อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 607

ในถ้ำน้ำแข็งบนยอดหุบเขา การต่อสู้ดุเดือด ลมเมฆเปลี่ยนสี

กู้ชูหน่วนไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจ เพราะนางและเย่จิ่งหานกำลังร่วงหล่นไปอย่างรวดเร็ว

เบื้องล่างของหุบเหวน้ำแข็งทั้งหมดเต็มไปด้วยกำแพงน้ำแข็งลื่นๆ ความนูนเว้าแม้แต่น้อยก็ไม่มี และยิ่งไม่มีอะไรที่สามารถหยุดยั้งหรือให้พวกเขาคว้าไว้ได้เลย

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บ อาการบาดเจ็บของเย่จิ่งหานก็สาหัสยิ่งขึ้น และพวกนางอยู่ไกลจากกำแพงน้ำแข็งของหุบเหวน้ำแข็งด้วย ไม่มีทางจะทำอะไรได้โดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงร่วงหล่นต่อไป

กู้ชูหน่วนไม่ยอม นางไม่อยากตายไปเช่นนี้

ข้างหูเป็นเสียงที่อ่อนแอของเย่จิ่งหาน อีกทั้งการพลิกฝ่ามือแล้วกอด

“ไม่ว่าจะขึ้นสวรรค์ลงนรก ชั่วชีวิตนี้ชาตินี้ของข้าเย่จิ่งหานจะติดตามเจ้าเป็นแน่แล้ว”

“ชีวิตของข้ากู้ชูหน่วน นอกจากตัวข้าเอง ไม่มีผู้ใดจะสามารถเอาไปได้”

พูดพลาง กู้ชูหน่วนก็หัวเราะอย่างเย็นชาทีหนึ่ง สายตาดุดัน ออกแรงเขย่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่อยู่บนข้อมือ

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ข้าสั่งให้เจ้าตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ แค่เจ้าตื่นขึ้นมา ข้าจะให้หมูร้อยตัวเป็นรางวัล”

“ฟ่อฟ่อ......”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่ยังมึนเมาไม่ได้สติเปล่งเสียงออกมาจากมุมปากด้วยความโลภ ส่ายหัวน้อยๆ ราวกับกำลังละเมออยู่ว่าเมื่อครู่มีคนเอ่ยถึงหัวหมูหนึ่งร้อยตัวใช่หรือไม่

กู้ชูหน่วนดีใจทันที “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เร็ว รีบแปลงร่างช่วยพวกข้า ไม่เช่นนั้นพวกเราทั้งหมดจะต้องตกไปตายอยู่ในนี้แล้ว”

“ฟ่อฟ่อ......”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นด้วยความงงงัน มองดูลมเย็นพัดปะทะหน้าอยู่ไม่หยุด ตัวสั่นทันทีอย่างอดไม่ได้ จนถึงตอนนี้งูทั้งตัวก็ยังดึงสติมาไม่ได้

“เจ้ายังอึ้งอะไรอยู่อีก ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ รีบแปลงร่างซะ ไม่เช่นนั้นคืนนี้พวกสัตว์ดุร้ายที่อยู่เบื้องล่างก็จะได้กินซุปงูเข้มข้นแล้ว”

กู้ชูหน่วนตีหัวมันอย่างแรง ตีจนเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หัวหมุนมึนงง

ความเร็วของการตกนั้นเร็วเกินไป แล้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่ยังมึนเมาสะลึมสะลืออยู่นั้นก็เหมือนกับจะได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว มันเบิกตาโพลง มองดูเย่จิ่งหานที่มีสีหน้าหมดคำจะพูด แล้วมองดูกู้ชูหน่วนที่มีสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง แล้วแปลงร่างทันที

จากสามเมตร เป็นสามสิบเมตร หนึ่งร้อยเมตร สุดท้ายก็กลายเป็นงูเหลือมเก้าหัวที่มีความยาวมากกว่าหนึ่งร้อยเมตร

