อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 575

“ฝ่าบาทเสด็จ……”

ตามด้วยเสียงที่ดังนั้น พวกทหารต่างก็ถอยออกไปสองข้างทาง

คนที่นำหน้ามาคือหญิงวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมยาวมังกรสีทอง เดินเข้ามาด้วยท่ามกลางผู้คนที่ขนาบข้าง

นางมาแล้ว ทุกคนต่างก็คุกเข่าแล้วพูดเสียงดังว่า “ขอคารวะองค์ราชินี องค์ราชินีทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

“เสด็จแม่มาได้ยังไงเพคะ?” องค์หญิงรัชทายาทยิ้มหวาน เดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง

องค์ราชินีของแคว้นคนแคระอายุไม่เยอะ กิริยาท่าทีที่แสดงออกมานั้นมีความเป็นหญิงชนชั้นสูงมาก

การแต่งหน้าของนางจัดเต็มมาก ขยิบตาส่งสายตาหวานมาเป็นระยะ ดูออกว่าปกติต้องเจ้าชู้มากแน่ๆ

“ให้เจ้าอ่านหนังสืออยู่ในวังไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?”

“โอ๊ย เอาแต่อ่านหนังสือทั้งวัน อ่านจนข้าจะโง่อยู่แล้ว ท่านอาจารย์บอกว่า นอกจากอ่านหนังสือแล้ว ยังต้องเรียนการทหารและการต่อสู้ด้วย ลูกถึงได้แอบวิ่งเข้ามาในกองทัพไง”

“เจ้าโง่ เป็นถึงองค์หญิงรัชทายาท องค์ราชินีในอนาคตของแคว้นคนแคระ กลับไม่สนใจความปลอดภัยของตนเอง แอบเข้ามาในกองทัพ ทหาร ยังไม่นำตัวองค์หญิงรัชทายาทออกไปอีก”

“เพคะ”

องค์หญิงรัชทายาทไม่ยอมกลับไป แต่พอเห็นสีหน้าของเสด็จแม่ตัวเองบึ้งตึง จึงต้องก้มหน้าแล้วยอมกลับไปแต่โดยดี

องค์ราชินีกวาดตามองกู้ชูหน่วน สังเกตนางตั้งแต่หัวจรดเท้า

นานมากกว่าจะละสายตาออกไป แล้วมองไปยังเวินเส้าหยี

เห็นเวินเส้าหยี องค์ราชินีก็อดไม่ได้ตกตะลึง

“เป็นเจ้าเองเหรอ คุณชายเวิน”

ตั้งแต่องค์ราชินีปรากฏตัวขึ้น เวินเส้าหยีก็อยากหาที่หลบมาก แต่ที่นี่มองไปไหนก็มีแต่หิมะ ไม่มีที่หลบเลย บวกกับที่ทหารของแคว้นคนแคระเยอะเกินไป

เขาก้มหัวอยู่ตลอด แต่ก็ยังถูกองค์ราชินีจับได้อยู่ดี

“เป็นเจ้าจริงด้วย ข้าคิดว่าจำคนผิดเสียอีก คุณชายเวิน ไม่เจอกันนานเลยนะ เจ้าตั้งใจมาหาข้าเหรอ?”

กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจ

“พวกเจ้า……รู้จักกันเหรอ?”

“เจ้าเป็นใคร?” คำพูดคำจาที่องค์ราชินีพูดกับเวินเส้าหยีและกู้ชูหน่วนต่างกันโดยสิ้นเชิง

กู้ชูหน่วนมองออกว่า สายตาที่องค์ราชินีมองนางเหมือนกับกำลังมองคู่แข่ง แทบจะฉีกร่างนางแล้วด้วยซ้ำ

เจ้าคนแคระนี่ คงไม่ได้ชอบเวินเส้าหยีหรอกนะ?

“ข้าเหรอ ข้าเป็นพี่สาวของเวินเส้าหยี เขาบาดเจ็บ สลบไปนานมาก ระหว่างที่สลบไม่ได้สติ เขาก็พึมพำว่าอยากจะมาแคว้นคนแคระ ดังนั้น……ข้าก็เลยพาเขามา”

“ว่าไงนะ……ระหว่างที่เขาสลบ พึมพำว่าอยากมาแคว้นคนแคระ?”

“ใช่ ข้ายังจำที่เขาเคยบอกว่า เขามีคนรักอยู่ที่แคว้นคนแคระ แต่ข้าถามเขาว่า คนที่เขารักเป็นใคร เขาก็ไม่ยอมบอก บอกว่าแค่นางมียศถาบรรดาศักดิ์ที่สูงมาก เขาได้แต่แอบชอบนาง”

เวินเส้าหยีมองค้อนกู้ชูหน่วน

ผู้หญิงคนนี้ พูดโกหกตาไม่กะพริบเลยนะ

องค์ราชินีได้ยินแล้วก็ดีใจมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะมีพวกลูกน้องอยู่ด้วย นางคงอยากพุ่งเข้าไปกอดเวินเส้าหยีแล้ว

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังมองเวินเส้าหยีด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ “คุณชายเวิน เจ้าเป็นหนุ่มรูปหล่อ อ่อนโยน มากความสามารถ มีวิชาการต่อสู้ที่ชำนาญ ตั้งแต่หลายปีก่อนที่ข้าได้พบเจอกับเจ้า เจ้าก็อยู่ในใจข้าจะสลัดยังไงก็สลัดไม่ออก ข้าจำไม่เคยลืมเลย เอาแต่เฝ้ารอวันที่จะได้พบเจอกับเจ้าอีกครั้ง ตอนนั้นเจ้ารีบจากไปขนาดนั้น ข้ายังคิดว่าเจ้าไม่ชอบข้าเสียอีก ไม่คิดว่าพวกเราจะใจตรงกันเลยนะ”

กู้ชูหน่วนเกือบอ้วกออกมาแล้ว

อี๋! ขยะแขยงจัง!

เวินเส้าหยีตอนนั้นรีบจากไป น่าจะรับไม่ได้กับความเลี่ยนแบบนี้

“คุณชายเวิน ข้าจะรีบหย่ากับสามีในตอนนี้ และแต่งตั้งเจ้าเป็นสามีของข้า และสู่ขอเจ้าอย่างอลังการ”

กู้ชูหน่วนยกนิ้วโป้งขึ้นมา แล้วพูดว่า “ข้าสนับสนุนและเห็นด้วย พวกท่านหนุ่มหล่อสาวงาม ไม่สิ ต้องเป็นหญิงเก่งชายหล่อ คู่สร้างคู่สม พวกท่านอยู่ด้วยกัน นี่มันคู่บุพเพสันนิวาสชัดๆ น่าอิจฉาจริงๆ”

“เกรงใจเกินไปแล้ว ในเมื่อเจ้าเป็นพี่สาวของคุณชายเวิน งั้นก็เป็นญาติของข้า พวกเจ้ามาจากแดนไกลคงเหนื่อยแย่ ข้าจะรีบให้คนไปจัดเตรียมงานเลี้ยง วันนี้จะต้องดื่มกับเจ้าสักสามร้อยแก้ว”