อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 54

เย่เฟิงครุ่นคิด ครู่ใหญ่ก็ยังไม่ตอบ

ทุกคนอดที่จะสับสนไม่ได้

ราชวิทยาลัยเป็นสถานที่ที่คนเบียดเสียดอยากจะเข้าเท่าไหร่ก็เข้าไม่ได้ ฝ่าบาทแหกกฎให้เขาผู้เป็นชายจากครอบครัวยากจนคนหนึ่งเข้าไปร่ำเรียน เขายังจะลังเลอีกหรือ?

หรือเขาไม่รู้ว่าคนที่ออกมาจากราชวิทยาลัย ในอนาคตล้วนได้รับตำแหน่งสำคัญในราชสำนัก?

ในขณะที่ทุกคนต่างคิดว่าเขาจะปฏิเสธนั้น เย่เฟิงกลับตอบอย่างเฉยชาหนึ่งคำ “ได้”

เอ่อ...

หนึ่งคำเรียบๆง่ายๆเช่นนี้?

แม้แต่ความตื่นเต้นยินดีสักเล็กน้อยก็ไม่มี?

ทุกคนอดทอดถอนใจไม่ได้ ชายหนุ่มจากครอบครัวยากไร้อย่างไรก็เป็นชายหนุ่มจากครอบครัวยากไร้อยู่ดี เกรงว่าราชวิทยาลัยหมายถึงสิ่งใดก็คงไม่รู้

กู้ชูหน่วนกระทุ้งแขนเขา ยิ้มแล้วบอก “ต่อไปพวกเราก็เป็นเพื่อนเรียนกันแล้ว ไหนเรียกศิษย์พี่หญิงสักคำสิ ต่อไปข้าจะคุ้มครองเจ้าเอง”

เย่เฟิงเหลือบมองนางอย่างเย็นชาปราดหนึ่ง แล้วก้าวไปข้างหน้ารับเงินทองของมีค่าที่ฮ่องเต้เย่ประทานให้โดยไม่พูดอะไร

กู้ชูหน่วนลูบจมูก

นี่นาง...

ถูกเมินหรือ?

งานชุมนุมแข่งขันบุ๋นปิดฉากลง กู้ชูหน่วนกลายเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ในห้องเรียนแห่งหนึ่งของสำนักศึกษาแห่งราชสำนัก

กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนมองกระดิ่งทลายวิญญาณในกล่องไม้จันทน์แล้วมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

กระดิ่งทลายวิญญาณเป็นสีดำ ไม่ได้แตกต่างอะไรกับกระดิ่งธรรมดาทั่วๆไป

สิ่งเดียวที่ต่างก็คือเสียงไพเราะกว่า อีกทั้งรอบๆตัวกระดิ่งยังมียันต์อักขระนานาชนิดอยู่เต็มไปหมด

พวกเขาสองคนศึกษาอยู่ค่อนวันก็ยังไม่ได้อะไร

เซียวหยู่เซวียนเท้าคาง ขมวดคิ้วพูด “ในตำนานบอกว่ากระดิ่งทลายวิญญาณสามารถทำให้คนฟื้นจากความตายได้ ทั้งยังสามารถเพิ่มพูนความสามารถในการต่อสู้ ถึงขั้นว่าผู้ครองกระดิ่งทลายวิญญาณคือผู้ครองใต้หล้า แต่ข้าดูอย่างไร ดูซ้ายดูขวา มันก็แค่กระดิ่งธรรมดาอันหนึ่งที่ไม่อาจธรรมดาไปยิ่งกว่านี้เท่านั้น เจ้าว่า หม่ากงกงคงไม่ได้หยิบผิดอันหรอกนะ?”

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

เรื่องสำคัญเช่นนี้ หม่ากงกงจะกล้าทำชุ่ยๆได้อย่างไร?

“บางทียันต์อักขระเหล่านี้อาจเป็นความลับในการเปิดกระดิ่งทลายวิญญาณ”

“ยันต์อักขระเต็มไปหมด รูปร่างแปลกประหลาดพิลึก หมายถึงอะไรกันแน่?”

“เจ้าถามข้า แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร ฮ่องเต้น้อยนั่นประสานมือมอบกระดิ่งทลายวิญญาณออกมาอย่างใจกว้างเช่นนี้ ข้าดูแล้ว เขาคงไขความลับของยันต์อักขระนี้ไม่ได้เช่นกัน”

เซียวหยู่เซวียนพยักหน้าแรงๆ เห็นด้วยกับคำพูดของนาง

“แต่ว่า พวกเราจะเอากระดิ่งนี้ไปทำอะไร? เอาไปขายแลกเงินก็ไม่ได้?”

“เก็บไว้ก่อน ภายหลังค่อยว่ากันอีกที”

กู้ชูหน่วนทำเสียงกระทบดัง เก็บกระดิ่งทลายวิญญาณขึ้นมา มุมปากแย้มยิ้มยั่วยวนอย่างหนึ่งออกมา

“ไป หาเงินได้มากเช่นนี้ เจ้าว่า พวกเราควรออกไปสนุกกันหน่อยไหม”

เซียวหยู่เซวียนให้ความสนใจทันที ดวงตากลมโตใสสะอาดทอประกายเจิดจ้า

“หลิ่วเยว่ไปสนุกกับอวี่ฮุยแล้ว จองหอสุราจุ้ยเมิ่งเอาไว้ก่อนแล้ว พวกเราไปกันตอนนี้ ก็เริ่มกินพอดี ไปเถอะ”

“หอสุราจุ้ยเมิ่งมีอะไรน่าไปกัน พวกเราเปลี่ยนที่เถอะ” กู้ชูหน่วนกะพริบดวงตาเล็กๆอย่างคลุมเครือ

เซียวหยู่เซวียนไม่เข้าใจ “หอสุราจุ้ยเมิ่งไม่ใช่หอสุราที่ดีที่สุดของเมืองหลวงหรอกหรือ? หรือว่ามีที่ที่ดีกว่านี้?”

ดวงตาแบ่งดำขาวชัดเจนของกู้ชูหน่วนแฝงไปด้วยรอยยิ้มคลุมเครือ “มีเหล้ามีอาหาร ย่อมต้องมีคนงามอยู่เป็นเพื่อน”

“ตึง...”