อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 608

กู้ชูหน่วนกะพริบตา ใช้สายตาถามเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ว่าผลึกนั่นมีประโยชน์อะไร

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร้องฟ่อฟ่อสองสามที ยื่นหัวชะโงกหน้าหาดูว่ายังมีสัตว์ดุร้ายรั้งท้ายอีกหรือไม่

“ผลึกนั่นอร่อยมากนี่ สามารถเพิ่มพลังได้ ทั้งยังรสชาติดีมากอีก นายหญิง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หิวมาก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปหาของมาเติมท้องก่อน”

“กลับมา ในเมื่อผลึกดีขนาดนั้น เช่นนั้นเจ้าก็ไปหาผลึกมาให้พวกข้ารักษาบาดแผลสักหน่อย”

“มนุษย์อย่างพวกท่านอยากกินผลึก จะต้องหลอมออกมา กินไปตรงๆจะตายเอาได้” กู้ชูหน่วนสงสัย

กู้ชูหน่วนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

ทำไมนางถึงได้รู้สึกว่าคำพูดของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เชื่อใจไม่ได้นะ?

มันคงไม่ได้กลัวว่าพวกเขาจะแย่งชิงผลึกไปหรอกนะ ฉะนั้นจึงได้จงใจพูดเช่นนี้?

กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

เย่จิ่งหานกล่าวด้วยความอ่อนแอ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดไม่ผิด มนุษย์กินไปสดๆ จะย่อยและดูดซึมยากจริงๆ ต้องหลอมออกมา ตอนนี้พวกเราล้วนได้รับบาดเจ็บ คิดจะหลอมยาก็ไม่ง่าย”

น่าเสียดายที่เขาบาดเจ็บหนักเกินไป ไม่เช่นนั้นไปล่าสัตว์เอาผลึกมาสักหน่อย อนาคตกู้ชูหน่วนจะเอาไว้หลอมยาหรือหลอมอาวุธก็ได้

กู้ชูหน่วนกวาดตามองยอดหุบเขาที่มองไม่เห็นแวบหนึ่ง และมองดูจุดที่สุดยอดผู้อาวุโสเสวี่ยเย่ถูกฉีกศพ จิตใจมีความไม่สงบสุขอยู่รางๆ

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เฉลียวฉลาดมาก คิดว่ามันคงไม่น่าจะเจอกับอันตรายอะไร สนใจเพียงแต่จะไปหาอาหารกินเท่านั้น กลับเป็นพวกเรา ที่ต้องหาสถานที่ปลอดภัยเพื่อซ่อนตัวหน่อย”

“ดี”

เย่จิ่งหานพยายามลุกขึ้น ทันทีที่ขยับตัว อาการบาดเจ็บภายในร่างกายก็ปั่นป่วนอีกครั้ง

“ข้าประคองท่านละกัน”

พูดว่าประคอง พูดว่าทั้งร่างกายของเย่จิ่งหานพิงไปบนไหล่ของนางทั้งหมดยังจะดีซะกว่า

กู้ชูหน่วนทนความเจ็บปวด ประคองเย่จิ่งหานเดินโซซัดโซเซไปเบื้องหน้า

นางรู้ว่าเย่จิ่งหานก็พยายามฝืนทนเช่นกัน ไม่เช่นนั้นตอนนี้จากสถานการณ์ของเขา พอจะสามารถมีสติอยู่ได้ก็ไม่เลวแล้ว

ก้นหุบเขาเป็นหิมะทั้งหมด เหยียบลงไปเท้าหนึ่ง ก็แทบจะถึงเข่า เพิ่มภาระให้กับทั้งสองคนที่บาดเจ็บสาหัสเป็นทุนเดิมอยู่แล้วไม่น้อย

เดินไปเรื่อยๆ สภาพอากาศช่วงสิบสองค่ำอันเหน็บหนาว หิมะปลิวว่อน ทั้งสองคนหนาวเย็นจนสั่นเทา

บนพื้นหิมะมีรอยเท้ายาวเป็นแถว

ทั้งสองคิดว่าตัวเองเดินไปได้ไกลมากแล้ว แต่ทว่าพวกเขาไม่ได้เดินไปไกล ในนี้นอกจากภูเขาหิมะด้านนอกอันกว้างไกลไม่สิ้นสุด มีเพียงถ้ำหิมะเพียงแห่งเดียว

แต่พวกเขาไม่กล้าขึ้นไปที่ถ้ำหิมะอีกแล้ว เกรงว่าจะเจอเข้ากับสัตว์ดุร้ายหรือรองหัวหน้าเผ่าซือคงรวมถึงมังกรน้ำระดับเจ็ดด้วย

ไม่ว่าอย่างไรมังกรน้ำก็มาตามกลิ่นได้

“แฮ่มแฮ่ม.......”

เย่จิ่งหานไอสองสามที ไอเป็นเลือดออกมากองหนึ่ง ทิ้งสีแดงสดไว้บนหิมะอันขาวสะอาด

กู้ชูหน่วนกัดฟัน ไม่ว่าเย่จิ่งหานจะเห็นด้วยหรือไม่ ก็จะประคองเขาเข้าไปในถ้ำ “ด้านนอกหิมะหนักลมแรง หลบอยู่ในนี้ก่อนละกัน”

“อาการบาดเจ็บของท่านสาหัสเกินไป จำเป็นต้องพักฟื้น ดูท่า พวกเราจะต้องอยู่ที่นี่สักพักหนึ่งแล้วล่ะ”

กู้ชูหน่วยร้อนใจดั่งไฟเผา

ด้านหนึ่งวันขึ้นสิบห้าค่ำจันทร์เต็มดวงก็อยู่เบื้องหน้า อีกทั้งนางยังจะต้องหามุกมังกรเม็ดที่เจ็ดให้ได้อีก

แม้ว่าตอนนี้จะหามุกมังกรเม็ดที่เจ็ดไม่พบ นางก็ต้องกลับเผ่าหยกรอบหนึ่ง

จากมานานขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าอาการป่วยของพี่เฉินเฟยจะเป็นอย่างไรบ้าง

อีกด้านหนึ่ง นางก็ไม่วางใจเย่จิ่งหาน

เย่จิ่งหานก็เพื่อช่วยนาง จึงได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้

ทิ้งเขาไว้ที่นี่แล้วจากไปผู้เดียว ก็เป็นการปล่อยให้เขาไปตายโดยไม่ต้องสงสัย

กู้ชูหน่วนหาอยู่นาน จึงพบกิ่งไม้แห้งไม่กี่อัน นางจุดไฟ ยืมแสงไฟอ่อนๆ อิงแอบกับเย่จิ่งหานผิงไฟให้อุ่น

เย่จิ่งหานพยายามถอดเสื้อคลุมออก คลุมให้กู้ชูหน่วน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม