อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 576

“เช่นนั้นข้าจะให้คนส่งเจ้าไปแดนเหนือสุด”

“เช่นนั้นก็ดียิ่งนักเพคะ”

ทั้งสองมีมติเป็นเอกฉันท์

คนหนึ่งแทบอยากส่งกู้ชูหน่วนไปเสียเดี๋ยวนี้ จะได้ไม่ขวางหูขวางตา

อีกคนก็แทบอยากถึงแดนเหนือสุดเสียเดี๋ยวนี้ หามุกมังกรเม็ดที่หกพบ

“เช่นนั้นน้องชายข้าก็ฝากพระองค์แล้ว อย่าลืมเข้าห้องหอกับเขาไวๆ นะเพคะ เขาจะได้ไม่ร้อนใจเป็นไฟและขวยอายที่จะแสดงออก”

“แน่นอนๆ ข้าจะเข้าห้องหอกับเขาคืนนี้แหละ”

“คืนนี้? เร็วเช่นนั้นเลยหรือเพคะ?”

“เร็วดีกว่าช้าอย่างไรเล่า”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเลิ่กลั่ก ฉวยตอนที่ทุกคนไม่สนใจ จี้จุดเวินเส้าหยี หัวเราะร่าพลางกล่าว “น้องชายเด็กดี ยากนักที่องค์ราชินีจะชื่นชมเจ้า เจ้าต้องปรนนิบัติพระนางดีๆ อย่าเอาแต่ใจล่ะ”

เวินเส้าหยีถลึงตามองกู้ชูหน่วน

หากสายตาสามารถพิฆาตคนได้ เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนจะถูกฆ่าไปกี่หนแล้ว

“ราชินี น้องชายข้าน่ะ บาดเจ็บหนักเล็กน้อย สมองก็กระทบกระเทือนหน่อยๆ เกรงว่าหลายวันนี้จะขยับเขยื้อนไม่ได้ แต่ไม่ส่งผลกับการเข้าห้องหอ เอาไว้ทั้งสองข้าวสารเป็นข้าวสุกแล้ว อ้อไม่ รอหลังจากเข้าห้องหอแล้ว ถ้าเขากล่าววาจาสามหาวอะไร หรือว่าทำอะไรที่เกินเลยไปบ้าง พระองค์ก็มัดเขาอีกครั้งก็พอแล้วเพคะ”

ว่าแล้วนางก็หันไปกะพริบตาเจ้าเล่ห์กับองค์ราชินี ยิ้มกล่าวอย่างมีนัย “ผู้ชายน่ะนะ ต้องสั่งสอนทั้งนั้นแหละเพคะ”

ครั้นองค์ราชินีได้ฟัง กรอบดวงตาก็มีน้ำตาร้อนทันที “พี่สาวนี้ ช่างดีนัก”

เมื่อกล่าวอำลาเสร็จ กู้ชูหน่วนก็พาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จากไปด้วยการนำทางขององครักษ์ ทิ้งเวินเส้าหยีที่ถูกแคว้นคนแคระล้อมไว้

ก่อนจาก กู้ชูหน่วนหันไปมองทางเวินเส้าหยี แต่กลับเห็นสายตาเขาซับซ้อน

มีความผิดหวัง เสียใจ ปวดใจ คาดหวัง...

ทว่าขณะที่นางจะจากไปอย่างเด็ดขาด ความคาดหวังนั้นก็กลายเป็นความสิ้นหวัง

ระหว่างทาง กู้ชูหน่วนก้มหน้ามองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่พันอยู่ตรงข้อมือนาง เอ่ยเสียงคับอก “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าว่าเราทำแบบนี้จะเกินไปหน่อยไหม?”

“เนี่ยหรือ...ก็เกินไปนิดๆ ล่ะนะ แต่พวกเขาทำร้ายเผ่าหยกจนอเนจอนาถขนาดนั้น นายหญิงก็แค่ทำโทษนิดหน่อย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มีข้อเสนอยิ่งใหญ่หนึ่ง”

“ว่ามา”

“รอให้องค์ราชินีกินเขาจนเรียบแล้ว เอาร่างกายของเขามาย่างให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้หรือไม่ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คิดถึงกลิ่นบนตัวเขา”

กู้ชูหน่วนปลิ้นตาขาวใส่

เจ้างูโง่ตัวนี้

ตอนนั้นนางแค่ล้อเล่นว่าจะเอาแขนขาให้มันกิน คิดไม่ถึงว่ามันจะจำใส่ใจ

“ถ้าเจ้ากล้ากินเขา ข้าจะกินเจ้าก่อน”

“นายหญิง ท่านเห็นผู้ชายดีกว่างู!”

“ไสหัวไปนอน!”

องครักษ์ที่นำทางอยู่ข้างหน้าได้ยินกู้ชูหน่วนพึมพำ อดหันมาถามไม่ได้ “แม่นาง ไม่ทราบท่านกำลังพูดอะไร...”

“ไม่มีอะไร ที่นี่ยังห่างจากแดนเหนือสุดอีกเท่าไร?”

“ไม่ไกล ข้ามภูเขาหิมะห้าลูกก็ถึงแล้วล่ะ”

ข้ามภูเขาหิมะห้าลูก?

ภูเขาหิมะนี้ทั้งสูง ทั้งชัน ทั้งใหญ่ อย่าว่าแต่คนแคระพวกนี้ ถึงเป็นนางก็เดินทางยาก

“ข้ามภูเขาหิมะห้าลูกต้องใช้เวลาเท่าใดหรือ?”

“ประมาณสามเดือนกระมัง”

“สามเดือน?”

เสียงกู้ชูหน่วนขึ้นสูงทันที

จะถึงวันเพ็ญสิบห้าอยู่นี่แล้ว

นางรอสามเดือนได้ที่ไหน

รอสามเดือนค่อยกลับไป พี่เฉินเฟยก็เดี้ยงไปนานแล้ว

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ไม่ต้องนอนแล้ว แบกพวกเราไปแดนเหนือสุดเดี๋ยวนี้”

“นายหญิง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทั้งหนาวทั้งง่วง”

“นี่คือคำสั่ง!”

นางหิ้วหางของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมา บังคับให้มันตื่น

งูตัวนี้นี่ ไม่กินก็นอน