อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 596

“เย่เฟิง ทำไมเป็นเจ้า?”

ก้นบึ้งหัวใจกู้ชูหน่วนอันสงบนิ่ง ราวกับถูกโยนก้อนหินหนึ่ง บังเกิดคลื่นกระเซ็น

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ายังมีชีวิตอยู่แน่ะ!”

กู้ชูหน่วนพูดด้วยความตื่นเต้น ยื่นมือไปลูบดวงหน้าหล่อเหลา

ทว่ามือสังหารชุดดำกลับเบือนหน้าเย็นชาหนี คล้ายรังเกียจคนอื่นแตะต้องตัวเขา

ความตื่นเต้นของกู้ชูหน่วนแข็งไปทันที สองมือชะงักอยู่กลางอากาศ

“เจ้าไม่ใช่เย่เฟิง เจ้าเป็นใคร?”

ถ้าเป็นเย่เฟิง เขาเห็นนาง ต้องดีใจมากๆ แน่

แววตาเย่เฟิงไม่ได้เย็นชาขนาดนั้น ตัวก็ไม่เย็นขนาดนี้ด้วย

ไม่ว่าจะเจอกับการถูกกระทำที่ไม่เป็นธรรมเท่าไร เขาก็ยังอ่อนโยนจิตใจดี

กู้ชูหน่วนสังเกตหนุ่มน้อยชุดดำอย่างละเอียด

หนุ่มหน้าตาน้อยตรงหน้าเหมือนเย่เฟิงทุกกระเบียด ราวกับออกมาจากพิมพ์เดียวกัน คิ้วดาบดวงตากระจ่างที่เหมือนกัน ท่วงท่าเหนือผู้คน ยืนอยู่ในกลุ่มคนก็สามารถถูกดึงดูดได้ในแวบแรก

หนึ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ วรยุทธ์เขาดีกว่าเย่เฟิงมากโข

และความเย็นบนตัวเขาก็เหมือนผีร้ายที่เพิ่งคลานขึ้นจากอเวจี ไม่พกพาอารมณ์ใดๆ

ท่าทางเย็นชาเช่นนี้ เหมือนเครื่องจักรสังหารก็มิปาน แค่คนอื่นให้เขาทำอะไร เข้าก็ทำหมด

เผชิญกับการไต่ถามของนาง หนุ่มน้อยชุดดำนิ่งงันไม่ตอบ

กู้ชูหน่วนมองมือซ้ายเขาอย่างรวดเร็ว

ตาปลาหนาๆ ตรงฝ่ามือมือซ้ายเขา ดูแล้วน่าจะเกิดขึ้นเพราะฝึกยุทธ์มาหลายปี

กู้ชูหน่วนคิดหาบาดแผลอะไรจากมือซ้ายของเขา แต่นางต้องผิดหวัง

มือซ้ายเขา นอกจากแผลที่ถูกหมาป่าหิมะข่วนลึกถึงกระดูกสองสามรอยแล้ว ก็ไม่มีบาดแผลอื่น

ไม่ใช่มือซ้ายของเย่เฟิง

มือซ้ายของเย่เฟิงถูกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้บีบแตกละเอียด กระดูกผิดรูป ตรงฝ่ามือก็ถูกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แทงทะลุด้วย มีแผลเป็นมาตลอด

ความหวังของกู้ชูหน่วนที่ทะยานขึ้นกลายเป็นความผิดหวังช้าๆ

ไม่ว่าเขาเป็นใคร แต่ด้วยที่เขาหน้าตาละม้ายเย่เฟิง เขาก็ไม่อาจยืนมองอยู่เฉยๆ อีกได้