อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 566

วาดไปหน้าบนหน้าของเขาอย่างต่อเนื่อง รอยยิ้มอันน่ากลัวที่มุมปากทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน

“หน้ากากของเจ้าดูวิเศษเล็กน้อย แม้จะกรีด คิดว่าก็คงจะไม่เสียหาย ก็ไม่รู้ว่าลงไปมีดหนึ่ง จะทำร้ายโดยผิวหนังบนหน้าของเจ้าหรือไม่”

“ตอนนี้ความสามารถของข้าถึงระดับสองแล้ว และข้าก็มีพลังมากตั้งแต่กำเนิด มีดหนึ่งไม่สำเร็จ สิบมีด ร้อยมีด พันมีด กระทั่งหมื่นมีดลงไป ก็จะต้องทำร้ายโดนผิวหนังของเจ้าได้บ้างใช่มั้ยล่ะ?”

เวินเส้าหยีกัดฟันแน่น ไม่ตอบ

กู้ชูหน่วนพึมพำกับตัวเอง “โอ้ว ยังไงซะตอนนี้ข้าก็ว่างๆ ฝึกสลักอักษรบนหน้าของเจ้าซะเลยละกัน อาจารย์ซ่างกวนจะได้ไม่ว่าตัวอักษรของข้าน่าเกลียดเหมือนกับไก่เขี่ย”

เวินเส้าหยี “.......”

กู้ชูหน่วนถือกริชขณะที่จะสลักลงไปก็หยุดลงอีก “เจ้าว่า หากเจ้าเป็นผู้ชายที่สง่างามเป็นที่สุด และข้าเพื่อที่จะฝึกคัดลายมือ บังคับกรีดจนใบหน้าของเจ้าเป็นรอยแล้ว เช่นนั้นอนาคตเจ้าออกไปข้างนอกจะพบหน้าผู้คนอย่างไร?”

“ช่างเถอะ ข้าฝึกคัดลายมือบนตัวของเจ้าดีกว่า ผิวทั้งตัวของเจ้าบางละเอียดเรียบเนียน ทั้งยังไม่มีหน้ากากมาบังไว้ น่าจะฝึกคัดลายมือได้ง่ายกว่า”

“เจ้าว่าฝีกคัดตัวอักษรไหนดีนะ? มีแล้ว ครั้งก่อนอาจารย์ซ่างกวนพูดถึงจ้านกั๊วเช่อ ข้าท่องจ้านกั๊วเช่อออกมา สลักบนตัวของเจ้าซะเลยดีกว่า จะได้เลี่ยงที่ข้าความจำไม่ดีมักจะลืมอยู่เสมอ”

เวินเส้าหยี “.......”

ปลายกริชแทงลงไปช้าๆ วาดเบาๆ เลือดสีแดงสดของเวินเส้าหยีไหลออกมาในพริบตา

กู้ชูหน่วนผงะทันที ตกใจลนลาน “ว้าย เลือดไหลแล้ว เจ้าว่าทำไมเจ้าถึงไม่ทนต่อการกรีดขนาดนี้นะ ข้ายังไม่ได้ออกแรงเลยนะ”

เวินเส้าหยีกัดฟันจนดังกึกกึกกึก

หากสามารถขยับได้ เขาอยากจะบีบนางให้ตายจริงๆ