อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 57

กู้เฉิงเซี่ยงโทสะพุ่งพรวด ถ้าไม่ใช่ว่าอี้เฉินเฟยกับเซียวหยู่เซวียนอยู่ที่นี่ เขาไม่มีทางปล่อยกู้ชูหน่วนไปอย่างง่ายดายแน่นอน

กู้ชูหน่วนมองตั๋วเงินสองกล่องใหญ่ข้างหน้า พูดอย่างกลัดกลุ้มเล็กน้อย “เงินมากนัก ข้าไม่มีที่จะเก็บแล้ว ไม่อย่างนั้น พวกเจ้าสองคนยกไปเก็บกันคนละกล่องเถอะ”

ฮูหยินใหญ่แทบจะล้มพับ

อนุภรรยาห้ากับกู้ชูหลันนางสารเลวสองคนนั่นถูกขับไปบ้านเดิม นางก็เบิกบานใจ

แต่ว่ามอบเงินห้าแสนตำลึงนี้ให้กู้ชูหน่วน นางปวดใจนัก

ที่ทำให้นางยากจะรับได้ยิ่งกว่าก็คือ เงินทั้งห้าแสนตำลึง นางบอกจะให้ใครก็ให้ เพียงแต่เซียวหยู่เซวียนกลับกระโดดขึ้นมาพูดว่า “ยัยขี้เหร่ เจ้าอย่ายัดมาให้ข้าอีกนะ ข้าก็ไม่มีที่จะวางแล้วเหมือนกัน”

อย่าว่าแต่ฮูหยินใหญ่ ทุกคนในจวนเฉิงเซี่ยงล้วนอยากเป็นลมตายไปนัก

ยังมีคนที่รังเกียจว่าเงินมากไปด้วย?

นี่จงใจทารุณพวกเขาหรือไร?

ถ้าไม่มีที่จะเก็บ เช่นนั้นก็อย่าเอาไปสิ คืนเงินห้าแสนตำลึงให้พวกเขา

ขณะที่ฮูหยินใหญ่คิดจะเอ่ยปาก กลับเห็นอี้เฉินเฟยหยิบแหวนวงหนึ่งจากในอกส่งให้กู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนถอยหลังไปหลายก้าว “นี่เจ้า เจ้าคงไม่ได้ขอข้าแต่งงานหรอกนะ?”

“กล่าววาจาไร้สาระอะไร นี่คือแหวนมิติ แม้จะเล็กอยู่บ้าง มีพื้นที่เพียงสองร้อยตารางวา เจ้าเอาไปใช้ก่อน วันหน้าข้าจะให้ที่ใหญ่กว่านี้”

ทุกคนล้วนตกใจ

“แหวนมิติ? พื้นที่สองร้อยตารางวา?”

แหวนมิติเป็นของดี แม้จะมีพื้นที่แค่สิบตารางวา ก็เป็นราคาที่สูงมาก คนทั่วๆไปซื้อไม่ได้โดยสิ้นเชิง ต่อให้ซื้อได้ ก็มีค่าควรเมือง

อี้เฉินเฟยควักออกทีหนึ่ง ก็เป็นแหวนมิติสองร้อยตารางวาแล้ว

มือเติบเกินไปแล้วกระมัง

เซียวหยู่เซวียนเขยิบเข้าไปใกล้ ยิ้มประจบสอพลอ “คุณชายอี้ เจ้ายังมีแหวนมิติอีกไหม? ให้ข้าสักวงด้วยสิ ข้าไม่ต้องการใหญ่นัก แค่ห้าสิบตารางวาก็พอ”

“ไม่มีแล้ว”

“.....”

อี้เฉินเฟยจงใจทำให้เขาอยากได้แน่ๆ

คนผู้นี้ ไม่ได้ดีไปกว่าอาจารย์ซ่างกวนสักเท่าไหร่

ภายนอกยิ่งดูเป็นคนสุภาพอ่อนโยนเท่าไร ภายในยิ่งตีสองหน้ามากเท่านั้น

กู้ชูหน่วนกำลังเล่นแหวนมิติ แหวนนี้เป็นสีฟ้าอ่อนทั้งวง สวมใส่ที่นิ้วกลาง ไม่เล็กไม่ใหญ่ ใส่ได้พอดี ราวกับสั่งทำตามขนาดอย่างไรอย่างนั้น

“แหวนนี่ใช้อย่างไร?”

“เจ้าสวมไว้ที่นิ้ว ใช้ความคิดสั่งการก็ได้แล้ว”

กู้ชูหน่วนลองใช้ความคิดเก็บตั๋วเงินสองกล่องใหญ่ขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าตั๋วเงินสองกล่องใหญ่นั่นจะหายวับไปจริงๆ

ภายใต้ความประหลาดใจ นางเรียกตั๋วเงินสองกล่องใหญ่ออกมาอีก หลังจากลองใช้ซ้ำไปมาหลายครั้ง นางก็กระตุกยิ้มอย่างพอใจ

“แหวนมิตินี้ไม่เลว ข้าชอบ ขอบใจเจ้า พี่เพิณเฟย”

หลังจากพูดว่าพี่เพิณเฟยออกไป กู้ชูหน่วนเองก็ตกตะลึงไป

“เจ้าชอบก็ดีแล้ว” อี้เฉินเฟยยิ้ม

กู้ชูหน่วนโบกแหวนมิติในมือ ยิ้มแล้วพูดกับกู้เฉิงเซี่ยง “ขอบคุณสำหรับเงินห้าแสนตำลึงของท่าน โอ้ไม่ เป็นเจ็ดแสนตำลึงสิ”

จากนั้นก็พาอี้เฉินเฟยกับเซียวหยู่เซวียนวางก้ามจากไป ทิ้งไว้เพียงหนึ่งประโยค “คืนนี้พวกเราไปหาที่ดีๆใช้เงินเสพสุข ดูซิว่าจะจ่ายเงินห้าแสนตำลึงนี้ออกไปได้หรือไม่”

พวกกู้เฉิงเซี่ยงโกรธจนแทบจะทุบตีของที่อยู่ตรงหน้า

ฮูหยินใหญ่สีหน้าเจ็บปวด “นายท่าน เงินห้าแสนตำลึงนั่นจะให้นางไปอย่างง่ายดายเช่นนี้หรือเจ้าคะ?”

กู้เฉิงเซี่ยงคำรามอย่างอารมณ์เสีย “มีราชวิทยาลัยเป็นพยาน เจ้ากล้าบิดพลิ้วหรือ?”

ฮูหยินใหญ่กุมอก เจ็บจนไม่อาจหายใจ

ห้าแสนตำลึง...ต้องเก็บนานเท่าไหร่...

ออกจากจวนกู้เฉิงเซี่ยงได้ไม่นาน พวกกู้ชูหน่วนก็ถูกคนชุดสองกลุ่มที่ไม่รู้จักล้อมเอาไว้