อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 611

กู้ชูหน่วนดึงผ้าห่ม คุมเขาไว้อย่างมิดชิด กล่าวปลอบว่า “ทนอีกสักหน่อนเถอะ บางทีอีกประเดี๋ยวก็อาจจะมีคนมาช่วยพวกเราแล้ว” คำพูดนี้ ไม่ต้องพูดถึงเย่จิ่งหาน แม้แต่กู้ชูหน่วนเองก็ไม่เชื่อ

ที่นี่คือแดนเหนือสุด ไร้กลิ่นอายผู้คนมาตลอดทั้งปี หิมะน้ำแข็งปกคลุม บนยอดอาจจะเป็นภูเขาลูกเล็กๆก็ได้ แต่จะผู้ใดที่มีเวลาว่างน่าเบื่อจนมาปีนเขาไปทั่วทุกแห่งได้อีก?

“กุกกุก.....”

ไม่รู้ว่าท้องของใครส่งเสียงดังขึ้นมาอย่างไม่ถูกเวลา

กู้ชูหน่วนเลียริมฝีปากอันซีดขาวเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงขุ่นเคือง “ข้าไม่ควรเอาอาหารทั้งหมดให้เจ้างูโง่จอมตะกละนั่นกินเลย”

แม้จะเหลือไว้สักหน่อย พวกเขาก็คงไม่ต้องถึงขั้นหิวจนหน้ามืดตาลายแบบนี้

เย่จิ่งหานโอบนางแน่น สูดกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์บนตัวนางด้วยความโลภ “รอให้กำลังภายในของข้าฟื้นคืนมาหน่อย ข้าก็จะให้กำลังภายในของข้าสะเทือนหิมะน้ำแข็งเหล่านั้น พาเจ้าออกไป”

“ได้......”

“ดี......”

กู้ชูหน่วนยิ้มเจื่อน

แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังเป็นยอดฝีมือระดับหก ก็สะเทือนภูเขาหิมะออกไม่ได้

ในถ้ำหิมะอันมืดมิด ทั้งสองต่างไม่มีอะไรจะพูดกัน เพียงแค่อิงแอบกันเงียบๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

ความหิว ความหนาวเย็นโจมตีพวกเขาอย่างต่อเนื่อง

สถานที่ที่หนาวเย็นเช่นนี้ กู้ชูหน่วนทนไม่ไหวเล็กน้อยแล้ว ร่างกายเริ่มค่อยๆเย็น สั่นเทาไม่หยุด แม้แต่ฟันก็สั่นกึกกึก

เย่จิ่งหานช่วยนางถูกมือน้อยๆอยู่ไม่หยุด ให้ความอบอุ่นแก่นาง แล้วเอาผ้าห่มห่มให้นางทั้งหมด

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ข้า.....ข้าไม่หนาว ท่านบาดเจ็บหนักกว่าข้า ท่านห่มก็ดีแล้ว”

“อาการบาดเจ็บของข้าดีขึ้นมากแล้ว กำลังภายในก็ลึกล้ำกว่าเจ้า ยังสามารถทนได้อีกครู่หนึ่ง เจ้าห่มให้ดี”

“ข้าจะต้องตายที่นี่แล้วงั้นหรือ?”

“ไม่ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายหรอก”

“อืม”

กู้ชูหน่วนพิงไหล่ของเขา ตอบรับเบาๆเสียงหนึ่ง

ผ่านไปอีกวัน สถานการณ์ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ

กลิ่นอายแห่งความตายก็ปกคลุมมากขึ้นเรื่อยๆ

ระหว่างนี้ เย่จิ่งหานเคยลองใช้กำลังภายในสั่นสะเทือนหิมะน้ำแข็งเหล่านั้น ทว่านอกจากหิมะน้ำแข็งด้านนอกจะร่วงตกลงมาส่วนหนึ่ง ก็สั่นสะเทือนอย่างอื่นไม่ออก

ถ้ายังสั่นสะเทือนต่อไปแล้วก้อนน้ำแข็งที่ติดอยู่ตรงปากถ้ำแตก หิมะน้ำแข็งทั้งหมดก็จะปกคลุมลงมา พวกเขาจะต้องโดนทับถมตายกันหมด

การใช้กำลังภายในครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้อาการบาดเจ็บของเย่จิ่งหานหนักขึ้น

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความอ่อนแรง “ทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะมีคนเอาหิมะทั้งหมดออกไปจากภายนอก”

กู้ชูหน่วนพยายามเรียกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หลายครั้ง แต่ไม่ได้รับการตอบสนองของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แม้แต่น้อย

“แฮะแฮะ.....”

กู้ชูหน่วนไอสองสามครั้ง กระอักเลือดออกมากองหนึ่ง ซึ่งทำให้เย่จิ่งหานตกใจเข้าแล้วจริงๆ

เขาแตะหน้าผากของกู้ชูหน่วน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ทำไมถึงได้ร้อนขนาดนี้? เจ้าเป็นหวัดแล้วหรือ?”

กู้ชูหน่วนแบะปาก

อากาศเหน็บหนาวพื้นเย็น และไม่มีอาหารอีก นางขดตัวอยู่ในนี้มาหลายวันขนาดนี้ จะไม่เป็นไข้เป็นหวัดได้หรือ?

“ยังมียาอีกหรือไม่ ข้าป้อนให้เจ้าดื่ม”

“ไม่มีแล้ว” ก่อนหน้านี้เขาบาดเจ็บสาหัสมากเกินไป ให้เขาใช้ไปหมดแล้ว

“เช่นนั้นเจ้าก็ดื่มน้ำหน่อย”

เย่จิ่งหานหยิบแก้วขึ้นมาใบหนึ่ง ตักหิมะหนึ่งแก้ว หลังจากนั้นหิมะเต็มหนึ่งแก้วที่เขาตักขึ้นมา ก็กลายเป็นน้ำเดือดในทันที

“หากเจ้าไม่รักษาแรงไว้ เจ้าก็จะทนต่อไปไม่ได้”

กู้ชูหน่วนส่ายศีรษะ ไม่ยอมดื่มน้ำของเขา

น้ำร้อนนั่นใช้กำลังภายในของเขาเป็นตัวเร่ง ไม่มีอาหารบำรุง อีกทั้งในสภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้ เขาจะสามารถกระตุ้นกำลังภายในได้อีกกี่ครั้ง