อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 597

มือซ้ายชายหนุ่มชุดดำงอเป็นกรงเล็บ แครกเสียงหนึ่งคิดบีบลำคอกู้ชูหน่วนให้ละเอียด

แต่น่าเสียดาย เขาบาดเจ็บมากเกินไป เพิ่งขยับก็ฉีกถูกบาดแผล ล้มลงไปอย่างกำลังไม่สนับสนุน

ชายหนุ่มชุดดำลองหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีแรงลุกขึ้น กลับเป็นเลือดบนตัวดุจพนังกันน้ำ ทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง

กู้ชูหน่วนเห็นดังนั้นก็โล่งอก

นางพยุงเขานั่งลง แล้วทยอยหยิบยารักษาบาดแผลออกมาจากแหวนมิติ

“ใยแมงมุมตัวนั้นมีพิษ ตัวมันยิ่งพิษร้าย ตัวเจ้าถูกมันข่วนเป็นร่องเลือดหลายจุด ไอพิษแผ่ซ่านทั่วร่างเจ้าตามเลือดแล้ว”

“ปณิธานเจ้าแน่วแน่มาก ทนได้ถึงตอนนี้ นับว่าขัดต่อฟ้าแล้ว แต่ตอนนี้กลัวว่าเจ้าจะอ่อนเปลี้ยหมดกำลังไปทั้งตัวแล้วสิ”

“ในเมื่อไม่มีแรง ก็นั่งดีๆ เจ็บหนักขนาดนี้ ถ้าไม่จัดการ ถึงจะไม่ถูกพิษก็ต้องเลือดไหลจนหมด ทรมานจนตาย”

กู้ชูหน่วนฉีกแขนเสื้อตรงบ่าเขา ใช้น้ำสะอาดล้างให้เขารอบหนึ่งก่อนจะโรยผงห้ามเลือดและผงขจัดพิษ การเคลื่อนไหวนางเบามาก กลัวทำเขาเจ็บแผล

ชายหนุ่มชุดดำตัวแข็งเกร็ง

ไม่รู้ว่าพิษกัดกร่อนร้ายกาจเกินไป หรือเพราะท่าทางที่กู้ชูหน่วนรักษาแผลให้เขาอ่อนโยนเกินไปกันแน่

ใต้ดวงตา เป็นกู้ชูหน่วนกำลังก้มหน้า เพ่งสมาธิอยู่กับการทำแผลให้เขา ชายหนุ่มชุดดำเห็นด้านล่างแพขนตายาวของนาง นัยน์ตาใสที่สีดำตัดสีขาวชัดคู่นั่น พกพาความเอ็นดูจากใจจริง

ความรู้สึกเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อน

แต่เล็กจนโต ไม่ว่าเขาบาดเจ็บหนักแค่ไหน ล้วนต้องเลียบาดแผลตัวเองทั้งนั้น

ถ้าเขาไม่รักษาตัวเอง ก็ได้แต่รอความตาย

และแม้...

บางครั้งขณะที่ลมหายใจรวยริน บางครั้งที่มีคนทำแผลให้เขา แต่นั่นก็ทารุณนัก เจ็บอย่างไรก็ทำอย่างนั้น ไม่สนใจความรู้สึกของเขาสักนิด

ไม่เคยมีผู้ใดอ่อนโยนกับเขาเพียงนี้...

“แผลที่มือทำแผลเรียบร้อยแล้ว บาดแผลบนตัวเจ้าหนักกว่า ข้าต้องฉีกเสื้อผ้าเจ้า เจ้าคงไม่โทษว่าข้าไร้มารยาทกระมัง?”

กู้ชูหน่วนรออยู่นานก็ไม่ได้คำตอบจากชายหนุ่มชุดดำ