อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 606

“ข้าโยนมุกมังกรไปแล้ว หากว่าเจ้าไม่ปล่อยคนจะทำอย่างไร?”

“เจ้าไม่โยนมา ข้าก็จะฆ่าพวกเจ้าเช่นกัน แล้วค่อยเอามังกรมา”

“เจ้าสังหารพวกข้ากลับเป็นเรื่องที่ง่ายดาย แต่ก่อนที่เจ้าจะฆ่าพวกเรา ข้าก็ยังมีความสามารถที่จะทำลายมุกมังกรได้อยู่สินะ แม้ว่าข้าจะไม่มีความสามารถที่จะทำลายมุกมังกรได้ แต่ข้าก็สามารถโยนมันลงไปในหุบเหวน้ำแข็งที่ลึกเป็นหมื่นจั้งได้อยู่”

กู้ชูหน่วนปุ้ยปากไปที่หุบเหวน้ำแข็งที่อยู่ไม่ไกลด้านหลัง ที่นั่นทะเลเมฆกว้างไกลไม่มีที่สิ้นสุด และไม่รู้ว่าลึกแค่ไหนกันแน่

ดวงตาของกู้ชูหน่วนดุดัน ยกเสียงสูง “ข้านับถึงสาม ถ้าเจ้าไม่โยนมา พวกเราก็สู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง”

“หนึ่ง”

ท่าทางของนางแน่วแน่ ไม่ได้ดูเหมือนล้อเล่นเลยสักนิด รองหัวหน้าเผ่าซือคงโกรธจนหน้าเขียว

ทั้งสองฝ่ายต่างชะงักงัน ฝ่ายใดก็ไม่ยินยอมอ่อนข้อ

ทว่าการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป เย่จิ่งหานยังพยายามต้านทานแรงสังหารของวังวนอย่างสุดชีวิต

รองหัวหน้าเผ่าซือคงก็ไม่ได้อยู่ดี เขาถูกมังกรน้ำระดับเจ็ดทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสเกินไป หากว่าตอนนี้ยังสิ้นเปลืองลมปราณต่อกรกับเย่จิ่งหาน หลังจากที่การต่อสู้นี้ผ่านไป แม้ว่าจะสังหารเย่จิ่งหานได้ ก็จะสูญสิ้นพลังของตัวเองไปมาก

สุดยอดผู้อาวุโสเสวี่ยเย่สมควรตายนัก

หากไม่ใช่เพราะเขารักตัวกลัวตาย ทิ้งเขาให้ต่อสู้กับมังกรน้ำระดับเจ็ดนั่นเพียงลำพัง เขาก็คงไม่ถูกมังกรน้ำทำร้ายบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้

“สอง”

กู้ชูหน่วนจ้องมองรองหัวหน้าเผ่าอย่างเย็นชา พร้อมที่จะตะโกนสามออกมาได้ทุกเมื่อ

กู้ชูหน่วนร้อนใจ

สีหน้าของรองหัวหน้าเผ่าซือคงก็เป็นกังวลใจเช่นกัน

ทั้งสองต่อสู้กันด้วยสงครามจิตวิทยา เดิมพันว่าอีกฝ่ายจะยอมแพ้

กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างกะทันหัน หัวเราะอย่างสดใส “ตาแก่รองหัวหน้าเผ่าซือคง คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะใส่ใจพวกเรามากเช่นนี้ เห็นพวกเราสำคัญซะยิ่งกว่ามุกมังกรซะอีก ก็ช่างเถอะ งั้นมุกมังกรก็โยนทิ้งไปซะ ยังไงซะสิ่งของที่ข้าไม่ได้ ก็จะไม่ให้คนอื่นได้ไปเช่นกัน”

กู้ชูหน่วนถือมุกมังกรไว้แน่น หมุนวนกำลังภายในทั้งหมดไปยังมุกมังกรโดยไม่รู้ตัว

นางกำลังจะตะโกนออกมาว่าสาม

รองหัวหน้าเผ่าซือคงเก็บพลังกระแสวนกลับมาก่อนหน้านางก้าวหนึ่ง

มาถึงเบื้องหน้าของกู้ชูหน่วนทันทีด้วยความรวดเร็วดั่งเสือชีตาห์เช่นนั้น ยกมือขึ้นคิดจะแย่งมุกมังกรในมือของกู้ชูหน่วนไปดื้อๆ