลิ่วตามองรอยเลือดบนชุดขาวราวหิมะของนาง ความหมายคือไม่ต้องพูดก็เข้าใจ

ไป๋จิ่นเป็นคนฉลาด จะไม่รู้ความหมายในถ้อยคำของนางได้อย่างไร

นางเป็นแขกของหุบเขาตันหุย แต่กลับไม่คำนึงกฎของหุบเขาตันหุย บุกเข้าแดนต้องห้ามพลการ บาดเจ็บอยู่ในแดนต้องห้ามแล้วยังอดทนมาถึงตรงนี้ จะจากไปโดยสมัครใจได้อย่างไร

นัยน์ตาล้ำลึกคู่นั้นจองไป๋จิ่นกวาดมองสีชิ่นด้วย บ่าของสีชิ่นมีเลือดซึมเหมือนกัน ดูท่าก็บาดเจ็บด้วย

แม้ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่าย แต่ทั้งสองก็ยังมองกันแล้วยิ้ม บรรลุความร่วมมือ

ฮัวฉีหลัวหน้าหงิกหน้างอ “แล้วข้าจะทำอย่างไร? ข้าไม่ไปแน่ะล่ะ พวกท่านอย่ามาคิดแผนอะไรกับข้านะ”

สีชิ่นหันกลับไปมองทางเข้า เสียงขรึมกว่าเดิมหลายส่วน “ถ้าข้าเดาไม่ผิด เผ่าเทียนเฟิ่นก็ต้องบุกเข้าแดนต้องห้ามแล้วแน่”