อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 605

ร่างกายของเย่จิ่งหานถูกคนดึงไปทันที ทั้งคนถูกดึงออกไปแล้ว

ราวกับว่าทั้งสองคนรู้ใจกันเช่นนั้น ปล่อยฝ่ามือไปพร้อมกัน สะเทือนถ้ำน้ำแข็งจนแตก ปิดตายทางออกทั้งหมดไว้ ปล่อยสุดยอดผู้อาวุโสเสวี่ยเย่ไว้ตามลำพังอยู่ที่นั่นให้ฆ่าฟันกับสัตว์ดุร้าย

เย่จิ่งหานกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“สุดยอดผู้อาวุโสเสวี่ยเย่ที่ฉลาดมาทั้งชีวิต คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะตายในน้ำมือของเจ้าเด็กสาวไม่ประสีประสาผู้หนึ่ง”

“ขโมยอายุขัยของผู้คนไปมากมายขนาดนั้น เขาควรจะตายไปนานแล้ว มีชีวิตอยู่ก็เปลืองอากาศ”

“สัตว์ดุร้ายมากมายขนาดนั้น เจ้าล่อมาได้ยังไง?” เมื่อนึกถึงสัตว์ดุร้ายที่วิ่งคำรามมาเมื่อครู่ จิตใจของเย่จิ่งหานก็ตกใจมาก

ศักยภาพของสัตว์ดุร้ายเหล่านั้นอย่างน้อยที่สุดก็มากกว่าระดับสาม

แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด เจอกับสัตว์ดุร้ายมากมายขนาดนั้น ก็ต้องถูกกัดจนตายทั้งเป็น

แต่นางที่เป็นคนระดับสองผู้หนึ่ง กลับกล้าไปล่อสัตว์มากมายนับหมื่นขนาดนั้น

“อันนี้น่ะ ก็เป็นโชค ตอนที่ข้ามาได้ทำเครื่องหมายที่ลับมากๆไว้บนกำแพงน้ำแข็ง เพราะกลัวว่าข้าจะหาทางออกไม่เจอ ตอนนั้นก็บังเอิญเห็นเครื่องหมายที่ตัวเองทิ้งไว้ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงนึกถึงสัตว์ดุร้ายที่หลับสนิทเหล่านั้นขึ้นมา จึงถือโอกาสล่อให้พวกมันมาซะเลย”

“ถือโอกาส?” เย่จิ่งหานเอ่ยด้วยเสียงสูง

กู้ชูหน่วนดึงแขนของเขาไว้ ยิ้มจนดวงตาและคิ้วโค้งขึ้น “ไปเถอะ ในนี้มีทั้งสุดยอดผู้อาวุโสเสวี่ยเย่ มีทั้งมังกรน้ำระดับเจ็ด อยู่ที่นี่อันตรายเพียงใด พวกเรารีบออกไปจากแดนเหนือสุดกันสุดเถอะ”

“ไม่ไปช่วยเวินเส้าหยีแล้วหรือ?”

เย่จิ่งหานจ้องมองการแสดงออกทางสีหน้าของนางอย่างใกล้ชิด อยากดูว่ากู้ชูหน่วนยังมีความรักความห่วงใยต่อเวินเส้าหยีหรือไม่

กู้ชูหน่วนชะงักไปครู่หนึ่ง บนใบหน้าไม่ได้มีความอาลัยอาวรณ์ใดๆ เพียงแค่กล่าวอย่างเฉยเมยว่า “เผ่าหยกต้องการมุกมังกรอย่างเร่งด่วน เขามีมือมีเท้า หากว่าไม่อยากตาย ก็จะคิดหาวิธีออกไปเอง”

“รองหัวหน้าเผ่าซือคงต้องการชีวิตเขาเป็นอย่างมากเชียวนะ”

“ความเป็นความตายของเขาเกี่ยวอะไรกับข้า”

กู้ชูหน่วนยอมรับว่า นางพูดไม่ตรงกับใจเล็กน้อย

แต่ทว่าทุกครั้งที่นางคิดถึงคำสาปโลหิตของประชาชนเผ่าหยก แม้จะรู้ว่าเวินเส้าหยีเป็นผู้บริสุทธิ์ นางก็ไม่มีทางยอมรับได้

อย่างไรเสียเวินเส้าหยีก็เป็นหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่น และฆ่าคนเผ่าหยกไปไม่น้อย

“ใช่หรือ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องจดจำคำพูดในวันนี้เอาไว้ อย่าได้เห็นว่าเขาหน้าตาดี ก็เริ่มคิดถึงโฉมหน้าอันงดงามของเขาอีกล่ะ”

“พูดถึงโฉมหน้าอันงดงาม ทำไมท่านถึงได้สวมหน้ากากผีอยู่ตลอด? หน้าตาก็ไม่ใช่ว่าจะพบเจอผู้คนไม่ได้ขนาดนั้น หรือว่าหน้ากากปกปิดอะไรเอาไว้”

เย่จิ่งหานและกู้ชูหน่วนเดินออกจากถ้ำน้ำแข็งพูดคุยหัวเราะกันไปตลอดทาง

ตรงมุมของทางแยกหนึ่ง เวินเส้าหยีมีสายตาลังเล สีหน้าไม่ดีนัก มืออันขาวกระจ่างกำหมัดไว้แน่น

ข้างหูเป็นคำพูดที่ไร้หัวใจของกู้ชูหน่วน

ความเป็นความตายของเขาเกี่ยวอะไรกับข้า?

เหอะ......

ใช่สิ ชีวิตความเป็นตายของเขาเกี่ยวอะไรกับนางด้วย?

เดิมทีก็เป็นศัตรูรุ่นสู่รุ่นที่ปล่อยไว้ไม่ได้

เวินเส้าหยีกุมหัวใจของตัวเองไว้แน่น ไม่รู้ทำไม จิตใจของเขาถึงได้อัดอั้นจนไม่เป็นสุข แม้แต่หายใจก็ยังลำบาก

โดยเฉพาะขณะที่นึกถึงภาพของกู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานเดินเคียงข้างกัน พูดคุยหัวเราะกันอย่างมีความสุข

เวินเส้าหยีจากไปด้วยความเหงาหงอย

หลังจากที่เขาจากไป เย่จิ่งหานเหลือบมองไปข้างหลังอย่างเงียบๆ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสบายใจ

กู้ชูหน่วนเย้า “เรื่องอะไรที่ทำให้ท่านอ๋องเทพสงครามมีความสุขได้ขนาดนี้?”

“หามุกมังกรเจอแล้ว ไม่ควรดีใจงั้นหรือ?”

เย่จิ่งหานหยิบมุกมังกรออกมา ยื่นให้กู้ชูหน่วนด้วยตัวเอง

ดวงตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกาย ขณะที่กำลังยื่นมือไปรับ คิดไม่ถึง แรงสังหารอันน่ากลัวแรงหนึ่งพุ่งสังหารเข้ามาอย่างฉับพลัน แยกกันโจมตีเย่จิ่งหานและกู้ชูหน่วน

ในเวลาเดียวกันมือใหญ่ที่เหี่ยวย่นคู่หนึ่งก็ยื่นไปทางมุกมังกร

ดวงตาของเย่จิ่งหานและกู้ชูหน่วนจริงจังขึ้นพร้อมกัน เย่จิ่งหานเก็บมุกมังกรกลับคืน พลิกฝ่ามือสะเทือนคนที่เข้ามา

เท้าพายุหมุนของกู้ชูหน่วน ฟาดคนที่มาด้วยความรวดเร็วและรุนแรง