อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 590

เพิ่งเดินได้สองก้าว ก้นเหวก็มีเสียงเบาเล็กดังมา

ทั้งสองสบตากัน เห็นลางร้ายจากดวงตาของอีกฝ่าย

หนึ่งชายหนึ่งหญิง หนึ่งขาวหนึ่งแดง ทั้งสองต่างเจ็บหนัก ต่างฝ่ายต่างประคองกันเร่งเดินไปข้างหน้า

ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่คือผนังกึ่งกลางเขาของเหว ตรงนี้ยังมีเส้นทางหนึ่ง หลังจากเดินตรงไปไม่ไกลก็ปรากฏทางแยกหลายทาง

พวกกู้ชูหน่วนไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จึงหาเส้นทางหนึ่งก่อนจะไปต่อ

เวินเส้าหยีพูดขึ้น “ถ้าข้าเดาไม่ผิด ดาบกระบี่ที่คนผู้นั้นใช้น่าจะเป็นดาบหิมะกับกระบี่หิมะ?”

“ดาบหิมะกับกระบี่หิมะ?”

“ใช่ ดาบกระบี่คู่นั้นเป็นอาวุธที่ยอดฝีมือระดับหกคนหนึ่งใช้เมื่อหลายร้อยปีก่อน นับได้ว่าเป็นอาวุธวิเศษระดับสี่ เพียงแต่ตามการตายของยอดฝีมือระดับหก ดาบหิมะกับกระบี่หิมะก็สาบสูญไปหลายร้อยปีด้วย ไม่รู้อย่างไรจึงตกอยู่ในมือเขาได้”

“ทำไมข้ารู้สึกเย็นสันหลังวาบนะ”

กู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยีพยายามจับความรู้สึก แต่จับจิตสังหารหรือการถูกสะกดรอยไม่ได้สักนิด

แต่ที่แปลกคือ เวินเส้าหยีก็รู้สึกชอบกลเล็กๆ ด้วย

“กู้ชูหน่วน เจ้าถอนเข็มทองออกให้ข้าก่อน บัญชีระหว่างเราค่อยสะสางกันทีหลัง”

“ไม่ทันแล้ว รีบหนีเร็ว”

อยู่ๆ ตรงจุดด้านหนาไม่ไกลมีเสียงตึกๆๆ แว่วมา คล้ายหมื่นอาชาตะกุย แม้แต่พื้นก็สนั่นหวั่นไหวด้วย

ครั้นมองให้ดี ภูเขาทะเลที่เรียงรายอยู่ลิบๆ ปรากฏหมาป่าหิมะนับร้อยนับพันตัว

ความเร็วหมาป่าหิมะแปลก กรงเล็บแหลมคม ดวงตาทั้งคู่ฉายประกายแดงชาด ในปากส่งเสียงร้องเสียดหู

เห็นพวกเขาสองคน ราวกับเห็นเนื้อพระถัง กระโจนเข้ามากัดอย่างบ้าคลั่ง

ถึงข้างหลังจะมีมือสังหารชุดดำ พวกเขาก็จำต้องถอย

มิเช่นนั้นหมาป่าหิมะจำนวนมากขนาดนี้ พวกเขาสองคนยังไม่พอยัดร่องฟันพวกมันเลย

ในที่สุด...

อายคมดาบทั้งสองปะทะมา ตรงมายังจุดตายของกู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยี