อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 561

“ข้าไปกับท่าน?”

“ถูกต้อง ข้าเป็นพี่สาวของเจ้านี่ ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่า เพียงแค่ข้าต้องการ เจ้าจะพยายามทำให้ข้าทุกอย่าง ทำไม เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน เจ้าก็เสียใจแล้ว? ผู้ชายไม่มีคนดีจริงๆ”

จอมมารรู้สึกว่ามีตรงไหนที่ถูกต้อง และก็รู้สึกว่ามีตรงไหนที่ไม่ถูกต้องอีก

“ท่านไม่ใช่เจ้าสำนักอสุราหรือ? ไม่ใช่ว่าความสามารถของท่านค้ำฟ้าหรือ? ไม่ใช่ว่าท่านหยิ่งยโสใช้อำนาจบาตรใหญ่หรือ?”

“งั้นเจ้าดู ข้ากับเจ้าสำนักอสุราที่เจ้ารู้จักในอดีตนั่นเหมือนกันหรือไม่?”

ดวงตาโตๆของกู้ชูหน่วนน้ำตาคลอกะพริบตาอย่างน่าสงสาร ราวกับเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆขี้อ้อนคนหนึ่ง

“นี่.....ไม่เหมือนจริงๆ”

กู้ชูหน่วนจงใจกดเสียงต่ำลง “ดังนั้นเนี่ย บางทีพวกเขาอาจจะจำผิดก็ได้ ยังไงซะข้าก็ไม่มีความทรงจำสักนิดเดียว พวกเขาอยากจะจำให้ข้าเป็นอะไรก็จำให้ข้าเป็นอย่างนั้น”

จอมมารตระหนักได้อย่างฉับพลัน

เขาก็ว่าแล้ว หากนางเป็นเจ้าสำนักอสุรา ทำไมแม้แต่บุคลิกท่าทาง คำพูดพฤติกรรมก็แตกต่างกันหมด

“ได้ ข้าจะไปกับท่าน”

“ห้ามไป”

สีหน้าของเย่จิ่งหานกลายเป็นสีตับหมู

ผู้หญิงคนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะกะพริบตา ออดอ้อนซือโม่เฟยต่อหน้าเขาได้

“ข้าว่านะเสี่ยวหานหาน ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ก็อย่าตื่นตระหนกเลย หากท่านควบคุมไว้ไม่อยู่ ทันทีที่คอยืด สองขาเหยียด ชีวิตน้อยๆเล่นหมดแล้วจะจบอย่างไร? เด็กดี นอนหลับดีๆสักตื่น ตื่นแล้วอะไรๆก็ผ่านไปแล้ว”

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปโบกมือไปมาเบื้องหน้าเขา ยาผงกำหนึ่งกระจายออกมา

เย่จิ่งหานกลั้นหายใจโดยปริยาย แต่ก็ยังสายเกินไป

ขณะที่ยังไม่ได้เข้าใกล้เขาผู้หญิงคนนี้เริ่มวางยาพิษแล้ว

ก่อนที่จะสลบไป เย่จิ่งหานกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “ผู้หญิง ถ้าเจ้ายังกล้าเข้าไปในเผ่าเทียนเฟิ่นกับเขาอีก ระวังข้าจะถลกหนังเจ้า”

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นกลัว ฝ่ามือสั่นเทา ร้องไห้อย่างโศกเศร้าแล้วกล่าว “ท่านอ๋องวางใจ ข้าน้อยไม่กล้าอย่างแน่นอนเพคะ”