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โค้งตัวทีหนึ่ง แบกเย่จิ่งหานและกู้ชูหน่วนที่ร่วงตกอย่างต่อเนื่องไว้ ยืมความลื่นเป็นที่สุดของกำแพงน้ำแข็งลงไปทางด้านล่างด้วยความรวดเร็ว

กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆโล่งใจ

ยังดีที่สุดท้ายเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่ได้เลอะเลือน ไม่เช่นนั้นร่วงตกจากที่สูงขนาดนั้น ไม่ตายก็แปลกแล้ว

แดนเหนือสุดเล็กๆที่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะมีเหวน้ำแข็งที่ลึกขนาดนี้อยู่ ตอนนี้กู้ชูหน่วนเพิ่งจะรู้สึกตกใจและตระหนักได้ว่าตอนนั้นที่ตัวเองกระโดดลงมาโดยที่ไม่สนใจอะไรเลยนั้น มีความเสี่ยงมากเพียงใด

ทั้งสองโล่งใจได้ไม่ถึงเฮือกหนึ่ง เห็นเพียงดวงตาทุกคู่บนหัวอันใหญ่โตทั้งเก้ากำลังงีบหลับ

ร่างใหญ่อันใหญ่โตก็ร่วงตกไปเบื้องล่างโดยไม่รับการควบคุม

“อ้าก.......”

กู้ชูหน่วนร้องด้วยความตกใจทีหนึ่ง พยายามคว้าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไว้ “งูโง่ เจ้ากำลังทำอะไร?”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นตัวทีหนึ่ง จิตวิญญาณฟื้นคืนมาสองสามระดับ จึงพอที่จะควบคุมการร่วงลงไปด้านล่างได้อย่างมั่นคง

“ฟ่อฟ่อ......”

มันยิ้มซื่อๆอย่างเขินอาย

ดื่มเหล้ามากเกินไป สมองเลอะเลือนไปหน่อย

สีหน้าของกู้ชูหน่วนดูไม่ได้เป็นที่สุด

เพราะเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เพิ่งจะดีได้แค่ครู่เดียว เริ่มก็โยกไปมาอีกแล้ว การสั่นไหวมากมายขนาดนี้ แทบจะเหวี่ยงพวกเขาออกไปแล้ว

แม้ว่าจะฝืนเบรกไว้ ก็จะทำให้งูทั้งตัวร่วงลงไปเบื้องล่างโดยไม่รับการควบคุม หรือว่าโซไปเซมา

นี่เป็นการนั่งบนงูยักษ์และร่วงลงไปอย่างปลอดภัยที่ไหนกัน นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นการผจญภัย

เพียงแค่ไม่ระวังเล็กน้อย นางก็จะตายอย่างไร้สถานที่ฝังศพแล้ว

เย่จิ่งหานบาดเจ็บหนักมาก จะทนการทรมานเช่นนี้ของมันได้อย่างไร กระอักเลือดออกมาทันที เปรอะเปื้อนจนเสื้อผ้าของกู้ชูหน่วนเป็นสีแดง

กู้ชูหน่วนโมโหอย่างรุนแรง “ถ้าเจ้ายังไม่ตื่น พาพวกเราลงไปดีๆ ข้าจะไม่ให้เนื้อย่างใดๆแก่เจ้า แถมยังจะเอาดีงูของเจ้าออกมาดองเหล้าด้วย หากว่าเจ้าไม่เชื่อ จะลองดูตอนนี้ก็ได้”

“ฟ่อ......”

ไม่รู้เพราะได้ยินว่ากู้ชูหน่วนจะไม่ให้มันกินเนื้อ หรือว่าจะควักดีงูของมันออกมา ร่างกายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สะดุ้งทันที ในที่สุดก็ได้สติจากการเมาเหล้าขึ้นมามากกว่าครึ่งแล้ว เริ่มรักษาความสมดุลของร่างกายไต่ผาลงไป

“ปัง......”

สองคนหนึ่งงูปะทะเข้ากับหิมะบนพื้นอย่างรุนแรง เจ็บจนกู้ชูหน่วนขมวดคิ้วแน่น พยุงเย่จิ่งหานที่บาดเจ็บสาหัสขึ้นมาด้วยความร้อนใจ